Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι τόσο εύθραυστη όσο και η ποιότητα των πολιτών της. Από αυτό το αξίωμα, ο καθένας καταλαβαίνει πως το πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται την τύχη μιας χώρας είναι καθαρό δημιούργημα των ψηφοφόρων της.
Η ακτινογραφία του ελληνικού εκλογικού σώματος δείχνει ξεκάθαρα πως πρέπει να κινηθεί ένα κόμμα για να κερδίσει τις εκλογές. Ξεκινάμε με 2.210.751 ψηφοφόρους, ή αλλιώς το 22% που είναι πάνω από 70 ετών! Συνταξιούχοι και φορτωμένοι με ανασφάλεια και εθισμένοι στα πελατειακά δίκτυα της Μεταπολίτευσης. Άλλο ένα 1.520.164 είναι οι ηλικίες μεταξύ 60 και 70, ενισχύοντας ακόμα πιο πολύ τους παραπάνω «εξαρτημένους». Μια άλλη κατηγορία είναι το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων (565.000 οι τακτικοί και οι υπόλοιποι έκτακτοι, συμβασιούχοι και «συνδεδεμένοι»…). Τέλος, άλλο ένα σημαντικό στοιχείο είναι το 30% των άνεργων γυναικών που μπορεί να προστεθεί σε άλλα δραματικά ποσοστά της αεργίας που σαρώνει σε πολλές ηλικιακές ομάδες.
Αν χαθούν οι παραπάνω κατηγορίες, χάνεται και κάθε ελπίδα για κατάκτηση της εξουσίας. Δεν σημαίνει ότι το 50% των εκλογέων θα δεχτεί άνευ όρων τη συναλλαγή αλλά μία κρίσιμη μάζα θα αποτελέσει έτσι κι αλλιώς, το καθοριστικό ποσοστό που θα δώσει την νίκη.
Εκτός από αυτούς όμως υπάρχουν και οι νέοι. Μεταξύ 30 και 35 ετών, 875.462, μεταξύ 24 και 29 ετών 713.018 και στην ηλικιακή κατηγορία των 18-23 ετών, κατανέμονται 666.512 εκλογείς. Σύνολο 2.254.662 που αποτελούν περίπου το 23% των ψηφοφόρων. Η ανεργία σ΄αυτή την κατηγορία κυμαίνεται από 40% έως 50%! Και η αποχή από το εκλογικό δικαίωμα ξεπερνάει το 50% (44,1% σε όλες τις κατηγορίες).
Στο δρόμο λοιπόν, προς τις επόμενες εκλογές, η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να αποφασίσει αν είναι αρκετό το ποσοστό που θα της δώσουν οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Γιατί τα νούμερα μόνο με την ψήφο των ελεύθερων επαγγελματιών δεν βγαίνουν. Αν θέλει μάλιστα, να φτάσει στην αυτοδυναμία χρειάζεται οπωσδήποτε και τους νέους. Τους έχει;
Γενικότερα, τα κόμματα δεν συνομιλούν αρκετά με τους νέους. Μέχρι τώρα, μόνο η Αριστερά μιλούσε μαζί τους και αποδείχτηκε ότι τους απήγγειλε μόνο ποιήματα και συνθήματα. Και από εκεί και πέρα το χάος. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, στις επόμενες εκλογές, ο μηδενισμός που παρήγαγε η προδοσία της θα γιγαντώσει ακόμα περισσότερο την αποχή.
Η Νέα Δημοκρατία είναι το μόνο κόμμα που έχει την δυναμική και την ευθύνη να ανοίξει έναν διάλογο μαζί τους, με λογική ατζέντα και όχι με ανούσια σχεδιάσματα. Όχι μόνο γιατί είναι απαραίτητα τα νούμερα αλλά επειδή αποτελούν, φύσει και θέσει, την ποιοτικότερη βάση του πολιτικού συστήματος.
Το δείγμα των φοιτητικών εκλογών όπου τα ποσοστά της ΔΑΠ είναι τα υψηλότερα δείχνει τη γόνιμη τάση που υπάρχει για να ανοίξει ο διάλογος. Μέχρι τώρα όμως αυτό δεν έχει συμβεί. Οι αντιπαραθέσεις εξαντλούνται γύρω από την παλιά σίγουρη «πελατεία» αλλά κανείς δεν μιλάει για τους νέους.
Οι εκλογές δεν αργούν και η χώρα θα μπει σε νέες περιπέτειες αν δεν απαλλαγεί από τον τυχοδιωκτισμό που την καταδυναστεύει. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να πάνε στις κάλπες έχοντας στο μυαλό τους ότι κάτι πρόκειται να αλλάξει. Πρέπει να μπουν στο παιχνίδι, να αισθανθούν ότι ο δημόσιος διάλογος τους επαναφέρει στο προσκήνιο, ότι έχει νόημα να πιστέψουν και πάλι στην πολιτική. Και το σημαντικότερο, ότι ένα κόμμα εξουσίας θα παλέψει για τα δικά τους συμφέροντα και όχι μόνο για τα κεκτημένα του παππού τους.
Η πολιτική «αγορά» θέλει ένα επαναστατικό «προϊόν» που θα κάνει πάταγο και θα ξεσηκώσει τον κόσμο. Τώρα είναι η ευκαιρία να μπει δυνατά στο παιχνίδι η ΝΔ, επενδύοντας στην ποιότητα του εκλογικού σώματος των νέων. Μ΄αυτούς οφείλει να κάνει διάλογο και ταυτόχρονα να πείσει τους παππούδες τους ότι έχουν χρέος να τους ανοίξουν το δρόμο.
Το πώς θα το κάνει είναι θέμα στρατηγικής και έκρηξης ορθολογισμού αλλά αυτή θα είναι η διαφορά της. Έτσι και αλλιώς η ίδια η δημοκρατία και το σύστημα θα τους βρουν μπροστά τους στο μέλλον. Είτε ως ασύντακτους εκδικητές είτε ως ζημιογόνους μηδενιστές μιας κοινωνίας που γερνάει και τους παίρνει μαζί της στο θάνατο…
