Του Σάκη Μουμτζή
Ο Π.Καμμένος αθωώθηκε χθες από το δικαστήριο, γιατί αυτό έκρινε πως δεν προέτρεψε το πλήθος να λιντσάρει τον Χ. Πάχτα κυριολεκτικά, αλλά ήταν μια «πολιτική έκφραση», καθ΄υπερβολήν, βέβαια.
Δεν γνωρίζω αν αυτή η αθωωτική απόφαση, συνεισφέρει θετικά στον πολιτικό μας βίο.
Δεν γνωρίζω αν η νομιμοποίηση τέτοιων εκφράσεων συντελεί στην αποκλιμάκωση των παθών και των εντάσεων.
Βέβαια, είναι η δεύτερη δικαστική απόφαση μέσα σε λίγες ημέρες που τις προτροπές για διάπραξη αξιόποινων πράξεων, τις λειαίνει και τις απενοχοποιεί όχι μόνον νομικά, αλλά κυρίως, ηθικά και πολιτικά.
Τι σημαίνει η λέξη «λιντσάρισμα»; Σημαίνει την θανάτωση κάποιου από τον όχλο χωρίς να υπάρξει δικαστική απόφαση.
Μεταφορικά σημαίνει πως προτρέπουμε το πλήθος να «θανατώσει» ηθικά και πολιτικά τον αντίπαλο μας.
Σημαίνει πως επιδιώκουμε την παράκαμψη των θεσπισμένων διαδικασιών εκφοράς πολιτικής κρίσης, και την αντικατάσταση τους από την ισοπεδωτική «βούληση του λαού».
Σημαίνει πως μοχλεύουμε τα πιο ταπεινά ανθρώπινα συναισθήματα για να επιτύχουμε αυτόν τον σκοπό.
Σημαίνει πως εισάγουμε χωρίς κανέναν φραγμό την αυτοδικία- έστω φραστικά, έστω καθ΄υπερβολήν—στην πολιτική ζωή του τόπου.
Σημαίνει πολύ απλά πως δίνουμε στην πολιτική αντιπαράθεση την διάσταση της ανθρωποφαγίας.
Κάθε έκφραση και κάθε φράση έχει το ιστορικό της πλαίσιο. Η απαίτηση για λιντσάρισμα χαρακτήριζε όλη την περίοδο 2011-2014, όταν και εξαχρειώθηκαν εντελώς τα πολιτική ήθη στην χώρα μας.
Κανένας δεν έχει την απαίτηση η πολιτική ζωή της Ελλάδος να κυριαρχείται από το επιχείρημα και τον ήπιο λόγο. Άπιαστο όνειρο.
Άλλωστε, κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που αυτός επιλέγει.
Αλλά η ηθική νομιμοποίηση προτροπών που απευθύνονται στα πιο χαμερπή ανθρώπινα συναισθήματα, και μάλιστα με την βούλα των δικαστηρίων, ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία.
Κάνοντας τον συνήγορο του διαβόλου, ο αναγνώστης θα υποστηρίξει πως άλλο πράγμα είναι η νομική διάσταση ενός ζητήματος και άλλο η πολιτική.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως στις συγκεκριμένες δύο περιπτώσεις το νομικό με το πολιτικό διαπλέκονται.
Δεν υπάρχει απενοχοποιημένη προτροπή για λιντσάρισμα. Δεν μπορούμε να απογυμνώσουμε μιαν δικαστική απόφαση από την ηθική της διάσταση.
Και κυρίως δεν μπορούμε να την αποσυνδέσουμε από τον διαπαιδαγωγητικό της χαρακτήρα. Οι δικαστικές αποφάσεις, η νομολογία, οφείλει να συμβάλλει στην δημιουργία ενός πολιτισμένου περιβάλλοντος εντός του οποίου ζούν και δραστηριοποιούνται οι πολίτες.
Αυτή είναι η κοινωνική της λειτουργία.
Μια δικαστική απόφαση σε παρόμοια θέματα, όπως αυτό του κ.Π.Καμμένου και του Μητροπολίτη Αμβρόσιου, δεν είναι ηθικά ουδέτερη.
Κατευθύνει και καθοδηγεί.
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί μια κοινωνία να κρύβεται υποκριτικά πίσω από νομικισμούς.
Ίσως οι δικαστές όταν απάλλασσαν τον υπουργό Εθνικής Αμύνης για την συγκεκριμένη έκφραση του εναντίον του Χ.Πάχτα-- με το σκεπτικό πως δεν ήταν προτροπή για τέλεση αδικήματος, αλλά πολιτική έκφραση-- να μην συνειδητοποίησαν πως απελευθερώνουν τον ασκό του Αιόλου στην πολιτική ζωή του τόπου.
Την μετατρέπουν σε αρένα, όπου με το δεδικασμένο της «πολιτικής έκφρασης», θα νομιμοποιούνται όλα τα κτυπήματα.
Βέβαια, ο υποψιασμένος αναγνώστης ίσως έβλεπε πιο πρακτικά την χθεσινή δικαστική απόφαση, λέγοντας πως αποτελεί ένα δωράκι του Δ. Παπαγγελόπουλου στον «ομόσταυλο» του Π. Καμμένο.
Ούτως ή άλλως, άλλη μια ζημία προστέθηκε στην μίζερη και κακομοιριασμένη πολιτική ζωή του τόπου.
