Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Η μεγάλη και τρομερά ενδιαφέρουσα συζήτηση που ακολούθησε την ανάρτηση της αισχρής αφίσας στο Μετρό έγινε, όπως είδαμε, σε δύο διαφορετικές πλατφόρμες, ακολούθησε δύο διαφορετικούς δρόμους που δεν τέμνονταν πάντα. Ο ένας αφορούσε το παρουσιαζόμενο θέμα καθαυτό, δηλαδή τις εκτρώσεις και εντέλει τη γνωστή, συντεταγμένη και μουλάδικη εκστρατεία για την απαγόρευση ενός θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος, της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Ο άλλος αφορούσε την ελευθερία του λόγου: το αν, μολονότι η ΣΤΑΣΥ είχε προφανώς κάθε δικαίωμα να απορρίψει από μιας αρχής την επαίσχυντη, τρομοκρατική «διαφήμιση», ήταν ή όχι τελικώς καλή ή κακή, φιλελεύθερη ή μη, η απόφασή της να κατεβάσει την αφίσα κατόπιν εορτής, δηλαδή μετά τον δικαιολογημένο σάλο που ξεσηκώθηκε.
Όλοι μας διαβάσαμε πολλές από τις σκέψεις που αναπτύχθηκαν, και μάλιστα κάποιοι από εμάς σε μεγάλες δόσεις. (Και πλουτίσαμε απ’ αυτές). Με το παρόν σημείωμα θέλουμε μόνο να επισημάνουμε ένα γεγονός που νομίζουμε ότι δεν συζητήθηκε πολύ — εκτός και εάν διέλαθε της προσοχής μας. Τον πυρήνα όλου αυτού του πράγματος. Το τι πραγματικά σημαίνει.
Γιατί ας μας επιτραπεί να είμαστε σίγουροι ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από αυτό δεν μιλούν ξαφνικά εξ ονόματος του Αλλάχ ή του Θεού, που υποτίθεται ότι λυπούνται πολύ αμφότεροι όποτε μια «μικρή ζωούλα» πεθαίνει κατά την έκτρωση. Όχι, τα δάκρυά τους δεν είναι δάκρυα του καλού Θεού. Ο καλός Θεός έχει άλλες δουλειές στο μεταξύ. Τα δάκρυά τους δεν είναι καν γνήσια. Είναι κροκοδείλια.
Οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από αυτό δεν κλαίνε για το χαμένο μέλλον τού homunculus. Τον έχουν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια τον homunculus. Ούτε τούς έπιασε κάνας φόβος για το… δημογραφικό. Τέτοιος φόβος πιάνει εμάς που δεν πρόκειται να δούμε σύνταξη ακόμα κι αν καβατζάρουμε τα ογδόντα — κι αυτή τζούφια. Άλλωστε, καθώς όλοι οι μουλάδες έχουν τις ίδιες λέξεις, και μ’ αυτές ξέρουν να μισούν, τα ίδια ακριβώς λένε και οι ομογάλακτοί τους σε χώρες που ασφυκτιούν από πληθυσμό. Για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι κανένα δημογραφικό δεν σώνεται από τις ανεπιθύμητες κυήσεις που τερματίζονται στις κλινικές. Το μόνο που σώζει μία ανεπιθύμητη κύηση είναι τη γυναίκα που προχωρά σε έκτρωση, και κατ’ επέκταση το ζευγάρι που τη συναποφασίζει — όποτε υπάρχει ζευγάρι.
Οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από αυτό μισούν τις γυναίκες. Τις μισούν σαν σεξουαλικά όντα. Τις μισούν επειδή κάνουν σεξ, και επειδή το απολαμβάνουν.
Κατ’ αυτά, μην περιμένετε βέβαια να ακούσετε παραινέσεις για… χρήση προφυλακτικού ή για άλλες μεθόδους αντισύλληψης. Αυτά τα πράγματα αφορούν το σεξ. Την απόλαυση διά του σεξ. Πώς να μιλήσουν για προφυλακτικά όταν τα προφυλακτικά φέρνουν αμέσως δυο ιδρωμένα κορμιά στο μυαλό; Όχι βέβαια. Οι άνθρωποι αυτοί θα κρύψουν με κάθε τρόπο, με τη χρήση κάθε ανοησίας, κάθε fake news, κάθε τρομοκράτησης και κάθε μπούργκας οτιδήποτε έχει να κάνει με τη χαρά του σεξ και της ζωής. Μην αμφιβάλλετε ότι η μόνη «μέθοδος αντισύλληψης» που θα πρότειναν (μάλλον: που προτείνουν) είναι η αγαμία — η αποχή.
Πίσω από την «pro-life» εκστρατεία κατά των αμβλώσεων (αδελφοποιτή της κλειτοριδεκτομής) βρίσκεται ο πιο σκληρός, πιο μίζερος και πιο τσιμπλιάρης πουριτανισμός: κάτι παλιό και κάτι πρωτόγονο. Ένας ποταπός μισογυνισμός. Βρίσκεται, εντέλει, η απαίτηση για τον εκ νέου χωρισμό του κόσμου στα δύο — στους άντρες από τη μία, και στις τεκνοποιητικές μηχανές από την άλλη, σε όντα που δεν έχουν δικαίωμα στην απόλαυση.
Λέμε όχι σε λογικές Βεδουίνων της ερήμου. Έχουμε 2020. Και προορισμός μας δεν είναι η έρημος, αλλά τα άστρα.
Όποτε βλέπετε ένα νέο κορίτσι που λάμπει, που τα πάει καλά στη ζωή του, που κάνει ωραίες σπουδές, που προοδεύει στις τέχνες και στα γράμματα, που φορά το κραγιόν του (ή που δεν το φορά) και οδηγεί το αμάξι του και ανοίγει το μαγαζί του και πάει τα ταξίδια του και ξοδεύει ή μαζεύει τα λεφτά του και κλείνει το μάτι σε ένα αγόρι (ή σε μια άλλη γυναίκα), βλέπετε ένα νέο κορίτσι που αυτοί οι άνθρωποι το μισούν και τους πονά σαν καρφί στο μάτι.
* * *
Καθώς ο διάολος και η συντήρηση έχουν πολλά ποδάρια, η Ευρώπη, και όλοι εμείς —Αριστεροί και Δεξιοί, Φιλελεύθεροι και Κεντρώοι πάσης αποχρώσεως— έχουμε να δώσουμε μαζί μία πολύ μεγάλη μάχη τα επόμενα χρόνια για να σταθούμε όρθιοι και ρωμαλέοι στην κοινή μας πατρίδα, και ίσως για πρώτη φορά χωρίς το δυνατό χέρι της Αμερικής στο πλευρό μας. Για μια ισχυρή ήπειρο, μια ήπειρο υπέρ των δικαιωμάτων, υπέρ της ισότητας των φύλων και υπέρ της σωματικής αυτονομίας. Μόνο έτσι θα έχουμε ελπίδα να παρουσιαστούμε πάνοπλοι στο μέλλον.
