Όλα τα κρούσματα ολοκληρωτισμού που παρατηρούμε γύρω μας οφείλονται στον λειτουργικό αναλφαβητισμό και στην ημιμάθεια. Στην αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να κατανοήσει τα μεγέθη και τα δεδομένα της πραγματικότητας που τον περιβάλλει. Και ως εκ τούτου, να μην μπορεί να συνδιαλλαγεί με την εξουσία που παίρνει τις αποφάσεις για λογαριασμό του...

Όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης είχαν στην διάθεσή τους το «λεφτόδεντρο» για να πολιτεύονται με άνεση. Ποτέ δεν υπήρξε ένα σοβαρό σχέδιο ανάπτυξης της χώρας που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τον διεθνή παράγοντα και ειδικά τις παροχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά το 1980. Απλά, το πολιτικό σύστημα καθόριζε την σχέση του με τους ψηφοφόρους, χρηματοδοτώντας τα πελατειακά δίκτυα

«Ιησουίτες» θα υπάρχουν πάντα στον κόσμο μας, όσο εμείς θα είμαστε διαθέσιμοι για το κήρυγμά τους. Όσο θα συντηρούμε κοινωνίες ανοχής όπου θα επιτρέπεται στον υπουργό Γιάννη Μουζάλα να μην μπορεί να ελέγξει την «μεταναστευτική πολιτική» του και ακόμα χειρότερα, στον υπεύθυνο Συντονιστικού για το προσφυγικό, Γιώργο Κυρίτση να δηλώνει «Βολέψαμε 9.000 πρόσφυγες, μας μείνανε 1.000 στις σκηνές»!

Όταν προσαρμόζουμε το «ελληνόμετρο», υπολογίζοντας πόσο ανταποδοτική είναι η ελληνικότητα κάποιου, θα πρέπει να μας απασχολεί η πραγματική του ταυτότητα. Το πρόσωπο και η μετοχή του στην κοινή κατάσταση που είναι η παιδεία και ο πολιτισμός του. Αλλιώς, η καταγραφή στα μητρώα μπορεί να μοιάζει με τους «νατουραλιζέ» μισθοφόρους του ελληνικού μπάσκετ της δεκαετίας του ’90…

Υπάρχουν πέντε μεγάλες δεξαμενές ψεκασμού για όλους μας. Διαχρονικές και αναλοίωτες μέσα στον χρόνο. Παραμένουν αστείρευτες και από κει ανεφοδιάζονται όλοι αυτοί που συντηρούν το φόβο και την μετριότητα στην κοινωνία μας. Κι αν ακόμα βρεθούν κάποτε ηγέτες να τις αδειάσουν, το πλήθος από κάτω θα τους εκλιπαρεί μαινόμενο να συνεχίσουν να το ψεκάζουν...

Καυγάς μεταξύ παλιών συντρόφων ή προδοσία της «επανάστασης» από τον Πολάκη; Άραγε, ο αναπληρωτής υπουργός ξέχασε τους αγώνες του, τότε που το κόμμα του σήκωνε τοίχο έξω από νοσοκομεία; Ή μήπως ο νυν πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ γκρινιάζει και εξεγείρεται επειδή δεν συμπορεύτηκε με τον παλιό συναγωνιστή; Bαρετό σενάριο και απολύτως προβλέψιμο για το ελληνικό πολιτικό σύστημα

Στους 910 δήμους της χώρας, όλα μοιάζουν εντελώς διαφορετικά από τα νοσοκομεία. Μία από τις πρώτες επιθυμίες του υπουργού Σκουρλέτη γίνεται πραγματικότητα αφού ανοίγει «παράθυρο» για μονιμοποίηση χιλιάδων συμβασιούχων και παροχή μισθολογικών αυξήσεων με απλές δικαστικές αποφάσεις. Αντίθετα, στην Υγεία, σε κάθε 40 ασθενείς αντιστοιχεί μόνο ένας νοσηλευτής!

Ακόμα και οι Έλληνες που σπούδασαν σε ξένα πανεπιστήμια και γνώρισαν τους κανόνες του δυτικού κόσμου, όταν επιστρέφουν στη χώρα τους, συνεχίζουν να επιμένουν στα παλιά τους οράματα. Και όχι μόνο οι απλοί πτυχιούχοι, όπως η κ. Γιάμαλη, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του επιστημονικού προσωπικού που θα έπρεπε να κατανοεί καλύτερα τους συσχετισμούς της ελεύθερης αγοράς…

Η μόνη λύση είναι η επίθεση. Θα ήταν άλλωστε εντελώς, αντιφατικό να περιμένει κανείς πως το οποιοδήποτε σύστημα θα προστάτευε του φιλελεύθερους. Η τους φοβάται ή τους αγνοεί επειδή δεν κατανοεί την χρησιμότητά τους. Επομένως, το μόνο που μένει είναι να μπουν δυναμικά στο παιχνίδι και να ριχτούν σε μια άνιση και δύσκολη μάχη απέναντι στα θηρία

Η κυρίαρχη ιδεολογία του έθνους, κυρίως στη Μεταπολίτευση ήταν «Κομμουνισμός με λεφτά»! Ίσως είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που το πετύχαμε, χωρίς να πάρει χαμπάρι κανένας την ιδεολογική βάση του «υπαρκτού νεοελληνισμού» που εδραιώσαμε

«Ελπίζω αυτές οι διευκρινίσεις να καθησυχάσουν το Eurogroup για την πλήρη δέσμευσή μας να παραμείνουμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, στο πλαίσιο του Μνημονίου». Yours faithfully, Euclid Tsakalotos, Minister of Finance

Γενικότερα, τα κόμματα δεν συνομιλούν αρκετά με τους νέους. Μέχρι τώρα, μόνο η Αριστερά μιλούσε μαζί τους και αποδείχτηκε ότι τους απήγγειλε μόνο ποιήματα και συνθήματα. Και από εκεί και πέρα το χάος. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, στις επόμενες εκλογές, ο μηδενισμός που παρήγαγε η προδοσία της θα γιγαντώσει ακόμα περισσότερο την αποχή

Μπορεί να τηρούνται ακόμα τα προσχήματα αλλά η προεκλογική περίοδος άρχισε ήδη. Και η σημαία των επικείμενων εκλογών δεν μπορεί να είναι πλέον μόνο η Αριστερά. Δεν είναι αρκετή να εξασφαλίσει την οποιαδήποτε διάσωση για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σκοπός είναι να δημιουργηθεί ένας ενιαίος συνασπισμός αντιγερμανικών δυνάμεων που θα αισθανθούν την ανάγκη της μείζονος αντιπαράθεσης με τον νέο «Μέτερνιχ»

Αφού λοιπόν, δεν μπορούν να βάλουν στοιχειώδη τάξη, στο Δημόσιο, γιατί επιμένουν να το υπερασπίζονται; Πόσο απλοϊκό είναι να ονειρεύονται ότι κάποιος θα τους χαρίζει συνέχεια χρήματα για να το συντηρούν; Εν τω μεταξύ, όλοι οι κρατικοί φορείς και οι υπηρεσίες, στα δύο χρόνια της αριστερής διακυβέρνησης οδεύουν προς πλήρη κατάρρευση

Και μη νομίζετε ότι αγανακτούν όλοι όπως εσείς κι εγώ. Οι περισσότεροι περιορίζονται στην φαντασίωση της κατάλυσης του κράτους αλλά τον λογαριασμό δεν τον σκέφτονται. Ο κ. Τόσκας όμως, θα τον είχε σκεφτεί αν κάποιος εισαγγελέας του τον πήγαινε το επόμενο πρωί σπίτι του. Επισυνάπτω εδώ τον τελευταίο ισολογισμό των καταχρεωμένων ΕΛΒΟ και ΟΑΣΑ.

Η χθεσινή δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα δεν μπορεί να ανακόψει την αφήγηση της Συρίας. Οι δυνάμεις του Άσαντ προελαύνουν και οι Ρώσοι ακολουθούν με μεγάλη επιτυχία τα επεκτατικά τους σχέδια. Η πολεμική μηχανή τους κινείται με μεγάλες ταχύτητες και τίποτα δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει ανάχωμα στις επιτυχίες εναντίον των ανταρτών και του ISIS

Είναι ξεκάθαρο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν ιστορικό συμβιβασμό μιας πανίσχυρης ελίτ με το ελληνικό κράτος. Πρόκειται για μία μακρά «συνεννόηση» μεταξύ κυβέρνησης και συνδικάτων η οποία βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και θα διαρκέσει όσο προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ.Το μόνο που τους απομένει, κατά τη διάρκεια της αποχώρησης, είναι να υπογράφουν «συνθήκες» άμυνας και προστασίας

Όλο αυτό το μπάχαλο που βιώνουμε αυτές τις μέρες δεν έχει να κάνει μόνο με χρήματα. Αφορά στην φιλοσοφία με την οποία το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει τη χώρα. Όλες οι πελατειακές εξουσίες επενδύουν στους συνταξιούχους και όχι στις νέες γενιές. Στα εύκολα δηλαδή, που τους απαλλάσσουν από την κοπιαστική προσπάθεια της δημιουργίας πλούτου από την παραγωγικότητα των νέων.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με ημερομηνία λήξης. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν καταρρεύσει τα όρια και ο λαϊκισμός πότισε τις συνειδήσεις όλων. Αναπαράγονται πρότυπα γελοιότητας και η ανοχή μεγαλώνει πολλαπλασιάζοντας τους κλώνους εις βάρος της κοινωνικής συνοχής. Γέμισε ο τόπος από καρικατούρες που φαντασιώνονται ρόλους, βυθισμένες σε συνεχείς κρίσεις μεγαλείου

Η Ελλάδα βρίσκεται στην 48η θέση- από τις τελευταίες στον δυτικό κόσμο-, στην έκθεση για την ελευθερία του ανθρώπου. Η Έκθεση αυτή λαμβάνει υπόψη ένα ευρύ φάσμα κριτηρίων που περιλαμβάνουν την προσωπική, την πολιτική, και οικονομική ελευθερία, αξιολογώντας μεταξύ άλλων, την ποιότητα του κρατους δικαίου, την ασφάλεια, την οικονομική ανεξαρτησία, την ελευθερία στο επιχειρείν και τον σεβασμό των δικαιωμάτων.

Ποιος όμως αντιστέκεται με τέτοια λύσσα και δεν προχωράει το ξεκαθάρισμα της ιδιοκτησίας των Ελλήνων, στους δύο αιώνες της Ανεξαρτησίας; Πάρα πολλοί διαχειριστές πελατειακών δικτύων αλλά περισσότερο από όλους, η Εκκλησία! Όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις ένα «χρυσόβουλο», έναν «πάπυρο» , έναν «χάρτη θησαυρού» ή και μία «ευχή Αγίου» για το οικόπεδο ή το χωράφι…

Η περίπτωση του πρώην υπουργού Παρασκευόπουλου που απλώνει δίχτυα προς τη Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά μία τυχαία επίθεση φιλίας στον ολοκληρωτισμό. Το πρόβλημα είναι πολιτισμικό και πολύ βαθύτερο στην ελληνική κοινωνία. Δεν αφορά πρόσωπα αλλά μακροχρόνιες συνθήκες ιδεολογικής και κοινωνικής παρακαταθήκης στην πολιτική σκέψη των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα, τα άκρα είναι πάντα τα ίδια

Μετά το χθεσινοβραδινό διάγγελμα του πρωθυπουργού, είναι πλέον διάχυτη η αίσθηση πως η κυβέρνηση μπήκε σε μία περίοδο ανασφάλειας. Είτε πρόκειται για μία έμμεση προεξαγγελία προεκλογικής τροχιάς είτε για πίστωση χρόνου,με τις παρωχημένες παροχές του, ο Αλέξης Τσίπρας ανησυχεί έντονα για το προσωπικό του πολιτικό μέλλον αλλά και για τη συνέχεια του κόμματός του

Το ίδιο το κράτος επιμένει να παριστάνει τον καθοδηγητή και τον χρηματοδότη της αγροτικής οικονομίας, απονεκρώνοντας κάθε διάθεση υγιούς ανάπτυξης της περιφέρειας . Αλλά και όποτε αυτό συμβεί, ορθώνει μπροστά στους «γενναίους» επιχειρηματίες- αγρότες τόσα εμπόδια που το αποτυχημένο εγχείρημά τους καταντά το χειρότερο παράδειγμα για τους επόμενους που θα τολμήσουν να το σκεφτούν.