Ο κλάδος του βιβλίου θα βρεθεί για άλλη μία φορά στην πρώτη γραμμή των απωλειών. Ενώ έχουν οι μεγάλες εκδηλώσεις για το βιβλίο ακυρώνονται σε όλη την Ευρώπη, ήδη έχουν ματαιωθεί και όλες οι παρουσιάσεις των νέων εκδόσεων στην Ελλάδα. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις το βιβλίο στη χώρα μας.

Γιατί γίνεται όλη αυτή η συζήτηση για το Πάσχα σε σχέση με την πανδημία του κορονοϊού; Γιατί υπάρχει μία παλιά «μάχη» (όχι μόνο στην Ελλάδα: σε όλο τον κόσμο) ανάμεσα στο κοσμικό κράτος και στην Εκκλησία. Γιατί έτσι «πρέπει» να γίνει. Φυσικά, οι πιστοί είναι τρομοκρατημένοι όπως όλοι οι άνθρωποι. Και έχουν κάθε λόγο να είναι τρομοκρατημένοι.

Διαβάστε στην ελληνική του μετάφραση το συνταρακτικό κείμενο του εντατικολόγου του Μπέργκαμο, Ντανιέλε Μαντσίνι: «Είδα γιατρούς να τσουλάνε κλίνες και να μεταφέρουν ασθενείς, γιατρούς να κάνουν νοσηλεία στη θέση των νοσοκόμων. Είδα νοσοκόμες με δάκρυα στα μάτια επειδή δεν μπορέσαμε να σώσουμε κάποιον ασθενή, γιατί ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να σωθεί».

Ανεξάρτητα από οποιοδήποτε κεντρικό κράτος και τις αντιδράσεις του, αργές ή γρήγορες, αστραπιαίες ή ευθυνόφοβες, υπάρχουν ομάδες ανθρώπων ή και μεμονωμένα πρόσωπα που σε περιόδους μεγάλων κρίσεων αναλαμβάνουν ακέραια την όποια ευθύνη τούς αναλογεί και αποφασίζουν να κάνουν το σωστό, ανεξάρτητα από το όποιο κόστος εν γνώσει τους θα επωμιστούν.

Τι είναι προτιμότερο: να ζει κανείς σε μία χώρα που μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα, ή σε μια χώρα «βαρετή», μια χώρα για την οποία κανείς δεν έχει να πει κάτι καλό, αλλά ούτε και κάτι καλό; Κι αν το δεύτερο δεν φαίνεται τόσο σπουδαίο σαν όραμα, τι θα μπορούσε να κάνει ένα κράτος που θέλει να αφήσει το αποτύπωμά του στη σύγχρονη ιστορία;

Τα βιβλία, όλα τα βιβλία, δεν έχουν εξασφαλισμένη, μετρήσιμη επιτυχία — δεν έχουν καν εξασφαλισμένη πορεία. Τα βιβλία είναι βέβαια προϊόντα, καταναλωτικά αγαθά, πράγματα που αγοράζουμε με τα χρήματά μας. Όμως είναι πολύ-πολύ ιδιαίτερα προϊόντα. Πολύ-πολύ ιδιαίτερα καταναλωτικά αγαθά. Και, ανάμεσα στα πράγματα που αγοράζουμε με τα χρήματά μας, είναι από τα πιο ευαίσθητα.

Σήμερα, πρώτη Πέμπτη του Μαρτίου, είναι Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου (World Book Day), μια διαφορετική Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου από την ομώνυμή της που θα γιορτάσουμε όλοι όπως κάθε χρόνο στις 23 Απριλίου. Ταυτόχρονα, ένας δεκατριάχρονος αναγνώστης και ερασιτέχνης κριτικός δέχτηκε μπούλινγκ από τους συμμαθητές του ακριβώς λόγω της αγάπης του για τα βιβλία. Δείτε ποιος τον υπερασπίστηκε.

Κοινοποιώντας το τουίτ του πρωθυπουργού περί αναστολής αποδοχής αιτήσεων ασύλου για ένα μήνα από τη χώρα μας, ο Παναγιώτης Δημητράς, Εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, έγραψε ότι το ελληνικό κράτος παρανομεί, καθώς παραβιάζει, έτσι, το διεθνές και το προσφυγικό δίκαιο. Η διαδικτυακή επίθεση που δέχτηκε ήταν τερατώδης.

Αν θέλουμε περισσότερη Ευρώπη, πρέπει να τη γεννήσουμε. Να γίνουμε εμείς Ευρώπη. Να απαιτούμε ευρωπαϊκές πολιτικές από τους πολιτικούς μας και από τις κυβερνήσεις μας. Να καταστήσουμε εξωκοινοβουλευτική κάθε αντιευρωπαϊκή φωνή. Να είμαστε πάντα παρόντες στον μεγάλο αγώνα για την Ολοκλήρωση. Αντ? αυτών, είμαστε στην πρωτοπορία του ευρωπαϊκού αντιευρωπαϊσμού.

Παλαιάς κοπής βιβλιόφιλοι, που αγαπούν τα παλαιοβιβλιοπωλεία, κουβαλούν πάντα μαζί τους αιχμηρούς χαρτοκόπτες, υπογραμμίζουν σχολαστικά τα βιβλία τους με κοινό μολύβι, ξεφυλλίζουν ακόμη εφημερίδες, δεν έχουν ένα στέκι αλλά πολλά, και τα επισκέπτονται όλα με τη σειρά, και που σπανίως διαβάζουν εκδόσεις σε μονοτονικό ή ζωντανούς συγγραφείς ή βιβλία χωρίς γκραβούρες.

Διαλείμματα από τη δουλειά, παρέα με δυο σκυλιά. Οι βόλτες στην κουζίνα και η θέα από το μπαλκόνι, και οι μεγάλες εξορμήσεις στη γειτονιά. Μια αδιατάρακτη ρουτίνα που επαναλαμβάνεται κάθε λίγες ώρες επί 365 μέρες τον χρόνο, και μαζί μια ρουτίνα που αφήνει πίσω της τα πράγματα του κόσμου ίδια και εξίσου αδιατάρακτα.

Πώς μπορείς να μάθεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο την ημερήσια διαταγή της αντιπολίτευσης (κάθε είδους αντιπολίτευσης, όχι μόνο της αξιωματικής) μέσω των social media. Οι haters, άνθρωποι που επιλέγουν να εκφράζονται στα κοινωνικά δίκτυα μέσω του μίσους τους για άλλους ανθρώπους (ή του μίσους τους για κόμματα και ιδεολογίες), μπορούν σε ορισμένες περιπτώσεις να αποδειχτούν χρήσιμοι.

Είτε «κορονοϊό» τον πούμε είτε «κοροναϊό», ο COVID-19 είναι ιός, οπότε τα φάρμακα που θα τον καταπολεμήσουν θα είναι αντιιικά, θα περιγράφονται δηλαδή από μια λέξη με τρία γιώτα στη σειρά. Δεν υπάρχει άλλη τέτοια ελληνική λέξη. Όμως ποια είναι τα αντιιικά μέτρα που πρέπει να πάρουμε όλοι μας, ανεξάρτητα από ό,τι θα κάνει το κράτος;

Είναι άραγε οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων κάτι «άλλο», κάτι διαφορετικό και ξέχωρο από τους υπόλοιπους πολίτες; Είναι άραγε μόνο οι χούλιγκαν οπαδοί και, εκ των πραγμάτων, όχι ακριβώς μία στατιστική απεικόνιση του συνολικού πληθυσμού; Ή βρισκόμαστε όλοι εκεί; Και πόσο εμφανής είναι ο εθνικισμός μιας κοινωνίας στις κερκίδες και στους χαρακτηρισμούς μεταξύ αντιπάλων οπαδών;

Τι είναι παραλογοτεχνία; Τι είναι literary fiction, τι commercial fiction και τι upmarket fiction; Αν υπάρχει σοβαρή λογοτεχνία, υπάρχει και μη σοβαρή; Υπάρχουν κακά σοβαρά μυθιστορήματα και καλά εμπορικά; Ποια είναι η «λογοτεχνία είδους»; Και τι συνιστά εμπορική λογοτεχνία; Τι βιβλία πρέπει να διαβάζουμε; Και γιατί; Μία προσπάθεια να δοθούν μερικές απαντήσεις.

Όπως με την ανοσία αγέλης, η εγγενής ανθρώπινη «κακία» —το ένστικτο αυτοσυντήρησης, το περίφημο «εγωιστικό γονίδιό» μας— έχει βοηθήσει στην επιβίωσή μας ως είδους στις αρχαίες, πρωτόγονες εποχές. Τι μπορεί όμως να κάνει κανείς σήμερα, που αυτή η «κακία» δεν έχει απολύτως καμία θέση στις κοινωνίες μας; Και, κυρίως, πώς μπορεί κανείς να την αποφύγει;

Δεν είναι ίδιες όλες οι ημέρες. Είναι κάποιες που χρειάζεται να βάλεις μία άνω τελεία. Βέβαια, είναι πολλοί που, άγνωστο πώς, δεν νιώθουν την ανάγκη της. Έτσι, όταν μπουχτίσουν, βάζουν τελεία — σκέτη τελεία. Ή αλλάζουν αυτομάτως και παράγραφο. Είναι αξιοζήλευτοι, γιατί οι περισσότεροι «κανονικοί» άνθρωποι δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια. Ζουν μόνο με άνω τελείες.

Η ζωή είναι πολλά πράγματα μαζί, και όχι ένα μόνο. Και είναι φτιαγμένη από πολλές μικρές-μικρές ψηφίδες. Αν τη δεις από ψηλά, σχεδόν καμιά τους δεν ξεχωρίζει από την άλλη. Όμως από κάτω τους όλες αυτές οι ψηφίδες έχουν ανθρώπους να τις κουβαλάνε, πραγματικούς, με όνομα. Ανθρώπους που ξέρουν, και νιώθουν, και νοιάζονται, και πονούν.

Κάντε κι εσείς το τεστ που δείχνει πόσο ελευθεριακοί είστε (ή υπήρξατε όταν ήσασταν νεότεροι). Απαντήστε με ειλικρίνεια σε είκοσι απλές ερωτήσεις και δείτε αν είστε «μάγκας» και cool. Κατόπιν, δείτε με τον ίδιο τρόπο αν η προηγούμενη κυβέρνηση υπήρξε ή όχι αυταρχική — τουλάχιστον στις προθέσεις της, ή έστω κατά φαντασίαν. Μία wannabe αυταρχική κυβέρνηση.

Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το κλασικό βιβλίο του C.M. Woodhouse, «1821: Ο Πόλεμος της Ελληνικής Ανεξαρτησίας». Σε κάτι παραπάνω από διακόσιες σελίδες, μαθαίνει κανείς για τις πολιτικές διαστάσεις του εθνικού ξεσηκωμού, για τις συνθήκες που οδήγησαν σε αυτόν και για τον τρόπο που εδραιώθηκε η μεγάλη φιλελεύθερη ελληνική Επανάσταση.

Μία μεγάλη συνέντευξη με τον εκπαιδευτή σκύλων Βασίλη Μπορομπόκα. Τι σημαίνει εκπαίδευση, ποιοι σκύλοι εκπαιδεύονται καλύτερα από άλλους, τι πρέπει να προσέχει κανείς για να επιλέξει τον κατάλληλο εκπαιδευτή, πόσο έχουν αλλάξει οι συνήθειες των Ελλήνων με τα χρόνια αναφορικά με τη σχέση που αναπτύσσουν με τα κατοικίδιά τους, και πολλά ενδιαφέροντα ακόμη.

Τα social media δεν μας αποξενώνουν από τους άλλους, όπως διατείνονται πολλοί: κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Ούτε η κριτική στα social media σημαίνει ότι κανείς αντιπροτείνει να επιστρέψουμε σε κάποιες «παλιές αξίες». Η κριτική έχει να κάνει μόνο με τη χρήση τους από τα «υποκείμενα», από τους πελάτες τους: δηλαδή από εμάς. Και κυρίως με την κατάχρησή τους.

Στο κέντρο της πόλης, μέσα σε ένα πελώριο πάρκο —πεντέμισι χιλιάδες στρέμματα πρασίνου, μια πραγματική όαση— που διασχίζει το αργό ποτάμι, ένα τεχνητό φράγμα και μία σειρά από θαύματα της Μηχανικής φτιάχνουν ένα κανάλι με πεντακόσια μέτρα μήκος και δεκαπέντε πλάτος, μια οριοθετημένη «σφήνα» όπου το νερό τρέχει μανιασμένα, όλο αφρό και θόρυβο. Τι μπορεί να είναι αυτό;

Δυο λόγια για το λογότυπο του εορτασμού τού 2021 και τους συμβολισμούς του, ή καλύτερα για το λογότυπο της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», καθώς σε αυτήν ανήκει: το «λογότυπο» της Επανάστασης δεν θα ήταν άλλο από την ίδια την ελληνική σημαία, καθώς κάθε εθνική επανάσταση συμβολίζεται από τη σημαία τού εξ αυτής αναδυομένου κράτους.