Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μετά το χθεσινοβραδινό διάγγελμα του πρωθυπουργού, είναι πλέον διάχυτη η αίσθηση πως η κυβέρνηση μπήκε σε μία περίοδο ανασφάλειας. Είτε πρόκειται για μία έμμεση προεξαγγελία προεκλογικής τροχιάς είτε για πίστωση χρόνου,με τις παρωχημένες παροχές του, ο Αλέξης Τσίπρας ανησυχεί έντονα για το προσωπικό του πολιτικό μέλλον αλλά και για τη συνέχεια του κόμματός του.
Το Εurogroup όμως, της προηγούμενης Δευτέρας, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν είχε καμία απολύτως ουσία. Απλά, έδωσε μια προοπτική μόνιμης αυστηρής λιτότητας από τη στιγμή που δεν αποφασίζει κανείς να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις για την ένταξη της ελληνικής οικονομίας, στην παγκόσμια ανταγωνιστικότητα. Άλλωστε είναι αδιανόητο πριν τις γερμανικές εκλογές του ΄17 να ενεργοποιηθεί κάποιοι λυτρωτικό σχέδιο για το χρέος και τα συναφή οφέλη που ονειρεύονται κάποιοι.
Στην εξέλιξη αυτή που μεταθέτει την αξιολόγηση της δόσης για τον Ιανουάριο, πολύ λίγοι από την κυβέρνηση αντέδρασαν θετικά. Όσο για τους υπόλοιπους στο κόμμα, αντιλαμβάνονται πλέον ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα εφαρμογής κάποιας αριστερής πολιτικής ή ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους. Πρόκειται ασφαλώς για πρόσωπα γνωστά, ενταγμένα στο πλαίσιο της συντηρητικής “νομενκλατούρας” που κινείται μεταξύ κρατισμού, συνδικαλισμού και κουλτουριάρικης “αριστερίλας”.
Αν χρειαζόταν, όμως να επισημάνουμε κάποιες κινήσεις που μεγαλώνουν το πρόβλημα, θα ξεχώριζαμε από πριν την αποπομπή Φίλη- άναψε το φιτίλι της αγανάκτησης- , την κυριαρχία των ΑΝΕΛ με τον Πάνο Καμμένο να πρωταγωνιστεί στις ελληνοτουρκικές “θεατρικές παραστάσεις” και βεβαίως, την αδυναμία της κυβέρνησης να ελέγξει την οικονομία. Αφού λοιπόν, η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο, να στρέψει το τιμόνι προς τα δεξιά, αναρωτιέται κανείς για το επόμενο βήμα του Αλέξη Τσίπρα, όταν κάποια στιγμή βρεθεί μπροστά στο αδιέξοδο των εκλογών. Πού μπορεί να φτάσει, αν η απειλή της ελεύθερης πτώσης γίνει πλέον ορατή από τους πάντες και οι παλιοί σύντροφοι χάσουν πια την υπομονή τους.
Πληθαίνουν οι φωνές που αμφισβητούν τις κινήσεις του πρωθυπουργού. Φυσικά, μιλάμε για το παλιό 3% αλλά και το πιο δραστήριο κομμάτι που διατηρεί τον παραδοσιακό εξτρεμισμό προτάσσοντας το χρώμα και την ιδεολογία του. Κάποιοι από αυτούς- οι πιο ιδεοληπτικοί-, συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η αστική δημοκρατία υπονομεύεται από μέσα. Παραμένουν δηλαδή, οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” της Αριστεράς. Υπάρχουν όμως, και οι πιο σκεπτόμενοι που εισπράττουν τον ένα εξευτελισμό μετά τον άλλον και βλέπουν τα περιθώρια να στενεύουν.
Από την άλλη, η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών της κυβέρνησης δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ αλλά “ΠΑΣΟΚ”. Αυτό δίνει την δυνατότητα της μεγάλης ευελιξίας στον πρωθυπουργό, να προχωρήσει ακόμα πιο πέρα, την επόμενη φορά που θα βρεθεί στα δύσκολα, δεδομένης της αμοραλιστικής τάσης των περισσοτέρων που είναι έτοιμοι να πέσουν στα πατώματα για λίγη παραπάνω εξουσία. Υπάρχουν όμως, και αρκετοί που αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο και δεν θα είναι πάντα διαθέσιμοι για νέα “άλματα ήθους”προς το κενό.
Αλλά μέχρι που μπορεί να φτάσει ο Τσίπρας στο μέλλον; Πόσο Δεξιός μπορεί να γίνει για να παραμείνει στην εξουσία; Eναι δυνατόν να επιβεβαιωθούν κάποιοι που θεωρούν ότι στις επόμενες εκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βρεθεί μπροστά σε ένα αρραγές μέτωπο εθνολαϊκιστικού κρατισμού και φονταμενταλισμού; Θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να συμπορευτεί με όλα τα δεξιά στοιχεία του πολιτικού συστήματος, προκειμένου να προασπίσει τον συντηρητισμό και την βολική, για τον ίδιο και τους υπόλοιπους, εθνοτική εσωστρέφεια;
Πέρα από τις εξαγγελίες, πολλοί πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός είναι ήδη έτοιμος να γίνει ο καλύτερος φίλος των καραμανλικών, των ιερωνυμικών και οποιουδήποτε άλλου θα έχει “έννομο συμφέρον” για να μην έρθουν στην εξουσία δυνάμεις που θα απαιτήσουν τον εκσυγχρονισμό της χώρας.
Ο Τσίπρας έχει το θράσος και την ικανότητα να πείσει πολλούς ότι παραμένει Αριστερός, παρόλο που κατεβάζει κοινά ψηφοδέλτια, ακόμα και με τον Κασιδιάρη, αρχή γενομένης από τις φωτογραφίες στο Καστελόριζο.
Έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμα και ο Ιανουάριος είναι το ορόσημο για το τι συμβεί στο μέλλον. Μένει να δούμε πως θα αντιδράσει αυτό το ξεχασμένο 3% των βουλευτών που αισθάνονται το φτύσιμο και δεν προσποιούνται ότι περπατούν στη βροχή, χωρίς ομπρέλα. Ως τώρα συμπεριφέρεται ως αιωρούμενη απειλή κρυμμένη πίσω από τον καιροσκοπισμό της εξουσίας. Θα φτάσει άραγε, ο Αλέξης μέχρι τις γερμανικές εκλογές του Φθινοπώρου για να ευνοηθεί από την Μέρκελ, που μέχρι χθες έβριζε; Αν όχι νωρίτερα, σε δύο μήνες θα ξέρουμε...
