Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι νέοι από τη φύση τους είναι επαναστάτες. Έτσι ήταν πάντα και δεν περίμεναν το Πολυτεχνείο για να το δείξουν. Επαναστάτες όμως, δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Είναι και σε όλο τον κόσμο γιατί η επανάσταση δεν είναι σχέδιο ανατροπής του καπιταλισμού αλλά η αιώνια σύγκρουση του παλιού με το καινούριο.
Η επιθυμία του επαναστάτη να αλλάξει τον κόσμο, δεν έχει προφανώς, πρόσημο ή χρώμα, επειδή έτσι βολεύει την ιδεολογία, το κόμμα ή την κουλτούρα μιας κοινωνίας. Είναι έμφυτη διάθεση και δεν φυλακίζεται μέσα σε στεγανά και κώδικες.
Στον τόπο μας κάναμε πολλές επαναστάσεις. Το ΄21, το 1843, το 1862, το 1909, το ΄65 και βεβαίως, το 1973 με το Πολυτεχνείο. Μόνο αυτές; Κι άλλες πολλές που δεν τις έπιασε το χέρι του κονδυλοφόρου όπως έπρεπε, για να τις αποθεώσει.
Είναι φανερό πως κάτι δεν πάει καλά στη χώρα, για να επαναστατούμε τόσο συχνά. Αλλά συμβαίνει και κάτι παράξενο. Σχεδόν όλοι που προτείνουν «απελευθερωτική» επανάσταση, πρεσβεύουν τον ολοκληρωτισμό! Το ΚΚΕ, ένα κόμμα με παραδοσιακές δομές και χωρίς κανέναν έλεγχο στα οικονομικά του από την πολιτεία- δεν τον αποδέχεται-, δεν αποκήρυξε ποτέ την δικτατορία του προλεταριάτου. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά επίσης, προτείνει ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα το οποίο δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και για να το επιβάλει θα πρέπει να καταλύσει την αστική δημοκρατία. Τέλος, η επαναστατική προτροπή του εθνολαϊκισμού οραματίζεται μια βάναυση κοινωνία, όπου η πειθαρχία θα εγκλωβίζει των άνθρωπο στα στενά και καταναγκαστικά του όρια.
Επομένως, οι άμεσοι «διαχειριστές» του επαναστατικού οίστρου, περισσότερο για σκληρό κατεστημένο μου φαίνονται παρά για απελευθερωτές συνειδήσεων και δικαιωμάτων.
Αυτό βεβαίως, το παράδοξο έχει και το τεράστιο κόστος του για την κοινωνία. Σε οικονομικό, πολιτικό και ηθικό επίπεδο. Ξεκινώντας από την ανάπτυξη, είναι ξεκάθαρο ότι ο κρατισμός που βύθισε τη χώρα στο χρέος, στηρίχθηκε στην «εξέγερση» με σκοπό την κατάληψη του κράτους από τον λαό και τον διορισμό του στο Δημόσιο! Στο πολιτικό σύστημα, ακόμα και τώρα κυριαρχεί η ασύστολη υποκρισία των «διαμαρτυρόμενων» νέων που έχουν δικαίωμα στον επιλεκτικό «φασισμό». Τέλος, η ηθική της παραίτησης και του μηδενισμού εξαπλώνεται σαν άλλοθι, μεγαλώνοντας την απόσταση των Ελλήνων από τον υπόλοιπο κόσμο.
Κάθε χρόνο, τη μέρα του Πολυτεχνείου, καταλαβαίνουμε πως αντιλαμβάνονται την δημοκρατία, οι εκμαυλιστές της. Σαν πανηγύρι και όχι ως τρόπο ζωής. Γι΄αυτό και παπαγαλίζουν συνθήματα και κορώνες αντί να εμπεδώσουν στις συνειδήσεις των νέων τις δημοκρατικές αξίες στην καθημερινότητα του σχολείου και του πανεπιστημίου. Προτιμούν τις «προσευχές» και όχι την παιδεία.
Συνεχίζουμε να ζούμε σε μία χώρα, όπου η υποκρισία ποτίζει τη δημόσια επικοινωνία. Οι απατεώνες της «επανάστασης» συντηρούν με κάθε τρόπο, ένα κλίμα ανοησίας και περιδίνησης γύρω από έναν προκάτ αξιακό κώδικα, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.
Κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε αλλά πως; Πολύ δύσκολο, γιατί η ανοχή προς την βαναυσότητα είναι κουλτούρα του πολιτικού συστήματος και όχι μόνο της Αριστεράς. Απλά, είναι καιρός να μεγαλώσουν οι φωνές απέναντι στην διανοητική υστέρηση της πολιτικής απόφασης και να δοθεί περισσότερη σημασία σε όσους δεν την ανέχονται άλλο.
Την «επανάσταση» την συντηρούν όσοι θέλουν να χρεώνουν την ελληνική κοινωνία με τον πρωτογονισμό της. Την διαιωνίζουν για να την κοστολογούν πανάκριβα, απαλείφοντας την αξία της δημοκρατίας, της δημιουργικότητας και της ανάτασης. Είναι θέμα ωριμότητας να επέλθει η οποιαδήποτε σοβαρή αντίδραση.
Η Ελλάδα, βιώνει ακόμα τα σύνδρομα της νεωτερικότητας και απεχθάνεται την πρόοδο ως απαξιωτική έννοια του παρελθόντος. Η «επανάσταση» θα είναι πάντα εδώ όσο γοητεύει τους ψηφοφόρους και την κομματική πελατεία. Η αρρώστια της θα φύγει από τις ζωές μας, μόνο όταν αλλάξουν οι διαθέσεις μας και την συνδέσουμε με τις δημιουργικές αξίες που θα κληθεί να διεκδικήσει. Ως τότε, θα την πληρώνουμε πανάκριβα σε χρήμα, βια, και μηδενισμό…
