Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Θεωρώ πως όποιος συνεχίζει, μετά το 1989, να αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερός είναι ή επιδέξια αφελής ή αδέξια πονηρός. Προφανώς, δεν αρνούμαι το παρελθόν κανενός ανθρώπου που η ιδιοσυγκρασία και το ταμπεραμέντο του τον έκαναν να πιστέψει στην ουτοπία. Πως μπορώ να απορρίψω τη λάμψη του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Αναγνωστάκη, του Ηλιού, του Λαμπράκη, του Κύρκου, του Θεοδωράκη. Ακόμα και του Μπελογιάννη.
Όσοι από αυτούς έζησαν, μετά την πτώση του τείχους, δεν επιχείρησαν ποτέ να προτείνουν τίποτα από αυτό που απέτυχε στην δοκιμασμένη τους ιστορία. Δεν έπαψαν να είναι Αριστεροί αλλά δεν μίλησαν ποτέ ξανά για Αριστερά. Από αξιοπρέπεια, από γενναία αποτίμηση της καινούριας στιγμής.
Αντίθετα, οι καρικατούρες της «Νέας Αριστεράς» που γεννήθηκε στα βρώμικα «εργαστήρια» του Πολυτεχνείου ισοπέδωσαν την ελληνική κοινωνία με τις κραυγές, τα συνθήματα και τις σημαίες τους. Παρήγαγαν εν τω μεταξύ, τόση «επανάσταση» στην Μεταπολίτευση που ήταν αδύνατο να καταναλωθεί από κανονικούς ανθρώπους. Και γι΄αυτό, έθρεψαν με «σοσιαλιστικό καπιταλισμό» τα αριστερά στομάχια των Ελλήνων, μπας και χωνέψουν καλύτερα τα λάφυρα του κρατισμού.
Ο Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας, Πολάκης γιόρτασε τα γενέθλιά του, χθες, στο γραφείο του, με μια «νεοφιλελεύθερη» σαμπάνια, με μία «νεοαστική» τούρτα σοκολάτα και ντεκόρ τον Άρη Βελουχιώτη! Έβγαλε και φωτογραφίες και τις «διέρρευσε» στα μίντια, για να διαμαρτυρηθεί μετά, με την ησυχία του, που ασχολούνται μαζί του…
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς αν η επιλογή του πολιτικού Kitsch είναι αναγκαίο κακό για κάποιους ή απλά συνειδητή διαστροφή της απλοϊκότητάς τους. Γιατί ο αμφιλεγόμενος Άρης Βελουχιώτης που κοσμεί τοίχους αντιεξουσιαστών και πρόσφατα υπουργών, θυμίζει περισσότερο τον Τσε Γκεβάρα* σε σαλόνι νεόπλουτων ισπανόφωνων μεταναστών, που έπιασαν την καλή από εμπόριο ναρκωτικών! Και στο κάτω κάτω, ο Βελουχιώτης ιστορικά, δεν μπορεί να ταυτιστεί με καμία απολύτως εξουσία, μιας και κατέχει την υψηλότερη θέση στην ιεραρχία των επαναστατών της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Υπάρχει αλήθεια, ένας πνευματικά υπολογίσιμος «Αριστερός» στην εκλογική πελατεία του κ. Πολάκη που να μην αντιλαμβάνεται το ξεχείλωμα της επιδειξιομανίας; Υπάρχει έστω ένας, από αυτούς που ακόμα, δεν θέλουν να αμφισβητήσουν την «ιερότητα» του συμβόλου που να μην γελάει μαζί του;
Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι βιώνουμε μία σταδιακή αποκαθήλωση όλων των θρύλων της αριστερής κουλτούρας με γεωμετρική πρόοδο. Ό τι δεν επεδίωξε ποτέ η Δεξιά, στην μεταπολεμική Ελλάδα, θα το καταφέρει αυτή η παρέα των υπερβολικών νάρκισσων στα λίγα χρόνια που θα κυβερνήσουν. Γιατί, κάθε μέρα που περνάει, ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένα απίθανο πλάνο υπαρκτού σουρεαλισμού. Μία εικόνα αποκάλυψης της ένδειας σκέψης, ιδεολογίας και πολιτικής ουσίας.
Στην υγειά του Βελουχιώτη κέρασαν, μέθυσαν και ήπιαν πολλοί μέχρι τώρα. Τα χρόνια όμως πέρασαν και η απόσταση του χρόνου από τα «ολογράμματα» του παρελθόντος μακραίνει. Σε λίγο, κάθε απόπειρα ιδεολογικής «λιτανείας» της Αριστεράς, θα μοιάζει με αποτυχημένη συμμετοχή σε διαγωνισμό της Eurovision…
Θυμίζω τα λόγια του Μανόλη Αναγνωστάκη, όχι για να νουθετήσω τύπους σαν τον «εαμίτη» Πολάκη αλλά για να θυμίσω ποιοι είναι όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που άλωσαν τα χρόνια της Μεταπολίτευσης και κατέστρεψαν την Ελλάδα:
«Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία, πόσω μάλλον από ανθρώπους που όψιμα ανακάλυψαν αυτό το ορυχείο, ομολογώ ότι με εκνευρίζει λίγο, με μελαγχολεί. Δεν διέπομαι από κανένα πνεύμα ρεβανσισμού και δεν αισθάνομαι καλά σε ένα κλίμα φραστικού παλικαρισμού που γίνεται εκ του ασφαλούς βέβαια. Είμαι ξένος σε αυτό το κλίμα. Κυρίως με ενοχλεί ο στόμφος, τα μεγάλα λόγια, η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων που για μένα ελάχιστοι τα δικαιούνται και αυτοί είναι εκείνοι που δεν τα προβάλλουν. Η ιστορία πλαστογραφήθηκε, εξευτελίστηκε, παραποιήθηκε. Το θέμα είναι να μην ξαναγράψουμε μια ιστορία πάλι με αποσιωπήσεις, εν ονόματι σκοπιμοτήτων δικών μας αυτή τη φορά.»
*Να σημειωθεί ότι Βελουχιώτης δεν έχει καμία σχέση ούτε με το ένστικτο αυτοθυσίας του Τσε Γκεβάρα ούτε με την επαναστατική του φυσιογνωμία!
