Του Σάκη Μουμτζή
Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι αγαθοεργά σωματεία ούτε χώροι ανάγνωσης λογοτεχνικών έργων.
Όλα τα κόμματα αποβλέπουν στην διακυβέρνηση της χώρας τους. Όλα τα κόμματα επιδιώκουν, με την ψήφο των πολιτών, να ανέλθουν στην εξουσία. Όλα τα κόμματα, όταν αισθανθούν ισχυρά, ζητούν εκλογές.
Διαφορετικά αυτοακυρώνονται.
Κόμμα που ασχολείται μόνον με θεωρητικές αναζητήσεις, μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε έναν όμιλο λίγων, αλλά «εκλεκτών».
Τα κόμματα, στις Δημοκρατίες, κερδίζουν τις εκλογές με τις πολιτικές τους θέσεις και την προσωπικότητα του αρχηγού τους. Συνεπώς, το ποιος κυβερνά δεν είναι ξεκομμένο από το πώς κυβερνά.
Έτσι αναδεικνύεται σε σταυρικό πρόβλημα το ποιος κυβερνά την χώρα, καθώς αυτό συναρτάται με πολιτικές θέσεις, ύφος, πρόσωπα.
Άρα, αν κυβερνά π.χ. ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης δεν είναι μια μάχη απλώς για την καρέκλα. Έχει συνέπειες για τους πολίτες και την πατρίδα. Το ζούμε.
Μια από τις πιο άχαρες στιγμές ενός σχολιαστή είναι να επιχειρηματολογεί για το αυτονόητο. Να παραβιάζει ανοικτές θύρες, έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού του πράγματος.
Σε αυτό το πλαίσιο, ας αναρωτηθούμε όλοι αν η αντιπολίτευση που άσκησε ο Κώστας Καραμανλής στον Κ.Σημίτη, εν συνεχεία ο Γ.Α.Παπανδρέου στον Κώστα Καραμανλή και κατόπιν ο Α.Σαμαράς στον Γ.Α.Παπανδρέου, έχει καμιά σχέση με το πώς αντιπολιτεύτηκε ο Α.Τσίπρας στην περίοδο 2011-2014.
Δεν θυμούμαι κανέναν βουλευτή ή στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας να προπηλακίζει και να υβρίζει κανένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και αντιστρόφως.
Υπήρχε αντιπολιτευτικός λόγος οξύς, πολλές φορές άδικος, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασε τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης που έθεσε η Μεταπολιτευτική μας Δημοκρατία.
Για να μην αναφερθώ και στις σημαντικές στιγμές συναίνεσης που υπήρξαν τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια.
Το σάλτο του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντρική πολιτική σκηνή, άλλαξε ριζικά αυτήν την κατάσταση. Ποτέ μέχρι τότε ένα κόμμα που νικούσε στις εκλογές δεν θεωρούσε πως άλλαζε και το καθεστώς.
Ποτέ, κανένα κόμμα μέχρι τότε, δεν είχε μετατρέψει τους πολιτικούς του αντιπάλους σε εχθρούς που έπρεπε να εξαφανίσει, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο.
Ποτέ, κανένα κόμμα μέχρι τότε, δεν οικοδόμησε την πολιτική του-- αντιπολιτευτική και κυβερνητική--πάνω στον διχασμό των πολιτών και στην ακραία πόλωση. Το Δημοψήφισμα του 2015 μας στοιχειώνει ακόμα. Τα πράσινα και τα μπλε καφενεία της δεκαετίας του 80 μοιάζουν σήμερα με φιλολογικά πρωινά στον «Παρνασσό».*
Η συναίνεση, που είναι μια μορφή άσκησης πολιτικής, εργαλειοποιήθηκε πλήρως από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και έγινε όπλο κατά των πολιτικών της αντιπάλων. Έτσι, η αξιοπιστία και η φερεγγυότητα των νυν κυβερνώντων είναι ανύπαρκτη.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό μας σύστημα άλλαξε υπόδειγμα.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα σαν τα άλλα; Η πορεία του τι φανερώνει; Μπορούμε να συζητήσουμε με αυτούς τους ανθρώπους, πολύ δε περισσότερο να τους δώσουμε χείρα βοηθείας, ενώ γνωρίζουμε πως αμέσως μετά θα μας την κόψουν;
Πιστεύουμε πως η παραμονή τους στην εξουσία καταστρέφει τα Πανεπιστήμια, την Οικονομία, την Δημόσια Τάξη, την εξωτερική μας πολιτική;
Αν το πιστεύουμε, τότε δεν πρέπει να βάλουμε ως πρωταρχικό, ως μοναδικό στόχο την εκδίωξη τους από την εξουσία; Και μετά ας «φάμε μεταξύ μας τα μουστάκια μας». Άλλωστε, στις Δημοκρατίες δεν προχωρούν «αγαπησιάρικα» όλοι μαζί!
Έτσι φίλε Νίκο, με πολλή αγάπη και σεβασμό σου λέω, πως αυτό που προέχει σήμερα, είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία.
Μετά, ο καθένας στις επάλξεις του ή στο σπίτι του.
*Ο «Παρνασσός» είναι ένα πολιτιστικό σωματείο που ιδρύθηκε το 1865 και λειτουργεί μέχρι σήμερα. Φημισμένες ήταν οι διαλέξεις, οι εκθέσεις και οι διαγωνισμοί που πραγματοποιούνταν υπό την αιγίδα του.
