Του Σάκη Μουμτζή
Ο Σοβιετικός ηγέτης πέθανε στις 5 Μαρτίου 1953. Επί τέσσερις ημέρες η σορός του είχε εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα.
Υπολογίζεται πως χίλιοι πεντακόσιοι περίπου Σοβιετικοί πολίτες έχασαν την ζωή τους, λόγω του συνωστισμού, αυτό το τετραήμερο του προσκυνήματος.
Ο Stalin μπορεί να πέθανε, αλλά ο σταλινισμός επέζησε ως τις ημέρες μας, καθώς αποτέλεσε την φυσική κατάληξη της μαρξιστικής θεωρίας.
Οι απολογητές του μαρξισμού –κυρίως οι ευρωκομμουνιστές—είχαν αναπτύξει την «βολική» θεωρία του Σταλινικού φαινομένου.
Δηλαδή της εκτροπής της σοσιαλιστικής επανάστασης, εξαιτίας της προσωπικότητας του Stalin.
Ετσι, απαλλάσσουν την θεωρία και ενοχοποιούν την εφαρμογή της. Μάλιστα, την φράση πως «ο κομμουνισμός είναι καλός ως θεωρία, αλλά απέτυχε στην πράξη», την ακούμε και από ανθρώπους του φιλελεύθερου χώρου.
Αφελείς ή αδιάβαστους.
Προφανώς, δεν αντιλαμβάνονται πως η εγκληματογόνος φύση του κομμουνισμού βρίσκεται στην θεωρία.
Έτσι, ο Stalin απλώς έφτασε στα όρια το έργο που ξεκίνησε ο Lenin. Τα πεπραγμένα των δύο ηγετών τα ενώνει μια ευθεία γραμμή.
Επί Lenin άρχισε η οικοδόμηση του ολοκληρωτισμού, επί Stalin στερεώθηκε και διευρύνθηκε. Στους εχθρούς του λαού, επί των ημερών του, συμπεριελήφθησαν και οι διαφωνούντες σύντροφοι.
Υπολογίζεται πως οι εκτελεσθέντες και καταδιωχθέντες κομμουνιστές, από τους ίδιους τους συντρόφους τους, είναι πολλαπλάσιοι αυτών που θανάτωσε και κατεδίωξε ο «ταξικός εχθρός».
Η θεωρία του Σταλινικού φαινομένου είναι βολική και για έναν άλλο λόγο. Με το 20ο Συνέδριο του 1956 και την αποσταλινοποίηση που επακολούθησε, θεωρείται πως τερματίστηκε το ανώμαλο καθεστώς στην κοινωνία και στο κόμμα.
Θεωρήθηκε πως επανήλθε η «σοσιαλιστική νομιμότητα». Αλλά κανένας δεν την ορίζει. Γιατί απλούστατα δεν θα την βρεί, καθώς δεν υπάρχει.
Στο αξιακό επίπεδο ο Λενινισμός υποτάσσει τα πάντα στην φωτισμένη πρωτοπορία των επαγγελματιών της επανάστασης. Δεν υπάρχουν αρχές. Υπάρχει μόνον το συμφέρον του προλεταριάτου, που το εκφράζει το κόμμα, δηλαδή μια δράκα στελεχών, που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.
Ολα αυτά, δεν είναι θεωρητικές κατασκευές του Stalin, αλλά του Lenin. Ο πρώτος, απλώς εφάρμοσε και στους εσωκομματικούς του αντιπάλους αυτά που εφάρμοσε ο δεύτερος στους ταξικούς του εχθρούς.
Μια διεύρυνση πεδίου, όμως πάνω στην ίδια λογική.
Ολο αυτό το σύστημα σκέψης και πράξης βασάνισε τον πλανήτη μας για εβδομηνταπέντε περίπου χρόνια.
Τον επίγειο παράδεισο που επαγγελλόταν, τον μετέτρεψε σε επίγεια κόλαση για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους.
Ηταν η κατάρα του 20ου αιώνα, καθώς από την μήτρα του ξεπήδησε και ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός.
Σήμερα, ευτυχώς, η λατρεία στον Stalin υπάρχει σε θλιβερές, γραφικές μειοψηφίες. Ο τρόπος ζωής που χαρακτήριζε τις Σοβιετικές κοινωνίες, αποκαθήλωσε πλήρως την σοσιαλιστική ουτοπία.
Τα εκατομμύρια κακομοιριασμένα αυτοκίνητα των Ανατολικογερμανών που έκαναν ουρές χιλιομέτρων για να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο τον Νοέμβριο του 1989, θα στοιχειώνει εσαεί τους εναπομείναντες οπαδούς του μαρξισμού, σε όλες τις εκδοχές του.
