Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Στο όνομα των σκληρών δημοσιονομικών στόχων, άνθρωποι που θα μπορούσαν ενδεχομένως σε διαφορετικές συνθήκες να σωθούν πεθαίνουν», λέει ο Μιχάλης Γιαννάκος, επικεφαλής της ΠΟΕΔΗΝ. Πρόσφατα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων δείχνουν ότι περίπου ένα 10% των ασθενών στην Ελλάδα κινδυνεύει να προσβληθεί από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Τα συγκεκριμένα στοιχεία αναφέρονται σε εξάρσεις που καταγράφηκαν την περίοδο 2011-2012, για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία, αλλά, σύμφωνα με τον κ. Γιαννάκο, το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί.
Σε κάθε 40 ασθενείς αντιστοιχεί μόνο ένας νοσηλευτής! Οι Συνολικές Δαπάνες, αν εξαιρέσεις την άμυνα και τα τοκοχρεολύσια, αθροίζονται στο 43% του ΑΕΠ (2% λιγότερο από την Ευρωζώνη). Από αυτό προκύπτει πως η Ελλάδα θα έπρεπε να δαπανά για την Υγεία το 7% του ΑΕΠ και όχι το 4,7% που δαπανά τώρα. Έχουμε προφανώς άλλες προτεραιότητες!
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη προσωπικού, διότι οι άνθρωποι που συνταξιοδοτούνται δεν αντικαθίστανται», δηλώνει στον βρετανικό Guardian ο γιατρός Γιάννης Παπαδάτος, υπεύθυνος Μονάδας Εντατικής Θεραπείας σε ένα από τα τρία παιδιατρικά νοσοκομεία της Αθήνας.
Αντίθετα, στους 910 δήμους της χώρας όλα μοιάζουν εντελώς διαφορετικά. Μία από τις πρώτες επιθυμίες του υπουργού Σκουρλέτη γίνεται πραγματικότητα αφού ανοίγει «παράθυρο» για μονιμοποίηση χιλιάδων συμβασιούχων και παροχή μισθολογικών αυξήσεων με απλές δικαστικές αποφάσεις. Όλα αυτά περιλαμβάνονται στην τροπολογία που περιελήφθη στο νομοσχέδιο για τον Χωροταξικό Σχεδιασμό και ψηφίστηκε πριν κλείσει η Βουλή για τις γιορτές!
Πέρα όμως από τις μονιμοποιήσεις, η ζωή των υπόλοιπων εργαζομένων στους δήμους, δεν φαίνεται να έχει αλλάξει πολύ. Ας πάρουμε ένα δείγμα σύγκρισης, μεταξύ ενός δημαρχείου και μιας κλινικής δημόσιου νοσοκομείου: Η κυρία Μαίρη από τον τομέα πολιτισμού ενός δήμου-ονόματα δε λέμε-, μαζί με άλλους δέκα συναδέλφους της είναι επιφορτισμένη να κόβει τις αποδείξεις από τις υπηρεσίες που παρέχει ο δήμος στους δημότες του (μπαλέτα, μουσικές, ΚΔΑΠ κτλ). Εμφανίζεται στο γραφείο της γύρω στις 10.00 και φεύγει γύρω στις 14.00. Ενδιάμεσα, μπορεί να πεταχτεί και για τα ψώνια του σπιτιού στο κοντινό σούπερ μάρκετ.
Από την άλλη, η Λίτσα, σε κεντρικό νοσοκομείο της Αθήνας, κάνει νυχτερινές βάρδιες, αντικαθιστά συναδέλφους, τρέχει από θάλαμο σε θάλαμο και μετά από δεκάωρο έντασης εισπράττει και την οργή των ασθενών.
Στους μεν δήμους, συνωστίζονται χιλιάδες απίστευτοι τύποι που εφευρίσκουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» της δεκαετίας του ΄80 και στα νοσοκομεία, αγωνίζονται τα κορόιδα (γιατροί και νοσοκόμες) για να σώσουν ζωές.
Κανονικά, αν υπήρχε στοιχειώδης ευαισθησία στην κυβέρνηση, η κυρία Μαίρη θα χρειαζόταν μια καλή εξάμηνη εκπαίδευση και θα κάλυπτε τις στοιχειώδεις ανάγκες του κοντινότερου νοσοκομείου. Αλλά όταν λέμε μετατάξεις στο Δημόσιο, κυρίως εννοούμε τους δέκα χαλαρούς υπεράριθμους του ΟΣΕ που συνάντησα πριν δύο χρόνια να ξύνονται στο παλιό μουσείο της Ολυμπίας…
Μην το κουράζουμε με στοιχεία και αριθμούς. Ούτε οι μισοί εργαζόμενοι δεν χρειάζονται για να λειτουργήσει ένας δήμος! Και εξαιτίας τους δεν προχωράει και η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ώστε να εξυπηρετούνται πιο γρήγορα οι δημότες. Μπορεί να σταμάτησε το τρελό πανηγύρι των καταχρεωμένων δημοτικών ταμείων αλλά εκτός από τους τομείς καθαριότητας – ας μην είναι και τέλειοι, τουλάχιστον μαζεύουν σκουπίδια-, όλοι οι άλλοι κοροϊδεύουν τον κόσμο και επιβαρύνουν το κράτος.
Δεν είμαι σύμφωνος με κανένα είδος «κοινωνικού αυτοματισμού» αλλά αν η Λίτσα, η νοσηλεύτρια δεν σηκωθεί ένα πρωί οργισμένη με την κυρία Μαίρη που κόβει τις αποδείξεις(!), λύση στο πρόβλημα δεν θα βρεθεί. Η νοοτροπία που θέλει οι πάντες να τρώνε από την μεγάλη κουζίνα του κρατικού κορβανά πρέπει κάποτε να τελειώσει και όλοι να αισθανθούν τις διαφορές τους.
Αυτή η χώρα θα αλλάξει μόνο όταν οι ίδιοι οι πολίτες διεκδικήσουν την αξιοκρατία από μόνοι τους και για λογαριασμό των συμφερόντων τους. Μόνο όταν η Λίτσα μαζέψει άλλους πενήντα και μπουκάρουν σε έναν δήμο να ξεσκεπάσουν το κόλπο που συνεχίζει να εξελίσσεται εις βάρος της…
