Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Προσπαθώ ακόμα να μαντέψω μέχρι πότε οι εναπομείναντες «ιδεολόγοι» της Αριστεράς θα δικαιολογούν τον απίθανο «θίασο» που ταλαιπωρεί την κοινωνία. Ο ένας συνεχίζει να αντιστέκεται στη σοβαροφάνεια των προηγούμενων, ο άλλος επικαλείται τον προσωπικό του μηδενισμό («όλοι ίδιοι είναι») και οι περισσότεροι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Πόσο ακόμα θα εξευτελίζονται, υπερασπιζόμενοι το λάθος τους; Αυτή είναι η αξιοπρέπεια στην οποία επένδυαν ως άλλοθι αντίστασης στα μεταπολιτευτικά χρόνια;
Η χθεσινή επίσκεψη στο Καστελόριζο ήταν πράγματι, μία εντυπωσιακή αποτύπωση για το ποιος πραγματικά κυβερνάει τη χώρα. Πιο αντιπροσωπευτική εικόνα δεν μπορούσαμε να έχουμε: Ένας φαντεζί υπουργός, μία ομάδα «χαριτωμένων» βουλευτών και ένα «άγημα» αποφασισμένων «τουρκοφάγων»! Πλαισιωμένοι από αξιωματικούς, αναγκασμένους να παίζουν έναν άχαρο και συχνά εξευτελιστικό ρόλο με τις ευρηματικές συλλήψεις του ΥΠΕΘΑ.
Η κωμωδία του πολιτικού συστήματος δεν είναι πρώτη φορά που ανεβάζει παράσταση. Όσο όμως περνάει ο καιρός και μαζεύονται τα περιστατικά, δίνεται μια ανησυχητική διάσταση για τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, εν όψει πολιτικών εξελίξεων και εθνικών θεμάτων. Το ζήτημα δηλαδή, είναι μέχρι που μπορεί να φτάσει, προκειμένου να εξυπηρετήσει την εξουσιολαγνεία των στελεχών του. Και τι προτίθεται να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, σε περίπτωση που κληθεί στο μέλλον, να αποφασίσει για τη στάση του απέναντι σε τυχόν εθνικές κρίσεις.
Εκείνο βέβαια που δεν μπορούμε να μετρήσουμε είναι ποια στρώματα της κοινωνίας και ποιους συμπολίτες μας γοητεύουν τέτοιες πρωτοβουλίες που εκτός από γραφικές, είναι και επικίνδυνες. Αλλά ακόμα χειρότερα, ποιοι ψηφοφόροι είναι αυτοί που αρχίζουν σιγά σιγά να συνηθίζουν τον εναγκαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ με περισσότερα ακροδεξιά στοιχεία.
Η συνήθεια είναι η καλύτερη τακτική για να πειστεί ένα ιδεολογικά αποστειρωμένο κοινό ότι έχει κοινές αναφορές με τους υποτιθέμενους αντιπάλους του. Κι εκεί που οι δύο ορκισμένοι εχθροί σκότωναν ο ένας τον άλλον, ξαφνικά, να βρεθούν σε κοινή πορεία, απέναντι στον κοινό «κίνδυνο». Ως τώρα το έκαναν εναντίον των μνημονίων, αύριο μπορεί, σε διευρυμένη μορφή, να το επεκτείνουν με το κοινό όραμα της αμαρτωλής αστικής δημοκρατίας ή κάποιου σπουδαίου «εθνικού σκοπού»!
Σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός δεν φαίνεται να έχει αναστολές απέναντι στα άκρα. Ούτε και τον ενδιαφέρει η υπεύθυνη διπλωματία μπροστά στις ελληνοτουρκικές αντιπαραθέσεις. Ως συνήθως, αφήνει τις εξελίξεις να ξεδιπλώνονται και τον συνέταιρό του να παίζει αμέριμνος τον αγαπημένο του ρόλο. Σαν να αισθάνεται μια ιδιότυπη ασφάλεια και κάλυψη, απολαμβάνοντας την στήριξη των ξένων και την ανοχή- στη γραφικότητα- των Ελλήνων.
Εκείνο όμως που με εντυπωσιάζει πιο πολύ είναι σε ποιον απευθύνεται πλέον, το «επικό ρεπερτόριο» της Αριστεράς και των «αντιφασιστικών» κινημάτων που αποθέωναν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως επίσης, το θράσος του «επαναστάτη» που μόλις επέστρεψε από την Κούβα και στέλνει του βουλευτές του να φωτογραφηθούν αγκαλιά με τους Χρυσαυγίτες στο Καστελόριζο.
Έχει δίκιο ο «μετανιωμένος»... Μίκης. Είναι πράγματι πολύ «μάγκας» κάποιος που συνεχίζει να δουλεύει το μισό πολιτικό σύστημα και να μην δέχεται τις αντιδράσεις του. Αλλά είπαμε, αυτή η πόρνη η "αθωότητα" είναι η μεγαλύτερη απάτη που γέννησε η ηθική, από την εποχή των θεών μέχρι σήμερα…
