Του Σάκη Μουμτζή
Κάποιοι Συριζαίοι των υπογείων, συνέκριναν και συνέδεσαν, αυτές τις ημέρες στο twitter, τον Μουστακλή με καλοβολεμένο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, με αντιδικτατορική δράση.
Μια σύγκριση ισοπεδωτική, προκλητική και άδικη.
Μια σύγκριση που φανερώνει σε ποιο σημείο μπορεί να οδηγήσει η αίσθηση της απώλειας του δήθεν «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς».
Και δεν αναφέρομαι τόσο στο αποτέλεσμα του κτηνώδους βασανισμού του Σ. Μουστακλή, όσο στο πώς συμπεριφέρθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας η οικογένεια του.
Με σεμνότητα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, βίωναν το δράμα τους. Αλλά συγχρόνως ήταν όλοι τους υπερήφανοι γιατί ο δικός τους άνθρωπος έκανε πάνω απ΄όλα το καθήκον του.
Έκανε αυτό που επέτασσε η συνείδηση του και ο πατριωτισμός του.
Και ως γνωστόν, σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν τις πράξεις του ανθρώπου τις καθοδηγεί ο πατριωτισμός, δεν υπάρχει απαίτηση, δεν υπάρχει προσδοκία για υλική επιβράβευση.
Δεν υπάρχει σκέψη για αντί—δωρο.
Και εδώ ακριβώς μπαίνει η διαχωριστική γραμμή μεταξύ όλων αυτών που αγωνίστηκαν και βασανίστηκαν από την δικτατορία.
Στους πολλούς, που με ήθος και διακριτικότητα, δεν ζήτησαν, δεν επεδίωξαν, δεν επένδυσαν τους αγώνες τους με υλικά ανταλλάγματα, έμμεσα ή άμεσα.
Και στους λίγους—ευτυχώς—που εξαργύρωσαν, για μια ζωή, τις ταλαιπωρίες που υπέστησαν. Που εξασφάλισαν μιαν άνετη πορεία με δημοσιότητα και παροχές, επειδή στα νιάτα τους έκαναν αυτό που θεωρούσαν ηθική τους υποχρέωση.
Γιατί, δυστυχώς, η λέξη «αντιστασιακός» έγινε συνώνυμο της πολιτικής –και όχι μόνον—εκμετάλλευσης, από τους λίγους, που κατέστησαν έτσι και «επώνυμοι» «Αναγνωρίσιμοι».
Γι'' αυτούς η αντίσταση στην δικτατορία, έγινε ένα διαρκές, προσοδοφόρο επάγγελμα.
Και οι Μουστακλήδες τι έγιναν; Ποιος θυμάται και μιλά σήμερα για τον Ι. Σαββούρα, τους αξιωματικούς που έλαβαν μέρος στο κίνημα του Ναυτικού, τους συντρόφους του Α. Παναγούλη;
Ποιος μνημονεύει σήμερα τον Κάππο; Τον Μήνη;
Ποιος γνωρίζει τους εκατοντάδες φοιτητές που βασανίστηκαν από την δικτατορία και στην συνέχεια ιδιώτευσαν και χάθηκαν μέσα στην ανωνυμία του πλήθους;
Γιατί όλοι αυτοί αποτελούν το, κυρίως, σώμα των αντιστασιακών που τους τιμάμε, γιατί ακριβώς δεν τους γνωρίζουμε.
Και αυτό είναι αποτέλεσμα δικής τους ηθικής επιλογής.
Ετσι, σήμερα, η επιχειρούμενη εξομοίωση των μεν με τους δε, είναι και βέβηλη και προσβλητική.
Κυρίως όμως στέλνει λάθος μήνυμα στην κοινωνία. Στέλνει το μήνυμα πως κάθε πράξη ηρωισμού πρέπει να αποφέρει και τα ανάλογα υλικά οφέλη.
Κάτω από τον ηρωισμό του Μουστακλή προσπαθούν να κρύψουν την ιδιοτέλεια των «κολλητών»τους.
Ετσι, οι επιταγές της συνείδησης μετατρέπονται σε επιταγές τραπέζης. Κυριολεκτικά.
Απλά, αλλά συγχρόνως χυδαία πράγματα.
Συνεπώς, όσες και όσοι αποτολμούν αυτό το τσουβάλιασμα, αν δεν το κάνουν από λόγους νοητικής υστέρησης, τότε προσφέρουν κακές υπηρεσίες στο δημοκρατικό ήθος της κοινωνίας.
