Του Κυριάκου Αθανασιάδη
ΕΝΑ. Δεν είναι εύκολο να έχεις σκύλο. Όποιος σάς πει κάτι τέτοιο, σας λέει ψέματα. Ή δεν είχε ποτέ του σκύλο. Είναι πολύ ωραίο να έχεις σκύλο, ναι — αλλά, προς Θεού, δεν είναι εύκολο. Είναι δύσκολο. Σημαίνει μια ζωή γεμάτη υποχρεώσεις, προβλήματα, αρρώστιες, έξοδα, ανησυχία και περιορισμούς. Από τη στιγμή που βάζετε αυτόν τον υπέροχο σκύλο στο σπίτι σας, υπογράφετε μία σύμβαση βάσει της οποίας υποχρεούστε να κάνετε μία σειρά από πράγματα, καθημερινώς, και να μην κάνετε επίσης μία σειρά από άλλα — επίσης καθημερινώς.
Κάτι που πρέπει να κάνετε, για να πούμε ένα παράδειγμα, είναι να μάθετε να ζείτε με τρίχες. Και κάτι που είστε υποχρεωμένοι να κάνετε είναι να καθαρίζετε αυτές τις τρίχες. Τώρα, προσέξτε: ο αγώνας ενάντια στις τρίχες είναι άνισος. Δεν θα τις αποφύγετε όλες· θα σας νικήσουν. Όσο επιμελής και αν είστε, όσο υποχόνδριος ακόμα-ακόμα, στο τέλος οι τρίχες δεν υπάρχει περίπτωση να μη σας νικήσουν. Δεν υπάρχει ηλεκτρική σκούπα που να τις ανακαλύπτει και να τις ρουφάει όλες τους, δεν υπάρχει ειδικό πανάκι που να μην του ξεφεύγουν αρκετές, δεν υπάρχει κανένα κόλπο που θα σκαρφιστείτε και, το πολύ ένα λεπτό αφότου κάνατε γενική φασίνα ενάντια στις τρίχες, εκείνες δεν θα ξαναπαρουσιαστούν.
Γιατί θα ξαναπαρουσιαστούν. Το επόμενο λεπτό. Επειδή έχετε σκύλο. Έναν υπέροχο, μοναδικό σκύλο.
Η λύση είναι μία. Καταρχάς, δεν εκνευρίζεστε με τις τρίχες· και φυσικά δεν εκνευρίζεστε με τον σκύλο σας. Όλο αυτό είναι στη φύση του. (Αλλιώς δεν θα ήταν σκύλος, θα ήταν ιγκουάνα). Η λύση, ξαναλέμε είναι μία: απλώς επιμένετε να καθαρίζετε τις τρίχες, χωρίς να δίνετε σημασία σ’ αυτή τη δραστηριότητα. Δεν τρέχει τίποτα. It is what it is: έτσι πάνε αυτά.
ΔΥΟ. Σήμερα, δεν κινδυνεύουμε να βγούμε από την Ευρωζώνη, τουτέστιν και από την Ευρώπη. Αυτός ο κίνδυνος —υπαρκτός και ζέων πέντε χρόνια πριν— παρήλθε. Όπως επίσης δεν κινδυνεύουμε να μπούμε σε έναν νέο κύκλο ύφεσης της οικονομίας, έναν κύκλο ύφεσης εν πάση περιπτώσει οφειλόμενο σε εσωτερικά αίτια. Πάει κι αυτό. Είναι παρελθόν. Επίσης, πέρασε και ο κίνδυνος να μας θεωρούν, ή να δίνουμε από μόνοι μας την εντύπωση μιας χώρας-παρία, μιας χώρας που δεν χωρά πουθενά. Μια χαρά χωράμε, όπως πάντα άλλωστε, και το ξέρουν πια όλοι (ή: το έμαθαν ξανά). Χωράμε στην Ένωση, αίφνης, και χωράμε στη Δύση. Οι αμφιβολίες σχετικά μ’ αυτό έλιωσαν σαν πρωινή πάχνη. Να ’ταν κι άλλες.
Οπότε, όλα καλά; Όλα καλά με τη χώρα; Όχι. Με κεφαλαία: ΟΧΙ. Το μόνο που καταφέραμε ήταν να φτάσουμε εκεί που ήμασταν πέντε χρόνια πριν. Τίποτε περισσότερο από αυτό. Και μάλιστα με μεγάλες απώλειες. Με πολύ χαμένο χρόνο. (Πολύ περισσότερο από όσο ζυγίζουν πέντε χρόνια. Γιατί έτσι πάνε αυτά: μετριούνται αλλιώτικα). Πέραν τούτου όμως, πέραν της επιστροφής σε μια κάποια παλαιότερη αφετηρία, ουδέν.
Τι θα γίνει από δω και πέρα; Δεν ξέρει κανείς μας. Αν μπορούμε να κάνουμε κάτι, είναι να κάνουμε τον σταυρό μας. Και ειδικά εμείς που δεν πιστεύουμε: από εμάς πιάνει καλύτερα, φήμες θέλουν.
Αλλά όμως. Αλλά όμως εκείνα τα παλιά (οι κίνδυνοι, η τρομερή Ανάγκη να φύγουμε, απαράσκευοι, ασκεπείς και μόνοι, κι όπου μάς βγάλει) πάνε καλιά τους. Έφυγαν. Πλέον, ζούμε σε μια κανονικότητα. (Η λέξη είναι αστεία, αλλά δεν έχουμε άλλη καλύτερη προσώρας. Άρα μένουμε με δαύτη). Μια κανονικότητα γεμάτη προβλήματα. Μεγάλα προβλήματα, πάμπολλα, και απείρως περισσότερα μικρότερα. Και με όλα τα δικά μας προβλήματα από πάνω, αυτά που δεν νοιάζουνε κανέναν και δεν τα λένε στις ειδήσεις.
Έχουμε όλα αυτά. Και πορευόμαστε μαζί τους. Και θα πορευόμαστε επί πολύ. Μακάρι μάλιστα αυτό το πολύ να μην κρατήσει λίγο.
Είναι ωραία, αν το καλοσκεφτείς. Ωραία σαν να έχεις έναν σκύλο.
Έναν σκύλο που αφήνει τρίχες παντού.
ΤΡΙΑ. Είναι ανώφελο, και είναι χαζό, να περνά κανείς τις μέρες του οργισμένος, έτοιμος να ξιφουλκήσει και να μαλλιοτραβηχτεί επειδή αυτός είπε εκείνο, ή επειδή ο άλλος έκανε το άλλο. Είναι ανώφελο, και χαζό, ΠΙΑ. Η δεκαετία που πέρασε πρέπει να πάρει μαζί της όλη την οργή που δεν κρατιόταν μέσα μας και έσκαγε με κάθε ευκαιρία (και ήταν πολλές οι ευκαιρίες, δόξα τω Θεώ). Αλλά δεν πάει άλλο. Πρέπει να (προσπαθήσουμε να) διοχετεύσουμε ό,τι έχουμε, πολύ ή λίγο (και μάλλον πολύ είναι, αν θέλετε τη γνώμη μου), σε πράγματα που πρέπει να σιαχτούν από την αρχή (ας πούμε τις ζωές μας), ή σε πράγματα που δεν μας παίρνει να τα αφήνουμε κομμάτια (ας πούμε τις ζωές των ικετών που εισρέουν στην ωραία και πλούσια πατρίδα μας).
Τα άλλα όλα είναι last year. Είναι τρίχες, πάψτε να ασχολείστε. Δεν νικιόνται. Απλώς ζεις μαζί τους. Ε και;
