Του Ανδρέα Ζαμπούκα
O διαγωνισμός για την κτηματογράφηση του υπολοίπου της χώρας προκηρύχθηκε, για πολλοστή φορά, στις αρχές Απριλίου του 2016. Πρόκειται για έναν διαγωνισμό με συνολικό προϋπολογισμό περί τα 460 εκατομμύρια ευρώ, ο οποίος αφορά στην κτηματογράφηση 86 εκατομμυρίων στρεμμάτων (το 63,5% της Ελληνικής επικράτειας). Με την ολοκλήρωσή του, αναμένεται να εγγραφούν άλλα 16,5 εκατομμύρια δικαιώματα.
Με τον διαγωνισμό αυτό προβλέπεται η ολοκλήρωση της κτηματογράφησης της χώρας το 2020, ώστε ο νέος θεσμός του Κτηματολογίου να μπορέσει σταδιακά να αντικαταστήσει το σύστημα των υποθηκοφυλακείων σε κάθε περιοχή της επικράτειας.
Πέρασαν όμως, δύο δεκαετίες μελετών και καθυστερήσεων και δαπανήθηκαν 1,2 δισ. ευρώ. Η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που θα συνεχίσει να μην έχει κτηματολόγιο, ίσως και μετά το 2020, αν λάβει κανείς υπόψη του τις αναβολές που έπαιρνε ο διαγωνισμός και τις ματαιώσεις που έρχονταν στη συνέχεια (22 διαγωνισμοί από τους 28 οδηγήθηκαν σε ακύρωση!).
Ποιες είναι οι συνέπειες για τη χώρα; Το κράτος δεν μπορεί να καθορίσει με ακρίβεια, τις χρήσεις γης, να φτιάξει περιουσιολόγιο, δεν μπορεί να σχεδιάσει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα και αδυνατεί να ελέγξει την προστασία του φυσικού χώρου. Άρα οι επιπτώσεις είναι δραματικές για την επιχειρηματικότητα, την ανάπτυξη, την άρση της γραφειοκρατίας, τα φορολογικά έσοδα και την ποιότητα ζωής σε σχέση με την μόλυνση του περιβάλλοντος.
Η πρόσφατη περίπτωση της Ζακύνθου είναι χαρακτηριστική: Πρόκειται για την αγορά από τον πρώην εμίρη του Κατάρ, Αλ Τάνι, έκτασης 15.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Ζάκυνθο, υπόθεση που έχει προσβληθεί νομικά από την τοπική μητρόπολη. Η Εκκλησία υποστηρίζει ότι κατέχει τίτλους για έκταση 3.000 στρεμμάτων στα όρια της έκτασης που πωλήθηκε από ιδιώτη με βάση βενετσιάνικο τίτλο που κατοχύρωνε την έκταση γύρω από το μοναστήρι της Παναγίας της Αναφωνήτριας σε έναν ευγενή, τον κόντε Φλαμπουράρη- τι σύμπτωση(!)-, έναντι στρατιωτικής βοήθειας που δεσμευόταν να δώσει στους Ενετούς… Ο κληρονόμος όμως της έκτασης έχει ισχυρό τίτλο και όπως υποστηρίζουν οι δικηγόροι του, θα κερδίσει τη δίκη.
Πέρα από αυτούς τους δύο έχουν εμπλακεί και άλλοι: Το ελληνικό Δημόσιο, ο Δήμος, οι γύρω κοινότητες και διάφοροι περίοικοι που υποστηρίζουν ότι η έκταση καλύπτει και δικά τους αγροτεμάχια.
Τέλος πάντων, η ιστορία είναι γνωστή και οι λεπτομέρειες δεν μας αφορούν. Το ότι όμως άλλη μία επένδυση σταματάει λόγω έλλειψης κτηματολογίου είναι ολοφάνερο και θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Ποιος όμως αντιστέκεται με τέτοια λύσσα και δεν προχωράει το ξεκαθάρισμα της ιδιοκτησίας των Ελλήνων, στους δύο αιώνες της Ανεξαρτησίας; Πάρα πολλοί διαχειριστές πελατειακών δικτύων αλλά περισσότερο από όλους, η Εκκλησία! Όποια πέτρα και να σηκώσεις στην ελληνική επικράτεια θα βρεις ένα «χρυσόβουλο», έναν «πάπυρο» , έναν «χάρτη θησαυρού» ή και μία «ευχή Αγίου» που θα καθορίζει σε ποιον ανήκει το οικόπεδο ή το χωράφι…
Εν τω μεταξύ, δεν μπορεί να περιμένει κανείς από όλους αυτούς τους απίθανους τύπους του πολιτικού συστήματος, που δεν χάνουν ευκαιρία να φωτογραφηθούν με παπάδες, να προχωρήσουν το κτηματολόγιο.
Μετά βίας και με τις πιέσεις της ΕΕ, γίνεται προσπάθεια τώρα, να μπει τάξη στο ελληνικό χάος. Αλλά πάντα ισχύουν τα ίδια εμπόδια: τοπικιστικά συμφέροντα, ανικανότητα του κράτους και υπεράνω όλων η Εκκλησία!
Από ό τι μαθαίνω, ο εμίρης απηύδησε – έστειλε πρώτα και επιστολή στον Τσίπρα- και έφυγε για άλλες παραλίες. Και στη Ζάκυνθο, απέμεινε η Μητρόπολη, η ζούγκλα του αλητοτουρισμού στον Λαγανά και οι εκατοντάδες μαϊμούδες «τυφλοί» που ακόμα δεν έχουν εκδικαστεί οι υποθέσεις τους.
Το 2020 δεν είναι μακριά για να δούμε το αποτέλεσμα. Αν μέχρι τότε, όπως υπόσχεται ο νέος διαγωνισμός, έχουμε πλήρες κτηματολόγιο στην Ελλάδα, εγώ θα κάνω συλλείτουργο στον Άγιο Διονύσιο να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μου…
