Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Προ ολίγων εβδομάδων είχαμε το διαβόητο πρωτοσέλιδο μιας αθλητικής φυλλάδας να μας κάνει μάθημα βιολογίας, ηθικής και εθνικής συνείδησης συνδυάζοντας φτηνή γραφιστική και αριθμούς στα κουτουρού, χθες είχαμε την απεχθή ρεκλάμα στο Μετρό. Τι θα έχουμε αύριο; Δεν θέλει και πολλή σκέψη. Μεταξύ άλλων, θα έχουμε εκπομπές, πρωτοσέλιδα και γιγαντοαφίσες που θα μιλούν για επαναφορά της θανατικής ποινής, για ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας ή που θα μιλούν ευθέως υπέρ της κατάλυσης άλλων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Όποιος θέλει (και έχει χρήματα ή επιρροή ή την κατάλληλη στήριξη) μπορεί να θέτει αντιδημοκρατικά, αντεθνικά, σκοταδιστικά, ταλιμπανικά και αντιδικαιωματικά θέματα κατά το δοκούν.
Σημαίνει άραγε κάτι αυτό για τη Δημοκρατία μας; Φρονώ πως όχι: είναι ασφαλής και δεν θα καταλυθεί ό,τι και να λέγεται, από όποιον και να λέγεται, ακόμη και αν υπήρχαν δέκα «Μακελειά». Δεν θα ξεπέσουμε σε χούντα. Σημαίνει όμως για την ποιότητα της ζωής μας. Όχι μόνο των γυναικών ή άλλων διακριτών ομάδων, και ειδικά μειονοτήτων. Για την ποιότητα της ζωής ΟΛΩΝ ΜΑΣ ανεξαιρέτων. Γιατί; Γιατί, και στενά ωφελιμιστικά να το δεις, η βεβαιωμένη αλήθεια είναι μία: όποτε επλήττοντο τα δικαιώματα «μόνο» κάποιων, το αποτέλεσμα ήταν μια ολόκληρη άρρωστη κοινωνία.
Μακριά από εμάς κάθε επιχείρημα για φίμωση της ελευθερίας του λόγου. Εξ ου και δεν θα προτείναμε ποτέ την απαγόρευση οποιασδήποτε άποψης, ακόμη και κατάφωρα αντεπιστημονικής. (Άποψης, λέμε, και όχι, π.χ., σκευάσματος που «θεραπεύει τον καρκίνο»: εκεί μιλάμε για ποινικό αδίκημα, για ελεεινό σκιτζή που βγάζει χρήματα πατώντας πάνω στην απόγνωση, στην απελπισία και τον πόνο του άλλου). Εκείνο που στ’ αλήθεια θα θέλαμε θα ήταν μια στιβαρή, πεφωτισμένη ηγεσία, ανεξάρτητη και γενναία, που όποτε επαναφέρονταν στη δημόσια συζήτηση θέματα όπως οι… εκτρώσεις (θέματα που έχουν συζητηθεί διά μακρών και έχουν ΛΥΘΕΙ εδώ και ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ), θα επέλεγε να πάρει θέση και διά εκπροσώπων της να μιλήσει με σύνεση, πειθώ και αυστηρότητα στο κοινό — στους πολίτες. Με σύνεση, δηλαδή ακριβοδίκαια και με σωφροσύνη. Με πειθώ, καθώς έχει με το μέρος της την επιστήμη και την αλήθεια. Και με αυστηρότητα: με αυστηρότητα σαν ηγεσία που έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της και πιστεύει στο όραμά της, και όχι με ήξεις αφήξεις, λες και ζούμε σε περιβάλλον ασπρόμαυρου κινηματογράφου.
Δεν μας διαφεύγουν οι σχέσεις στοργής των πολιτικών μας όλων των χώρων, αλλά κυρίως της Δεξιάς, με την Εκκλησία, μια Εκκλησία που είναι φύσει pro-life. (Αηδιαστικός νεολογισμός, ένα γλωσσικό μασκάρεμα που έρχεται από τα Τάρταρα της πιο ξετσίπωτης αμερικάνικης ακροδεξιάς των αμόρφωτων ουαχαμπιτών, από ένα εργαστήρι κοπής φρέσκου, σπαρταριστού ΧΡΗΜΑΤΟΣ). Τις ξέρουμε καλά· έχουμε μεγαλώσει και είδαμε τα μαλλιά μας ν’ ασπρίζουν μέσα σε δαύτες. Αλλά δεν μας νοιάζουν κιόλας. Ας έχουν στ’ αλήθεια όποιες σχέσεις θέλουν. Κατανοούμε τον φόβο τους μεν, αλλά δεν τον υποληπτόμεθα ούτε τον συμμεριζόμαστε δε. Δεν μπορούμε —και θα ήταν κατάπτυστο και για τα δύο μέρη— να τους συμπαρασταθούμε που φοβούνται. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, φοβόμαστε κι εμείς. Φοβόμαστε ότι θα φτηνύνει η ζωή μας. Φοβόμαστε ότι θα φτωχύνουμε κι άλλο. Φοβόμαστε ότι θα πάμε ΠΙΣΩ. Φοβόμαστε ότι θα υποστούμε κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά αυτό που οι εξελικτικοί βιολόγοι ονομάζουν: επαναστροφή. Και το λένε μελετώντας κάτι καβούρια και κάτι αλογόμυγες…
Η Ελλάδα έχει όλα τα εχέγγυα, όλες τις δυνατότητες, όλη τη δυναμική να εκτοξευτεί και να μεγαλουργήσει. Παρά τα όσα πέρασε, είναι ένα κλικ πίσω από το να ξανακερδίσει όλο τον χαμένο χρόνο. ΑΥΤΟ ζούμε να δούμε. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε περιβάλλον φιλελεύθερο, προοδευτικό και εκσυγχρονιστικό, βγαλμένο από τα νάματα του Διαφωτισμού και των αιώνων στοχασμού, πολέμων, λύσεων και αντιφάσεων που τον διαδέχτηκαν. Η κυρία Λουκά είναι καλή για τις μεταμεσονύκτιες τηλεοπτικές της εμφανίσεις στα ’00s. Η Ελλάδα μεγάλωσε πολύ έκτοτε (κι ασπρίσαν και τα δικά τηςΒ μαλλιά), έπαθε, έμαθε, και πλέον κοιτά μπροστά για να μην πεθάνει. Η Ελλάδα πρέπει, η Ελλάδα ΟΦΕΙΛΕΙ να είναι pro-life, ήτοι να αγαπά και να στέργει τον άνθρωπο.
Εφόσον δεν είναι προϊόν πίστης και ευσέβειας (φυσικά, κανείς ευσεβής δεν μπορεί να μισήσει με ένταση ζηλωτή, ούτε θα επέβαλλε ποτέ τις απόψεις του), κάθε συζήτηση για ένα θέμα που έχει λήξει εδώ και χρόνια είναι ύποπτη και εθνικά επικίνδυνη.
Και κάθε γυναίκα έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ό,τι η ίδια επιλέξει με το σώμα της και με τη ζωή της, όπως άλλωστε και ο νόμος ορίζει.
Πάμε παρακάτω: ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά.
ΥΓ. Με τον νόμο 1609 του 1986, νομιμοποιήθηκε στην Ελλάδα η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης εφόσον δεν έχουν συμπληρωθεί 12 εβδομάδες. Εάν πάλι διαπιστωθεί πως το παιδί θα γεννηθεί με παθολογικά προβλήματα, μπορεί να γίνει έκτρωση και στις 24 εβδομάδες. Από την 24η εβδομάδα της κύησης και μετά, το έμβρυο είναι πρακτικά βιώσιμο.
ΥΓ2. Το κείμενο αυτό γράφτηκε και εστάλη για δημοσίευση πριν την εντολή του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών να κατεβεί από όλους τους σταθμούς του Μετρό η πληρωμένη προκλητική «διαφήμιση» ενάντια στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, μετά τον σάλο που προκλήθηκε στα κοινωνικά δίκτυα. Χαιρετίζουμε με όλη μας την καρδιά την απόφαση του υπουργείου, αλλά θεωρούμε πρέπον να εμμείνουμε στις θέσεις μας. Χρειαζόμαστε καθαρά λόγια από όλους: πολίτες και δημόσιους λειτουργούς.
