Του Αντρέα Ζαμπούκα
Η υπερβολή των λέξεων είναι ανάλογη της υπερβολής- η και της ανοησίας- των ανθρώπων. Σε ό τι αφορά τώρα, τον πολιτικό λόγο, όσο νομιμοποιείται κάποιος να προσδιορίζει τις προθέσεις του, άλλο τόσο δικαιολογείται και ο χαρακτηρισμός του.
Υπάρχουν ειδικοί που θεωρούν ότι το μίγμα της ελληνικής κοινωνίας είναι ιδιαιτέρως ευεπίφορο σε ολοκληρωτικές κουλτούρες και αυταρχικά πρότυπα εξουσίας. Μπορεί να ακούγεται κάπως οξύμωρο για έναν λαό που δεν ανέχεται την υποταγή του στον νομικό πολιτισμό της Δύσης αλλά ίσως αυτή η στάση «αναρχίας» να αποτελεί και την βασική πηγή των αυταρχικών ενστίκτων.
Ρίχνοντας μια προσεκτική ματιά στο πολιτικό σύστημα, μπορεί κανείς να διακρίνει τους συσχετισμούς. Υπάρχει ένα νεοναζιστικό κόμμα που έχει πλέον παγιώσει τα ποσοστά του πάνω από το 6%, με ανοδικές τάσεις. Στον αντίποδα, βρίσκεται ένα σταλινικό κόμμα, το ΚΚΕ, με περίπου την ίδια απήχηση σε μεγάλα στρώματα του εκλογικού σώματος, παρέα με το 3% διάφορων ακροαριστερών μορφωμάτων. Εκτός όμως από τις δεδηλωμένες ολοκληρωτικές πτέρυγες, στα υπόλοιπα κόμματα (ΑΝΕΛ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ), πολύ άνετα συγκεντρώνεις και το 15% που φλερτάρει με τους ακραίους. Απλά δεν ξανοίγεται περισσότερο γιατί στεγάζεται σε ασφαλές μέρος...
Όλοι αυτοί προσεγγίζουν το 30% και αποτελούν μία κρίσιμη μάζα η οποία ενισχύει τις τάσεις και των υπόλοιπων (θρησκόληπτοι, φανατικοί οπαδοί ομάδων, «εθνοφρουρών» κλπ). Διαπιστώνουμε έτσι, ότι ένας στους δύο Έλληνες, κάτι ολοκληρωτικό έχει στον νου του αλλά δεν τολμάει να το πει δυνατά.
Η περίπτωση τώρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτόγνωρη. Σε όλη την Μεταπολίτευση, η Αριστερά έδινε άσυλο σε διάφορα σταλινικά σταγονίδια που είχαν την «πρόνοια» να μην στρατευτούν στο ΚΚΕ ή στις εξωκοινοβουλευτικές φράξιες, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στην εξουσία. Όλοι αυτοί οι «ονειροπόλοι» του κόκκινου φασισμού ακολούθησαν την επιβεβλημένη αστική τους πορεία. Απολαμβάνοντας μάλιστα την προστασία του πολιτεύματος και των διευκολύνσεων που τους έδινε, ανέπτυξαν εκ του ασφαλούς, ακόμα μεγαλύτερη νοσταλγία για τον ολοκληρωτισμό.
Και να που ήρθε ο καιρός να κυβερνήσουν τη χώρα. Αναγκασμένοι βέβαια, να λειτουργούν κάτω από τις επιταγές της αστικής δημοκρατίας, συνεχίζουν να προσποιούνται. Καμιά φορά, όμως, χάνουν τον έλεγχο και αποκαλύπτονται. Ειδικά όταν φεύγουν από τα υπουργεία και αισθάνονται απελευθερωμένοι από τις ευθύνες της εξουσίας.
Η περίπτωση του πρώην υπουργού Παρασκευόπουλου που απλώνει δίχτυα προς τη Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά μία τυχαία επίθεση φιλίας στον ολοκληρωτισμό. Το πρόβλημα είναι πολιτισμικό και πολύ βαθύτερο στην ελληνική κοινωνία. Δεν αφορά πρόσωπα αλλά μακροχρόνιες συνθήκες ιδεολογικής και κοινωνικής παρακαταθήκης στην πολιτική σκέψη των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα, τα άκρα είναι πάντα κοντά στην ίδια κεντρομόλο δύναμη αντίληψης για την εξουσία και μόνο οι παραλλαγές τους παρουσιάζονται διαφορετικές.
Και το χειρότερο είδος όλων, είναι οι εκπρόσωποι του πνεύματος και οι «διανοητές». Αυτοί δηλαδή που μπορούν να διαχειριστούν πιο εύκολα, την θεωρία του ολοκληρωτισμού, μέσα από την θρησκεία, τον μεσσιανισμό, την ουτοπία και την εθνοτική ιδεοληψία.
Είναι όλοι τους ίδιοι. Είτε κρατούν σταυρό, είτε σφυροδρέπανο είτε την σβάστικα! Αλλάζει μόνο, η μεταμφίεσή τους.
Άρα, μην εκπλήσσεστε για ό τι δείτε από δω και πέρα να συνασπίζεται υπέρ «ιερών και οσίων» και ενάντια στους «αλλόθρησκους» της «ξενόφερτης» δημοκρατίας. Αυτή που για τους οπαδούς του «υπαρκτού νεοελληνισμού» δεν ταιριάζει στη φύση του «Ρωμιού» και τον πετάει έξω από το δρόμο του Μαρξ, του θεού και της «Βασιλεύουσας».
Στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν Αριστεροί και Δεξιοί. Υπάρχουν μόνο «Ανατολικοί» και «Δυτικοί». Κι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα απομακρύνεται από την εξουσία, τόσο θα φουντώνει η προαιώνια αντιπαράθεση γύρω μας. Αυτή που μένει κρυμμένη στα ιδεολογήματα και εμφανίζεται ξεδιάντροπα και προκλητικά στις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας μας…
Ανδρέας Ζαμπούκας
