Χθες ο πρωθυπουργός μιλώντας στο υπουργικό συμβούλιο ζήτησε να υπάρξουν ευρύτερες συναινέσεις στην αναθεώρηση του Συντάγματος, τονίζοντας παράλληλα πως σε αυτήν την διαδικασία θα μπουν οι διαχωριστικές γραμμές με όσους εκφράζουν το παλιό.

Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι αγαθοεργά σωματεία ούτε χώροι ανάγνωσης λογοτεχνικών έργων. Όλα τα κόμματα αποβλέπουν στην διακυβέρνηση της χώρας τους. Όλα τα κόμματα επιδιώκουν, με την ψήφο των πολιτών, να ανέλθουν στην εξουσία. Όλα τα κόμματα, όταν αισθανθούν ισχυρά, ζητούν εκλογές. Διαφορετικά αυτοακυρώνονται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει την θέση πως στην σημερινή βουλή είναι διαμορφωμένη μια «προοδευτική» πλειοψηφία. Και έχει κάθε λόγο να το υποστηρίζει, καθώς έτσι βγαίνει από την πολιτική απομόνωση. Όμως κάποια στελέχη της Κεντροαριστεράς γιατί «τσίμπησαν»; Γιατί την λέξη «προοδευτικός» την έχουν ξεχειλώσει τόσο πολύ ώστε να χωρά και τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα;

Στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει πως μετά τις εκλογές δεν θα μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην θεσμική του αδυναμία να συνδιαμορφώσει το πολιτικό τοπίο, όσο στην διάρρηξη των σχέσεων του με την κοινωνική βάση του. Έτσι, σημαντικό δεν είναι ποια θα είναι η ποσοστιαία διαφορά του από το πρώτο κόμμα, την Νέα Δημοκρατία, όσο το ποσοστό που αυτός θα λάβει.

Προχθές, ο Π.Καμμένος, σε πρωινή εκπομπή, δήλωσε πως «δεν είμαστε αφελείς να πάμε σε εκλογές με μειωμένες τις συντάξεις». Κάποιοι τον αποκάλεσαν αφελή, κάποιοι άλλοι προκλητικό. Ο Π.Καμμένος δεν ήταν ούτε αφελής, ούτε προκλητικός. Ήταν ειλικρινής.

Κάθε ιστορική περίοδος θέτει τα πολιτικά διλήμματα της. Έτσι, το 1974 το δίλημμα ήταν στερέωση της Δημοκρατίας ή σοσιαλισμός; Τι ήταν κυρίαρχο; Η ενότητα των αντιδικτατορικών δυνάμεων ή η ενότητα των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων; Έπρεπε να στηρίξουμε την προσπάθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή να οικοδομήσει μια σύγχρονη Δημοκρατία ή να σταθούμε απέναντι του;

Στην επικαιρότητα ήρθε και πάλι η αναθεώρηση του Συντάγματος. Μάλιστα στην εκπεφρασμένη θέληση του Α.Τσίπρα να δώσει το χρώμα της Αριστεράς στην αναθεωρητική διαδικασία, έγιναν προσφάτως κάποιες κινήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση και από την Νέα Δημοκρατία και την κυρία Φ.Γεννηματά.

Κάποιοι Συριζαίοι των υπογείων, συνέκριναν και συνέδεσαν, αυτές τις ημέρες στο twitter, τον Μουστακλή με καλοβολεμένο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, με αντιδικτατορική δράση. Μια σύγκριση ισοπεδωτική, προκλητική και άδικη. Μια σύγκριση που φανερώνει σε ποιο σημείο μπορεί να οδηγήσει η αίσθηση της απώλειας του δήθεν «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς».

Η συμμορία είναι μια ομάδα ανθρώπων που κινείται έξω από τα όρια του νόμου, για έναν, κάθε φορά, συγκεκριμένο σκοπό. Μια γελοία συμμορία αποτελείται από τυχάρπαστους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται χωρίς κανέναν σχεδιασμό, χωρίς καμιά οργάνωση, χωρίς στοιχειώδεις προφυλάξεις, αποτυγχάνουν και συλλαμβάνονται επ΄ αυτοφώρω. Με την γίδα στην πλάτη. Όπως οι Συριζαίοι.

Έγινε και αυτό με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατόρθωσε να ενώσει όλη, μα όλη την αντιπολίτευση στο θέμα της Novartis. Ως γνωστόν, τα αντιπολιτευόμενα κόμματα αποχώρησαν από την προανακριτική επιτροπή, καθώς διαπίστωσαν την απροθυμία της κυβερνητικής πλειοψηφίας να εξετάσει την ουσία της υπόθεσης...

Προφανώς δεν αξιολογήθηκε αρκούντως από την πολιτική ηγεσία της χώρας αυτό που έγινε στην Βόρεια Συρία. Μάλλον δεν έγινε αντιληπτό πως, ουσιαστικά, η Τουρκία επαναχάραξε, ενόπλως, τα σύνορα της με την Συρία, κάτι που ήταν μόνιμη επιδίωξη της, εξ αρχής. Και δυστυχώς δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα, πως οι συνθήκες τροποποιούνται είτε με την συμφωνία όλων των εμπλεκομένων κρατών είτε με πόλεμο.

Ο Π.Καμμένος αθωώθηκε χθες από το δικαστήριο, γιατί αυτό έκρινε πως δεν προέτρεψε το πλήθος να λιντσάρει τον Χ. Πάχτα κυριολεκτικά, αλλά ήταν μια «πολιτική έκφραση», καθ΄υπερβολήν, βέβαια. Δεν γνωρίζω αν αυτή η αθωωτική απόφαση, συνεισφέρει θετικά στον πολιτικό μας βίο.

Ο υπουργός Εθνικής Αμύνης είναι «εξαφανισμένος». Και να σκεφτούμε πως είναι ένα πληθωρικό άτομο που του αρέσει η δημοσιότητα. Φημολογείται πως οι σχέσεις του με τον πρωθυπουργό είναι στο χειρότερο δυνατό σημείο και πως είναι θέμα χρόνου η έξοδός του από την κυβέρνηση.

Είναι γνωστές οι σχέσεις του με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας στην Β. Ελλάδα. Κάτι που δεν ήταν κρυφό. Όμως ούτε ο τότε πρωθυπουργός ούτε κανένας παράγοντας της παράταξης δεν αποπειράθηκε να εντάξει τον επιχειρηματία στους πολιτικούς του σχεδιασμούς, ούτε βέβαια στους σχεδιασμούς της Νέας Δημοκρατίας. Από μακριά κι αγαπημένοι.

Μέσα σε μια ημέρα ο Α. Σαμαράς, ο Β. Βενιζέλος και ο Α. Γεωργιάδης διέσυραν τους σκευωρούς καταρρίπτοντας με γεγονότα τα «νέα στοιχεία» που εμφανίσθηκαν. Μάλιστα, ο Β. Βενιζέλος, που παρέστη στην συνεδρίαση της προανακριτικής, δήλωσε πως «πέρασε πάρα πολύ καλά». Αυτό στην συριζαϊκή ιδιόλεκτο λέγεται πως «τους γλέντησε».

Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Στ. Θεοδωράκης στην πολιτική σκηνή, αναμφίβολα, έφερνε κάτι το καινούργιο και το φρέσκο. Γι\\' αυτόν τον λόγο τον πλαισίωσαν αξιόλογοι άνθρωποι όλων των κοινωνικών χώρων. Το εγχείρημα του έγινε ακόμα πιο ενδιαφέρον και καινοτόμο, καθώς επεδίωξε να καθιερωθεί στο κεντρικό πολιτικό στερέωμα, χωρίς να φτιάξει κόμμα, με την μορφή που είχαν όλα τα άλλα κόμματα.

Για να εξηγούμαστε. Σαν αυτά που έγιναν στην Τούμπα έχουν ξαναγίνει στο παρελθόν. Και πολύ χειρότερα, μάλιστα. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνον το ποδόσφαιρο. Το πρόβλημα αφορά το παιχνίδι εξουσίας που παίζεται μέσω του ποδοσφαίρου. Μιας εξουσίας που εκφεύγει από τα στενά όρια του αθλήματος και φανερώνει ποιος είναι «το αφεντικό στην πόλη».

Παρά τον τεκτονικό σεισμό που προκάλεσαν στην κοινωνία τα τρία μνημόνια, η εθνική συνείδηση παρέμεινε άθικτη σε ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων. Οποιεσδήποτε οικονομικές παροχές και οποιαδήποτε πανηγυρικά αφηγήματα για το τέλος των μνημονίων, θα σαρωθούν αν υπάρξει εθνική ταπείνωση στα ανοικτά μέτωπα που έχει η πατρίδα μας με τους γείτονες.

Ο Σοβιετικός ηγέτης πέθανε στις 5 Μαρτίου 1953. Επί τέσσερις ημέρες η σορός του είχε εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα. Υπολογίζεται πως χίλιοι πεντακόσιοι περίπου Σοβιετικοί πολίτες έχασαν την ζωή τους, λόγω του συνωστισμού, αυτό το τετραήμερο του προσκυνήματος. Ο Stalin μπορεί να πέθανε, αλλά ο σταλινισμός επέζησε ως τις ημέρες μας, καθώς αποτέλεσε την φυσική κατάληξη της μαρξιστικής θεωρίας.

Είναι γνωστές οι ειρωνικές δηλώσεις του Α.Τσίπρα για σημαντικούς ηγέτες της ΕΕ. Και εξίσου γνωστή είναι η αποθέωση του Castro, του Chavez, του Maduro. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός, παλαιότερα, δήλωσε πως «η Βενεζουέλα αποτελεί ένα μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε, ώστε να αφήσουμε το καπιταλιστικό μοντέλο που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη».

Οι τελευταίοι μήνες είναι ζοφεροί για την Μεταπολιτευτική Δημοκρατία μας. Στον χώρο της Δικαιοσύνης γίνονται πρωτοφανή πράγματα για μιαν ευνομούμενη χώρα. Δικαστές που οι αποφάσεις τους δεν εξυπηρετούν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς δεν διώκονται μόνον πειθαρχικά. Αλλά και ποινικά.\n\n

«Και ποιος σας είπε να γίνετε έμποροι; Γιατί δεν γίνατε δημόσιοι υπάλληλοι; Έστω, πενηντάρηδες συνταξιούχοι;», θα τους ρωτούσε με την σειρά του ένας ακραιφνής Συριζαίος. Από αυτούς που ασκούν την εξουσία.

Στο οικονομικό forum των Δελφών, ο Π. Παυλόπουλος διατύπωσε την άποψη πως για τα προβλήματα της ΕΕ «ευθύνεται το χρέος και όχι το έλλειμμα». Ναι, αυτό που ακουγόταν στα πάνελ διαφόρων σαλεμένων στην Πλατεία Συντάγματος το 2011, ακούστηκε και από τα πλέον επίσημα χείλη σε ένα διεθνές forum.

Η ανάληψη του υπουργείου Ανάπτυξης από τον Γ. Δραγασάκη, σηματοδοτεί πως η αντιπαλότητα του ΣΥΡΙΖΑ με τον Γ. Στουρνάρα θα συνεχισθεί από άλλο επίπεδο. Είναι γεγονός πως η παρουσία του Γ. Στουρνάρα στην κεφαλή της Τραπέζης της Ελλάδος, αποτελεί έναν μόνιμο πονοκέφαλο για την κυβέρνηση. Και δεν το κρύβει.\r\n