Του Σάκη Μουμτζή
Για να εξηγούμαστε. Σαν αυτά που έγιναν στην Τούμπα έχουν ξαναγίνει στο παρελθόν.
Και πολύ χειρότερα, μάλιστα.
Το πρόβλημα δεν αφορά μόνον το ποδόσφαιρο. Το πρόβλημα αφορά το παιχνίδι εξουσίας που παίζεται μέσω του ποδοσφαίρου.
Μιας εξουσίας που εκφεύγει από τα στενά όρια του αθλήματος και φανερώνει ποιος είναι «το αφεντικό στην πόλη».
Τα έχουμε ζήσει όλα αυτά και με την παράγκα που στήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1997, στις εκλογές της ΕΠΟ. Φαίνεται πως γίνεται συντονισμένη προσπάθεια να τα ξαναζήσουμε και σήμερα, με διαφορετικό πρωταγωνιστή.
Το αποτέλεσμα στο αγωνιστικό μέρος θα είναι το ίδιο. Την μια χούντα θα την διαδεχθεί μια άλλη, σε βάρος βέβαια του ανταγωνισμού και της ποιότητας του προϊόντος.
Ομως τώρα γύρω από το ποδόσφαιρο - και όχι μόνον - παίζεται και ένα χοντρό παιχνίδι πολιτικοοικονομικών συμφερόντων στην περιοχή μας.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ο Ιβάν Σαββίδης είναι η κορυφή ενός παγόβουνου με βαθιές ρίζες στην ελληνική πολιτική ζωή και στην ελληνική κοινωνία.
Είναι η μεταφυσική έλξη που ασκεί - πέρα από κάθε ιστορική τεκμηρίωση - το «ξανθό γένος» στην ψυχή ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού της χώρας μας.
Πίσω από αυτήν την έλξη στοιχίζονται πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες με οριζόντια διαστρωμάτωση. Η επιρροή του «ξανθού γένους» διαπερνά σχεδόν όλα τα κόμματα και βρίσκει έκφραση και σε πολύ συγκεκριμένα συγκροτήματα τύπου.
Ετσι, γύρω από την ερασιτεχνική απόπειρα ενός αναπροσανατολισμού της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδος που έγινε στην δεκαετία του 2000, υφάνθηκαν σενάρια συνωμοσιών, που άγγιζαν βέβαια τα όρια της φαιδρότητας.
Εχουν όμως απήχηση - ακόμα και σήμερα - σε ένα μέρος του κόσμου, καθώς συντηρούνται και αναπαράγονται από ένα σύστημα εξουσίας που επιδιώκει αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
Την διείσδυση των ρωσικών συμφερόντων στην Ελλάδα.
Και είναι κακό αυτό; θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης.
Οχι, στον βαθμό που αυτή η διείσδυση δεν αγγίζει τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας μας και τους βασικούς άξονες της πολιτικής μας.
Οχι, στον βαθμό που δεν επιδιώκει την αναδιάταξη των δυνάμεων στον χώρο της Βαλκανικής και στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Ομως, στην περίοδο του σύγχρονου «ψυχρού πολέμου» που ζούμε η ρωσική εξωτερική πολιτική είναι κατά βάση επεκτατική και επιθετική.
Μπορεί να επηρεάσει τον εξωτερικό προσανατολισμό της χώρας μας; Μακροπρόθεσμα, ναί.
Πώς;
Κτίζοντας ένα ισχυρό πολιτικο-οικονομικό μπλοκ, που θα καταλάβει σημαντικά κέντρα λήψης αποφάσεων. Στα κόμματα, στα ΜΜΕ, σε νευραλγικούς τομείς της οικονομίας μας.
Αυτό που αποπειράται ο Ιβάν Σαββίδης σήμερα, μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ευρύτερη κλίμακα αύριο, μέσα από ένα σύστημα συντονισμένων ενεργειών.
Και ουδόλως μας ενδιαφέρει, αν ο Ιβάν είναι άνθρωπος του Vl.Putin ή προσπαθεί την διείσδυση του να την «πουλήσει» ως εξυπηρέτηση στον Ρώσο παντοκράτορα για ίδιον όφελος.
Σημασία έχει πως, έτσι ή αλλιώς, προσπαθεί να καταστεί βασικός παίκτης στην εγχώρια πολιτική και οικονομική ζωή.
Εκείνο που παρατηρείται ανησυχητικά είναι πως και σοβαροί άνθρωποι αναπαράγουν άκριτα το επιχείρημα των κύκλων του Ιβάν πως «όταν οι Έλληνες επιχειρηματίες βγάζουν τα λεφτά τους έξω, αυτός φέρνει και επενδύει τα δικά του στην Ελλάδα».
Και δεν αναρωτιούνται από πού προέρχονται τα κεφάλαια του και γιατί επενδύονται σε ζημιογόνες επιχειρήσεις;
Δεν τον ενδιαφέρει το επιχειρηματικό κέρδος;
Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο Ιβάν Σαββίδης θα πρέπει να ψάξουμε βαθύτερα στον ψυχισμό ενός μεγάλου τμήματος του λαού μας, που διαμορφώθηκε τρεις αιώνες πίσω.
