Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει συνδεθεί, στις συνειδήσεις μας, με την απομείωση του ελληνικού χρέους. Για πολλούς, ήταν ο Άγιος Βασίλης που έστελνε στην καμινάδα του Μαξίμου τον βοηθό του, τον Μπιλ, -που να πρωτοπάει ο ίδιος;- για να σβήσει το ελληνικό χρέος, ανακηρύσσοντας τον Αλέξη Τσίπρα τον πιο απίθανο «γελαστό ευεργέτη» της Ιστορίας…
Η Χίλαρι όμως, έχασε τις εκλογές, ο Μπιλ θα συνεχίσει να ασχολείται με τις πανάκριβες ομιλίες του και ο Ομπάμα, απλά, θα κλείσει την ευδόκιμη καριέρα του με μια πανηγυρική επίσκεψη στον ναό της Δημοκρατίας, τον Παρθενώνα.
Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολυπαραγοντικό πρόβλημα το οποίο ωθείται τουλάχιστον από τέσσερις βασικούς «συντελεστές έργου». Ο αμερικανικός παράγοντας υπήρξε ως τώρα, ένας σταθερός οδηγός επιβίωσης για την χώρα στους δύσκολους μήνες της επικής «διαπραγμάτευσης» Τσίπρα. Εδώ γινόταν το «έλα να δεις» με τον Βαρουφάκη να «μεγαλουργεί» και ο πρωθυπουργός ήξερε ότι κάποιος είναι έτοιμος να τον σώσει από τα δόντια του Σόιμπλε. Το Εurogroup από την άλλη, επειδή δεν διαθέτει ξεκάθαρη κοινή πολιτική, δεν μπορεί ακόμα να συναινέσει σε κάποια απόφαση για το χρέος, αφού δεν έχει ληφθεί από τους άμεσα εμπλεκόμενους. Η δε Γερμανία δεν θέλει πριν από τις εκλογές της και το ΔΝΤ θέλει αλλά δεν μπορεί μόνο του.
Όσοι όμως και να εμπλακούν, όσοι και να καταθέσουν απόψεις, λύσεις και θέσεις, ένα είναι το ζητούμενο: Το δημόσιο ελληνικό χρέος θα μειωθεί, μόνο εφόσον διασφαλιστεί ότι θα πάψουν να υφίστανται οι παράγοντες που το μεγαλώνουν! Άλλωστε, η κατάσταση έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που δεν μπορούν να χωρέσουν πια τα ψέματα του 2010. Και όσο περνάει ο καιρός, η αλήθεια θα γίνεται εκκωφαντική σε όλους και αναπόφευκτη η εφαρμογή της.
Είναι ζήτημα χρόνου να δοκιμαστεί η ψυχραιμία της κυβέρνησης που, μέχρι τώρα, νόμιζε ότι ο Ομπάμα χαρίζει τζάμπα, τα χρέη των άλλων. Τώρα, η ώρα της κρίσης έφτασε και οι δανειστές απαιτούν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Απαιτούν μείωση του κόστους δαπανών στο Δημόσιο και απελευθέρωση της αγοράς από το καθεστώς του κρατισμού.
Είναι ώρα να αποτιμήσουμε τι εννοούσε ο Ομπάμα μείωση το χρέους αλλά όχι με λόγια που θα βγουν από το δικό του στόμα. Και μείωση χρέους, ως μεταβατική προοπτική της δεύτερης αξιολόγησης, σημαίνει εκκαθαρίσεις από τις πρωτόγονες φυλές του Δημοσίου. Όχι μόνο γιατί δαπανούν τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου αλλά κυρίως γιατί μάχονται, βλακωδώς, εναντίον κάθε μεταρρύθμισης που επιδιώκεται στη χώρα.
Δεν έχει κανείς παρά να παρατηρήσει τον «Μεσαίωνα» που επικρατεί ακόμα σε πολεοδομίες, ΔΟΥ, υπουργεία,ταμεία, δήμους, πανεπιστήμια για να αντιληφθεί τον πόλεμο που μαίνεται εναντίον των μεταρρυθμίσεων.
Η ελάφρυνση του χρέους συνδέεται μόνο με ρεαλισμό και όχι με ρητορικά ευχολόγια. Και το χειρότερο είναι πως οι πιο τραγικοί είναι αυτοί που το θέλουν περισσότερο. Γιατί νομίζουν ότι θα ξαναχτίσουν το πελατειακό κράτος με τα δικά τους υλικά.
Οι επιλογές δεν είναι πολλές. Ή θα απαλλαγεί το Δημόσιο από τον κρατισμό που τρέφει το χρέος ή θα επιστρέψουμε στη δραχμή με ένα δυσβάσταχτο Μνημόνιο που θα γυρίσει τη χώρα, στο φεουδαρχικό παρελθόν της.
Έχω την αίσθηση, για να μη πω την βεβαιότητα ότι θα συμβεί μία από τις μαρξιστικές επιταγές: Επί αριστερής κυβέρνησης, θα απολυθούν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, για να ικανοποιηθεί τελικά, ο ίδιος ο Μαρξ που σιχαινόταν την πελατειακή τακτική του κράτους να διορίζει υπαλλήλους παντού (κείμενο του Μαρξ, "Η 18η Μπρυμερ του Λουί Βοναπάρτη").
Το μεγάλο δίλημμα λοιπόν, πλησιάζει, με αναπόδραστη την μεγάλη σύγκρουση των δύο κόσμων. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, σπανίως, βρίσκεις νικητές και ηττημένους...
