Του Σάκη Μουμτζή
Προφανώς δεν αξιολογήθηκε αρκούντως από την πολιτική ηγεσία της χώρας αυτό που έγινε στην Βόρεια Συρία.
Μάλλον δεν έγινε αντιληπτό πως, ουσιαστικά, η Τουρκία επαναχάραξε, ενόπλως, τα σύνορα της με την Συρία, κάτι που ήταν μόνιμη επιδίωξη της, εξ αρχής.
Και δυστυχώς δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα, πως οι συνθήκες τροποποιούνται είτε με την συμφωνία όλων των εμπλεκομένων κρατών είτε με πόλεμο.
Επόμενος στόχος του Erdogan θα είναι η αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης, που αφορά τα δυτικά σύνορα της χώρας του.
Πώς θα το πετύχει αυτό;
Επειδή καμιά Ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται να συναινέσει, ο μόνος τρόπος είναι ένα θερμό επεισόδιο ή ένας πόλεμος.
Σε αυτήν την περίπτωση θα έχει το «πάνω χέρι» όποιος επικρατήσει στρατιωτικά. Απλά πράγματα.
Η Ελλάδα θα συρθεί σε διαπραγμάτευση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, μόνον αν ηττηθεί στην πολεμική σύγκρουση, ανεξαρτήτως των διαστάσεων που θα πάρει αυτή.
Εκείνο που χρειάζεται μια πολιτική ηγεσία, συνολικά, και μια κοινωνία είναι να έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης, πολύ δε περισσότερο όταν ο υπουργός Εξωτερικών Ν.Κοτζιάς δήλωσε πως αναμένει ποιοτική αναβάθμιση της απειλής.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως όλες οι κλίμακες αντιπαράθεσης είναι πιθανές.
Αντί λοιπόν να προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα την απειλή, που εμείς οι ίδιοι αναγνωρίζουμε πως υφίσταται, πράττουμε το ακριβώς αντίθετο.
Οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδωμεν.
Αντί να ενισχύσουμε το εθνικό μέτωπο και να σφυρηλατήσουμε την εθνική ενότητα, έχουμε αναλωθεί σε μια διχαστική σκανδαλολογία, με άρωμα σκευωρίας.
Ίσως για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι έννοιες της «εθνικής ενότητας» και της «εθνικής ομοψυχίας» να είναι όχι μόνον ξένες, αλλά και ακατανόητες.
Σε μια ιδεολογία που προσδιορίζεται από την ταξική πάλη, είναι επόμενο να κυριαρχεί η πόλωση και ο διχασμός.
Ακόμα και ένα ασήμαντο ζήτημα καφενειακού επιπέδου, όπως είναι τα πρόσφατα ποδοσφαιρικά γεγονότα, προσλαμβάνει διαστάσεις ρήξης και σύγκρουσης σε όλα τα επίπεδα.
Ακόμα και στο εθνικό.
Ακούγεται σκληρό, αλλά κάθε λαός είναι άξιος της μοίρας του. Κάθε λαός γράφει με το χέρι του την Ιστορία του.
Κι εμείς ενώ γνωρίζουμε τι επέρχεται, δεν εγκαταλείπουμε την μακαριότητα μας και την νιρβάνα μας.
Πιστεύοντας πως είτε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είτε το αεροπλανοφόρο Ivo Zima θα μας σώσουν, δεν διδαχτήκαμε από την πλήρη εγκατάλειψη των Κούρδων στην Β.Συρία.
Στην εξωτερική πολιτική επικρατεί ο κυνισμός.
Ακόμα και οι δηλώσεις των ίσων αποστάσεων των Ευρωπαίων συνεταίρων μας, δεν μας έβγαλαν από τον βαθύ μας ύπνο.
Είναι τραγικό, η πολιτική και η πνευματική ηγεσία του τόπου να μην έχει αντιληφθεί, ακόμα, πως κανένας δεν πρόκειται να μας βοηθήσει, αν δεν διαπιστώσει πως μπορούμε οι ίδιοι να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς την Τουρκική επιθετικότητα, όταν αυτή θα λάβει συγκεκριμένη μορφή.
Οι φωνές που ζητούν να γίνουμε Ισραήλ, από πλευράς πολεμικής ετοιμότητας, ακούγονται παράταιρες σε μια κοινωνία που δεν θέλει να καταβάλλει κανένα κόστος γι΄αυτό.
Όταν η Τουρκία, de facto, αναθεωρεί συνθήκη και επαναχαράσσει σύνορα με την δύναμη των όπλων της, τότε οποιοσδήποτε δικός μας εφησυχασμός είναι καταστροφικός.
Το Αφρίν, ας μας βγάλει από τον λήθαργο στον οποίο έχουμε περιπέσει.
