Η ανάγνωση είναι μια διαδικασία με πολλά στάδια και «πίστες», κάτι που κατακτιέται λίγο-λίγο. Δείτε εδώ πέντε τρόπους για να εκμεταλλευτείτε καλύτερα τον χρόνο σας και τα βιβλία σας. Συμβουλές για το πώς να διαβάσετε ακόμη περισσότερα μυθιστορήματα, για αργό διάβασμα, για διάβασμα με Google Maps, για ξαναδιάβασμα κλασικών βιβλίων και για διάβασμα μαζί με τα παιδιά σας.

Συνηθίζεται ακόμη στην Ελλάδα, κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, του Πάσχα και ανήμερα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, κάποια σχολεία να πηγαίνουν τους μαθητές τους στην εκκλησία για να μεταλάβουν — μαζικά. Είναι όμως κανονικό κάτι τέτοιο; Είναι δηλαδή σύμφωνο με τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας; Ή μήπως κάτι πάει στραβά με αυτό το «έθιμο»;

Όλοι ξέρουμε —από ένστικτο και από την κοινή πείρα— τι πρέπει να κάνουμε για να το διατηρηθεί καθαρός το σπίτι μας: να καθαρίζουμε κάθε φορά κι από λίγο, να μην αφήνουμε να συσσωρεύεται η βρομιά, να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους. Γιατί, αν τα αφήσουμε όλα όπως πριν, θα βρεθούμε σύντομα αντιμέτωποι με μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση…

Υπήρξαν πολλοί στο παρελθόν που πειραματίστηκαν με παράδοξες διασταυρώσεις, και από τους πιο γνωστούς ανάμεσά τους είναι οι Τσεχοσλοβάκοι συνοριοφύλακες της δεκαετίας τού ?50, που, για να αποκτήσουν ένα πραγματικά πολύ ρωμαλέο σκυλί που θα μπορούσε να πιάσει έναν ταλαίπωρο πλην αποφασισμένο φυγάδα πάνω στα βουνά, διασταύρωσαν 4 ευρασιατικούς λύκους των Καρπαθίων με 20 γερμανικούς ποιμενικούς.

Είναι η λογοτεχνία ένα ανοιχτό πεδίο; Ένας λειμώνας ελευθερίας; Ποιος μπορεί να γράφει και για ποια θέματα; Υπάρχει όριο στη θεματογραφία που μπορεί να επιλέξει ένας συγγραφέας; Τι δύναμη, από την άλλη, έχουν κάποιες οργανωμένες ή μη ομάδες αναγνωστών που ίσως αντιτίθενται σε συγκεκριμένες επιλογές; Είναι, τελικώς, σε θέση να επιβάλλουν τις απόψεις τους;

Μία εκ βαθέων συζήτηση με τον ποιητή Χάρη Βλαβιανό. Είναι δύσκολη η ποίηση; Και, εάν ναι, γιατί; Και πώς πρέπει να την αντιμετωπίζει ο σύγχρονος αναγνώστης; Υπάρχει «εμπορική» ποίηση; Έχει κάποια «αποστολή» η ποίηση γενικώς; Πόσο την επηρεάζουν τα κοινωνικά δίκτυα; Και τέλος: Γιατί διαβάζουμε; Πώς πρέπει να διαβάζουμε; Και ποια θα είναι η μεγάλη εκδοτική είδηση του ερχόμενου Μαρτίου;

Αφ' ης στιγμής αποδεικνύεται μία παρανομία σ' αυτήν που μας απασχολεί τελευταίως και οι εμπλεκόμενες ΠΑΕ υποστούν τις συνέπειες του νόμου, ή έστω της τροπολογίας του, παύει να υφίσταται το υπό εξέταση θέμα; Στην περίπτωση μας αυτό της πολυϊδιοκτησίας; Επειδή θα πληρώσουν οι ένοχοι, η παρανομία θα συνεχίσει κανονικά; Δεν θα πρέπει να λυθεί το πρόβλημα;

Στον απόηχο της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης του Ολοκαυτώματος, μία μικρή ιστορία για έναν απλό, καθημερινό άνθρωπο. Για έναν Γερμανό δάσκαλο που συνέχισε το έργο του —τη δουλειά με τα παιδιά— μέσα στις πιο ακραίες συνθήκες, με καθημερινό κίνδυνο της ζωής του και αψηφώντας κάθε κακοποίηση και κάθε εξευτελισμό. Μέχρι το τέλος.

Σήμερα, δεν κινδυνεύουμε να βγούμε από την Ευρωζώνη, δηλαδή και από την Ευρώπη. Αυτός ο κίνδυνος —υπαρκτός πέντε χρόνια πριν— παρήλθε. Όπως επίσης δεν κινδυνεύουμε να μπούμε σε έναν νέο κύκλο ύφεσης της οικονομίας. Επίσης, πέρασε και ο κίνδυνος να μας θεωρούν, ή να δίνουμε από μόνοι μας την εντύπωση μιας χώρας-παρία. Χωράμε στην Ένωση, και χωράμε στη Δύση.

Μία μεγάλη συζήτηση με τον γιατρό Γιώργο Παππά για τον κοροναϊό της Κίνας. Μάθετε τα πάντα γι? αυτόν: πώς και πότε ξεκίνησε, ποιους προσβάλλει, πώς μεταδίδεται, τι «συγγένειες» με άλλους ιούς έχει (και τι μνήμες ανακαλεί), ποια μέτρα πρέπει, ή επιβάλλεται, να πάρει κανείς. Αλλά και μία πάντα επίκαιρη ενημέρωση για τα απαραίτητα εμβόλια που πρέπει να κάνουμε όλοι.

Στους μοντέρνους καιρούς μας, διάβασμα είναι αυτό που κάνει ένας αναγνώστης όταν - και μόνο όταν- καταφέρει να αποφύγει τους λογής περισπασμούς. Γιατί είναι δύσκολο να διαβάσει κανείς: είναι άθλος. Και καθημερινά γίνεται ακόμη δυσκολότερο. Ο Συνδεδεμένος Άνθρωπος, ένας άνθρωπος προγραμματισμένος για να καταναλώνει και να ψηφίζει, είναι πνιγμένος σε μια θάλασσα από Wi-Fi.

Σαν τις γιορτές που σπάνε τη μονοτονία και το βάρος της καθημερινότητας, οι μη ιδιωτικές στιγμές που ξεχωρίζουν ανάμεσα στις άλλες, όπως η ευτυχής χθεσινή εκλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, μας κάνουν να ξεχνάμε για λίγο, ή να παραβλέπουμε, την ασχήμια της καθημερινότητας, το πραγματικό πατρόν της κοινωνικής ύπαρξης. Και ίσως να θυμόμαστε πράγματα που πέρασαν.

Παρά την καλή πρόθεση που κρύβεται από πίσω, οι συμβουλές, όπως καθετί που δίνεται δωρεάν, είναι ένα ωραίο αλλά συνήθως άχρηστο πράγμα: σαν να πεταλώνεις ένα άλογο χωρίς καρφιά. Η ζωή φυσικά έχει ανάγκη από τέτοιες όμορφες διακοσμήσεις, αλλά έχει επίσης ανάγκη και από ορθό λόγο. Και δεν έχει καμία ανάγκη το μίσος για τον κατατρεγμένο.

Οι παλιές παρέες είναι ένα συνδετικό υλικό μεγάλης ισχύος. Μια ξαφνική ανάμνηση, μια φωτογραφία που περνά ξαφνικά από μπροστά σου, ακόμα και μια σκέτη λέξη ή και μια μυρωδιά, μπορεί να σου φέρει στον νου έναν άνθρωπο, κι αυτός πάλι με τη σειρά του όλη την παρέα που κάποτε ήταν, και υπήρξε για καιρό, ολόκληρη η ζωή σου.

Η κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο δεν ήταν ποτέ «ομαλή» ή ακύμαντη, αλλά σχεδόν πάντα βρίσκονταν τρόποι και μισές λύσεις να ξεπερνιούνται τα όποια προβλήματα —ή να σπρώχνονται προς το μέλλον— ώστε να σβήνονται εν τη γενέσει τους οι φωτιές που κατά καιρούς απειλούνταν να ανάψουν. Είναι και η τωρινή μια τέτοια περίπτωση;

Για το συναρπαστικό ιστορικό βιβλίο του William H. McNeill, «Επιδιώκοντας την ισχύ: Πόλεμοι, τεχνολογία και κοινωνίες από την Αρχαιότητα έως σήμερα» (μετάφραση Νίκος Ρούσσος, Εκδόσεις Παπαδόπουλος 2019). Πώς η τεχνολογία, η οικονομία και η αγορά μεταμόρφωσαν αιώνα τον αιώνα τη ζωή μας, μέσω της εμπορευματοποίησης και της εκβιομηχάνισης του πολέμου. Μία άκρως πρωτότυπη παγκόσμια Ιστορία.

Η συζήτηση γύρω από την αφίσα στο Μετρό έγινε, ή διεξάγεται ακόμη, και αφορούσε δύο τινά: το καθαυτό θέμα, δηλαδή τις εκτρώσεις και το δικαίωμα των γυναικών στην αυτονομία, και την ελευθερία του λόγου — τα μικρά, μεγάλα ή ελαστικά όριά της. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Κάτι που συγκαλύφθηκε στις περισσότερες συζητήσεις.

Η πορεία ενός αθλητή του αμερικανικού φούτμπολ, του πιο σκληρού παιχνιδιού στον πλανήτη, στην έβδομη τέχνη, στις σκοτεινές αίθουσες, στο ίντερνετ και, εντέλει, στα Όσκαρ. Και ένα μεγάλο, μέσα στην απλότητά του, μάθημα στους «σκληρούς άντρες» και στον «ματσίσμο» που στην εποχή μας προσπαθεί να σηκώσει και πάλι το κεφάλι του.

Πόσο μπορούν να πλήξουν την καθημερινότητά μας, ή και αυτά καθαυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα συλλήβδην, οι δημόσιες συζητήσεις και «παρεμβάσεις» γύρω από θέματα που έχουν εξαντληθεί και λυθεί προ καιρού, όπως αυτό των εκτρώσεων και του αναφαίρετου δικαιώματος της γυναίκας στην επιλογή; Και τι θα μπορούσε να κάνει η Πολιτεία για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους;

Τι πρέπει να γίνει για να γυρίσουν πίσω οι νέοι μας επιστήμονες που αποφάσισαν να μεταναστεύσουν; Ποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν; Αρκούν οι υψηλοί μισθοί; Ή μήπως δεν χρειάζεται να έρθουν καν πίσω; Και ακόμη: είναι άραγε μόνο οικονομικοί οι λόγοι που τους έκαναν να πάρουν τη μεγάλη απόφαση να φύγουν; Ή έτσι μας συμφέρει να πιστεύουμε;

Μικρή παρουσίαση ενός βιβλίου για την Ευρώπη, γραμμένου έτσι που να μπορεί να το παρακολουθεί ο καθένας, χωρίς παράλληλα να χάνει τίποτε από την εγκυρότητά του. Σε μία εποχή που η ιδέα της Ευρώπης αμφισβητείται από πολλούς ακόμη και εντός των συνόρων της, είναι καιρός να ξαναδιαβάσουμε την κοινή —και συναρπαστική— ιστορία των κρατών της από την αρχή.

Προ μερικών μόλις δεκαετιών, ένας σεισμός που θα έπληττε με τρομερή σφοδρότητα μια χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας θα περνούσε από τα πρωτοσέλιδα στις μέσα σελίδες των ευρωπαϊκών εφημερίδων μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Σήμερα, η ανθρωπότητα μπορεί και συγκινείται ολόκληρη από τα πάθη του πλανήτη σε «πραγματικό χρόνο». Αλλά μπορεί να κάνει και πολλά περισσότερα από αυτό.

Μια συνοπτική περιήγηση στα ταξίδια και στις μεταναστεύσεις: ατόμων και λαών. Η διαρκής ανάγκη του ανθρώπου να μπορέσει να κυνηγήσει μια κάπως καλύτερη τύχη, και να οργανώσει μια κάπως καλύτερη ζωή για τον ίδιο και για τους δικούς του. Για να ευτυχήσει, να ησυχάσει, και για να βρει χρόνο να μαγειρέψει με φίλους, στις χαρές τους.

Μία μεγάλη, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (και αιρετική) συζήτηση με τον Μηχανολόγο Μηχανικό και Αεροναυπηγό Χρήστο Δέρδα, με αφορμή το Φαινόμενο Γκρέτα. Ο Χ. Δέρδας ασχολήθηκε με την ανάπτυξη μεθόδων σχεδιασμού και υπολογισμού μηχανικής συμπεριφοράς πτερυγίων αεροπορικών κινητήρων στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ σήμερα δουλεύει σε μεγάλη χημική βιομηχανία της Γερμανίας.