Του Σάκη Μουμτζή
Κάθε ιστορική περίοδος θέτει τα πολιτικά διλήμματα της.
Έτσι, το 1974 το δίλημμα ήταν στερέωση της Δημοκρατίας ή σοσιαλισμός; Τι ήταν κυρίαρχο; Η ενότητα των αντιδικτατορικών δυνάμεων ή η ενότητα των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων;
Έπρεπε να στηρίξουμε την προσπάθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή να οικοδομήσει μια σύγχρονη Δημοκρατία ή να σταθούμε απέναντι του;
Η ανανεωτική Αριστερά, τότε, των Ηλιού, Δρακόπουλου, Κύρκου, Λεντάκη κ.ά, προέκρινε την ενότητα των αντιδικτατορικών δυνάμεων και συνέβαλε, στο μέτρο των δυνάμεων της, στην εγκαθίδρυση της Μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας.
Μάλιστα, επί της ουσίας το δίλημμα του Μίκη Θεοδωράκη «Καραμανλής ή τανκς» ήταν υπαρκτό και δικαιώθηκε από την εξέλιξη των γεγονότων. Μέχρι και τα τέλη του 1975 η Δημοκρατία μας ήταν προς κατάκτηση και δεν ήταν δεδομένη.
Σήμερα, μέσα στις δοσμένες συνθήκες ποια είναι τα διλήμματα και, κυρίως, ποιος τα θέτει;
Εννοείται, πως στις Δημοκρατίες κάθε πολιτικό υποκείμενο προσπαθεί να συγκροτήσει και να θέσει τα δικά του διλήμματα και να τα επιβάλλει, εν συνεχεία, στην κοινωνία.
Να τα καταστήσει ηγεμονικά.
Ο χώρος της Κεντρο-Δεξιάς έχει προβάλλει εδώ και καιρό το δίλημμα του που συνοψίζεται «εκλογές ή καταστροφή της χώρας». Γι΄αυτό και τείνει χείρα συνεργασίας στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Δηλαδή πάνω σε αυτό το δίλημμα προσπαθεί να οικοδομήσει τις συμμαχίες του. Συγχρόνως, όπως φαίνεται, ασκεί μια δομική-καθολική αντιπολίτευση.
Ξεκάθαρος στόχος της Κεντρο-Δεξιάς είναι να φύγει άμεσα ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία.
Στον χώρο της Κεντροαριστεράς η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Η βάση αυτού του χώρου διάκειται εχθρικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό φαίνεται.
Επίσης η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και όλα σχεδόν τα ιστορικά στελέχη του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, συμβαδίζουν με τις αντιλήψεις του κόσμου που το ακολουθεί.
Πού υπάρχει το πρόβλημα; Είναι δυνατόν να είναι υπολογίσιμα πολιτικά μεγέθη, μεμονωμένα άτομα που οραματίζονται μια μετεκλογική συμπόρευση της Κεντροαριστεράς με την ριζοσπαστική Αριστερά;
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους να έχουν αυτές τις απόψεις, όπως και προβληματισμούς για το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας.
Το πρόβλημα ανακύπτει στην απάντηση που δίνουν στο ερώτημα: χρειάζεται η χώρα εδώ και τώρα εκλογές; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη καταστροφής που πρέπει να φύγει από την εξουσία;
Άμεσα συνυφασμένη με την αρνητική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, είναι και η στάση συνεργασίας που προκρίνουν τα εν λόγω στελέχη στο ζήτημα της FYROM και στην αναθεώρηση του Συντάγματος.
Κυρίαρχη θέση τους είναι, « να ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως σε βάρος της χώρας», απορρίπτοντας έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, την άποψη πως η παραμονή του στην εξουσία καταστρέφει την χώρα.
Μπορούμε να μιλάμε για δύο γραμμές στον χώρο της Κεντροαριστεράς; Νομίζω πως όχι.
Οι μεμονωμένες φωνές δεν αποτελούν τάση. Προς το παρόν. Η θέση του ΠΑΣΟΚ έτσι όπως εκφράζεται από την Πρόεδρο του και σχεδόν όλα τα στελέχη του είναι πως καμιά συνεργασία δεν μπορεί να γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Συμπερασματικά, η Κεντρο-Δεξιά και η Κεντροαριστερά έχουν έναν κοινό στόχο. Την άμεση προσφυγή στις κάλπες και στην στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το τι θα γίνει μετά, θα το υποδείξει ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του. Η χώρα πάντως δεν θα μείνει ακυβέρνητη.
Το 1973 κανένας δεν ρωτούσε τι θα γίνει μετά την πτώση της χούντας. Η αγωνία όλων μας ήταν πότε και πώς αυτή θα πέσει.
