Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Και η επιστολή κατέληγε με αυτά τα θερμά λόγια: «I hope that these clarifications reassure the Eurogroup on our full commitment to remain compliant with our obligations under the MoU, both as regards the substance as well as the process of cooperation with our partners» /Yours faithfully, Euclid Tsakalotos, Minister of Finance (Ελπίζω αυτές οι διευκρινίσεις να καθησυχάσουν το Eurogroup για την πλήρη δέσμευσή μας να παραμείνουμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, στο πλαίσιο του Μνημονίου, τόσο όσον αφορά την ουσία, καθώς τη διαδικασία της συνεργασίας με τους εταίρους μας).
Μερικές φορές απορείς γιατί γίνονται όλα αυτά. Αναρωτιέσαι για ποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι έχουν προσβληθεί ομαδικά από το σύνδρομο του «γενναίου δούλου». Ποια μεγάλη ανάγκη είναι αυτή που τους οδηγεί να υποδύονται συνεχώς τον ηττημένο κλεφτοκοτά που επιδεικνύει το πόσο αδέξιος είναι για να τον λυπηθούν οι συγχωριανοί του.
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Είναι το γονίδιο της Αριστεράς! Αυτό που μεταλλάχθηκε ως ιός από το DNA του καραγκιοζάκου της οθωμανικής κυριαρχίας στον σύγχρονο βαλκάνιο ψευτοεπαναστάτη «σοσιαλιστή» του 20ου αιώνα.
Πόσοι άραγε από τους συνομιλητές της κυβέρνησης μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την επιστολή Τσακαλώτου και πόσοι ακόμα κατανόησαν τις αντιφάσεις που προέκυψαν από το περιεχόμενό της; Αλλά ακόμα χειρότερα, πόσοι κατακρίνουν αυτόν τον τρόπο διαχείρισης της ελληνικής οικονομίας;
Πολλοί από μας βέβαια, έχουμε την αφέλεια να νομίζουμε ότι η πολιτική επικοινωνία υπάγεται σε κανόνες λογικής και σε κάποιον αστικό αξιακό κώδικα. Νομίζουμε ακόμα ότι συνήθειες όπως το ψέμα, η απάτη και η δουλοπρέπεια είναι αντιαξίες που υποβιβάζουν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες σε έρμαια ξένων διαθέσεων.
Κάνουμε λάθος. Στις κανονικές κοινωνίες μπορεί. Όχι όμως στη δική μας. Το σύνδρομο του «γενναίου δούλου» αποτελεί ένα πανίσχυρο στοιχείο κάθε «επαναστατικής» κουλτούρας που καταξιώνει τον «επαναστάτη» και του διαμορφώνει το πολιτικό του προφίλ.
Η εξήγηση είναι μάλλον απλή: Πως αλλιώς μπορεί να συμπεριφερθεί κάποιος που έχει πείσει ολόκληρη την κοινωνία για τη σχέση υποταγής με τους δανειστές μας; Eξαρχής, οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ είναι τοκογλύφοι, ανθέλληνες, αιμοδιψείς νεοφιλελεύθεροι και πλούσια αφεντικά που ψάχνουν ευκαιρία να μας βασανίζουν. Επομένως, κάθε ιταμή ενέργεια και κάθε πονηρή δράση- ας είναι και ταπεινωτική- μετατρέπεται σε «ηρωική» για τους «ελεύθερους πολιορκημένους» συνταξιούχους.
Μα ακόμα και αν ο «γενναίος δούλος» μεταμορφωθεί σε «Ρομπέν των χαζών», στο απατηλό δάσος του Σέργουντ; Ναι, ακόμα και τότε. Ό τι έκανε το έκανε εναντίον των δυνάμεων του κακού κι ας φορτώθηκε άλλον ένα εξευτελισμό ή μια ήττα!
Κάπως έτσι πορεύεται η χώρα και τελειωμό δεν έχει η πτώση της. Με διάσπαρτους συνειδητοποιημένους αντάρτες «δούλους» που αγαπούν και υπηρετούν τον βολικό ρόλο τους.
Πότε θα σταματήσει αυτή η συλλογική ηδονή της ταπεινότητας; Όταν βρεθεί κάποιος όρθιος Έλληνας να γεννήσει δικά του μνημόνια, ελληνικά! Και ταυτόχρονα να πείσει τους υπηκόους των υπερήφανων «δούλων» ότι δεν υπάρχουν κακοί ξένοι, κάστρα με μικρές πορτούλες, κατακτητές, δράκοι και μάγισσες. Ότι μόνο με τη λογική της ευθύνης μπορεί να σηκωθεί πάνω η χώρα και όχι με την επαιτεία των πονηρών.
Μέχρι τότε, θα κλαίμε και θα γελάμε με τις παραστάσεις μας. Άλλωστε ένας επιδοτούμενος θίασος είμαστε. Περνάμε καλά στα καμαρίνια κι αυτό βγαίνει και στη σκηνή…
