Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όλα στη ζωή είναι θέμα διάθεσης και οπτικής. Μπορεί και θέμα ιδεολογίας; Μπορεί. Αλλιώς μετράει ο χρόνος αν είσαι Δεξιός, αλλιώς Αριστερός κι αλλιώς αν είσαι Φιλελεύθερος. Διαφορετικά βλέπεις και τη σημασία της νεότητας. Για τη σοσιαλιστική φιλοσοφία ας πούμε, το προσδόκιμο όριο της δημιουργίας είναι χαμηλό ενώ για τη φιλελεύθερη σκέψη, δεν σταματάει ποτέ. Στη μία περίπτωση, η κρατική μέριμνα έχει ιερή υποχρέωση να σε συνταξιοδοτήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και στην άλλη, αν είναι δυνατόν, να μη σε πληρώσει καθόλου, με την προϋπόθεση ότι είσαι ικανός να σταθείς στα πόδια σου. Γενικότερα, πρόκειται για στάσεις ζωής και ηθικής ερμηνείας του κόσμου. Διαλέγεις και παίρνεις…
Το άλλο ζήτημα είναι η πρόνοια. Ας πούμε, οι Νορβηγοί έχουν δημιουργήσει ένα ταμείο εθνικού πλούτου, το Government Pension Fund Global, το οποίο διαχειρίζεται κεφάλαια άνω των 767 δισ. ευρώ (6.631 δισ. νορβηγικές κορώνες) και θεωρείται το μεγαλύτερο του είδους του στον πλανήτη. Εκεί ρίχνουν όλα τα έσοδα από τα πετρέλαια, επενδύουν- κάποτε ήλεγχαν και το 5% της Eθνικής Τράπεζας- και δεν το πειράζουν ποτέ και για κανένα λόγο. Σε αντίθεση με μας, που λεηλατήσαμε τα ταμεία μας και στη συνέχεια, τα καταχρεώσαμε με δανεικά.
Όπως και να ΄χει, σ΄αυτή τη χώρα, η ζωή, δεν φαίνεται να έχει αξία ως συνέχεια γενεών αλλά ως περίσταση βίου των ανθρώπων που βρέθηκαν στην εξουσία. Ή που καρπώθηκαν τα προνόμια μιας συγκεκριμένης περιόδου. Για παράδειγμα, οι συνταξιούχοι μοιάζει να μην αντιλαμβάνονται την όχι και τόσο μακρινή εικόνα της μετάβασης της συνέχειας στα παιδιά τους ή στα εγγόνια τους. Αντίθετα, από τη θέση τους («αιμοδότες» της οικογένειας) αισθάνονται βασικοί υπεύθυνοι της ανεπάρκειάς τους να θρέψουν τους άλλους…
Βλέποντας λοιπόν, αυτή την πραγματικότητα, όλες οι πελατειακές εξουσίες επενδύουν ανέκαθεν στους συνταξιούχους και όχι στις νέες γενιές. Στα εύκολα δηλαδή, που τους απαλλάσσουν από την κοπιαστική προσπάθεια της δημιουργίας πλούτου από την παραγωγικότητα των νέων. Εκτός αυτού, μέχρι πρόσφατα, που τα δανεικά αυγάτιζαν τις συντάξεις, μαζί με τους παππούδες (μερικοί των 55 ετών…) τη χαρά μοιραζόταν και τα εγγόνια. Δεν είναι κι άσχημα να σε ταίζουν μέχρι τα 35, που θα τελειώσεις όλα σου τα μεταπτυχιακά και τα μάστερ…
Σε κάθε περίπτωση, όλο αυτό το μπάχαλο που βιώνουμε αυτές τις μέρες με τα δωράκια του ελεήμονος πρωθυπουργού, δεν έχει να κάνει μόνο με χρήματα. Κυρίως, αφορά στην φιλοσοφία με την οποία το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει τη χώρα. Περίπου είναι σαν να προσεύχονται να τους λυθούν τα χέρια να επανέλθουν στο παρελθόν. Πάνω κάτω όλοι τους και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ…
Στην ουσία το αφήγημα ξεκινάει από τις εκπομπές του Αυτιά και του Παπαδάκη, περνάει από τις λαϊκές αγορές , όπου διαδραματίζεται η συναρπαστική ζωή των συνταξιούχων και καταλήγει σε κάποιο υπουργικό γραφείο για την εκπόνηση του σχεδίου επαναφοράς στο παλιό πειρατικό σύστημα της «πατριαρχίας». Εκεί που οι πολιτικοί «πειρατές» φέρνουν τη λεία από τα καράβια των ξένων και τη μοιράζουν, που αλλού, στους γέροντες της φυλής, σεβόμενοι τον αξιακό κώδικα της ληστρικής και «πρωτόγονης» κοινωνίας τους. Εκείνοι με τη σειρά τους, ξέρουν πως θα τη διανείμουν στα μέλη των οικογενειών τους…
Ποιος νοιάζεται λοιπόν για τους νέους; Ποιος ενδιαφέρεται για θέσεις εργασίας, για ανάπτυξη, για επιστροφή στην πατρίδα των σπουδαγμένων, για προοπτική και εικόνες του μέλλοντος. Η χώρα συνεχίζει να βιώνει το «ασάλευτο παρόν» της και να βλέπει, το πολύ, μέχρι τις επόμενες εκλογές. Οι ζωές των πολιτικών, στην Ελλάδα δεν μετριούνται με ηλικιακά έτη αλλά με τα διαστήματα των εκλογών!
Κι όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ξέρει πλέον πως οι νέοι – που τόσο πολύ ήθελε να ψηφίζουν στα 17- δεν είναι πια οπαδοί του. Αυτοί που έβλεπαν στο πρόσωπο του Αλέξη τον δικό τους πρόεδρο του Δεκαπενταμελούς, τώρα ξεκαρδίζονται με τα βιντεάκια του πρωθυπουργού, στα κινητά τους. Τον πήραν χαμπάρι εν ολίγοις και δεν είναι πια οι φερέλπιδες πελάτες του μέλλοντος.
«Αγάπης αγώνας άγονος» φιλόπτωχε και μεγαλόκαρδε Αλέξη. Το μόνο που θα μείνει από όλα αυτά είναι οι «κατάρες» των παλιών πελατών σου, που δεν έχεις πια τίποτα να μοιράσεις στα χρεοκοπημένα «σοβιετικά» σου συσσίτια…
