Αν είχε ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο μαζί του, τώρα θα ήταν ορκισμένοι εχθροί και θα υπονόμευε ο ένας τον άλλον. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχαν αλλάξει στρατόπεδο και ο καθένας θα ζούσε στο δικό του ιδεολογικό κάστρο. Δεν είναι όμως έτσι. Οι δυο τους βρίσκονται από χρόνια σε άλλα στρατόπεδα. Μεγάλωσαν σε άλλες γειτονιές, με διαφορετικές παρέες.

Το συμπέρασμα είναι αποκαρδιωτικό για όσους πιστεύουν ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, δίνονται μεγαλύτερες ευκαιρίες για κοινωνική δικαιοσύνη και άρση των ανισοτήτων. Είναι μεγάλο ψέμα, μύθος, φαντασίωση, και καθαρή πολιτική απάτη.

Το περασμένο καλοκαίρι στην Ιταλία, τουλάχιστον σε δύο εστιατόρια δεν έκοβαν αποδείξεις. Το ίδιο και σε ένα καφέ στις Βρυξέλλες πριν ένα μήνα. Εκεί μάλιστα εμφανίστηκε και μία αγανακτισμένη Ελληνίδα, φέρνοντάς μου το πρόχειρο χαρτάκι που της έδωσαν για να το κάνω θέμα.\r\n

Μπορεί ένας υπουργός να χειρίζεται μια υπόθεση πώλησης όπλων αλλά να μην δίνει λογαριασμό σε κανέναν; Μπορεί να κινείται χωρίς περιορισμούς μέσα σε δίκτυα εμπόρων όπλων, να κλείνει συμφωνίες, να συνεργάζεται με «ντίλερς» και να δημιουργεί τεράστιες υπόνοιες για την νομιμότητα των χειρισμών του;

Η πραγματικότητα που διαμορφώνεται μετά την επιβεβαίωση της κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ στην Κεντροαριστερά, είναι λίγο πολύ, προδιαγεγραμμένη. Όχι από σενάρια δημιουργικής φαντασίας αλλά από τις ίδιες «τις ανάγκες της κοινωνίας»...

Πριν απ΄όλα, να συμφωνήσουμε στα εξής: Ο Καρανίκας δεν είναι ακριβώς άνθρωπος. Ο Καρανίκας είναι το «ολόγραμμα» μιας ιδέας που προέκυψε από την ανάγκη του πολιτικού συστήματος να εφεύρει τον δικό του «επαναστάτη». Τον απροσχημάτιστο, επιθετικό, ανερμάτιστο και προκλητικό «υπασπιστή» μιας άτεχνης εξουσίας...\r\n

Ο Μάκης ήταν παιδικός φίλος. Καλό παιδί, συμπαθής σε όλους. Δεν υπήρχε άνθρωπος να μην τον αγαπάει. Με το αθώο βλέμμα του χαμογελούσε, συμφωνούσε στις συζητήσεις και δεν είχε ποτέ άποψη. Δεν ήταν καλός μαθητής, δεν ήταν συνεπής στα ραντεβού του και δεν αναλάμβανε ευθύνες πουθενά. Μόνο απολάμβανε την αποδοχή της «αθωότητας».

Kάπως έτσι καταγράφεται ιστορικά η αρχή του κακού για την ιδιοκτησία και την αυθαίρετη δόμηση της ελληνικής επικράτειας: «Οι εθνικές γαίες ανήκαν είτε στο οθωμανικό δημόσιο είτε σε μουσουλμανικά ιδρύματα είτε σε ιδιώτες, ως ιδιοκτησία ή ως δικαίωμα νομής (εκμετάλλευσης)».

Σε κάθε καταστροφή, σε κάθε περίπτωση που η φύση δείχνει το εφιαλτικό μεγαλείο της, αποκαλύπτεται η αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να αντιληφθεί τις ελλείψεις της. Η αποσπασματικότητα μάλιστα, των αρμοδιοτήτων είναι τέτοια που διαχέεται σε όλους η διάθεση να απέχουν από τον καταμερισμό ευθυνών.

Αυτό το κράτος ήταν πάντα ο ενδιάμεσος. Ο τρίτος άνθρωπος που ποτέ δεν είχε πρόσωπο αλλά κατάφερνε να εγγυηθεί για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και εις βάρος των πολιτών. Με εκχωρήσεις κυριαρχίας, με ξεπούλημα της δημοκρατίας, με ενδοτισμό και καθυστέρηση. Με αδιαφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των πολιτών του.

Το μεγάλο λάθος που κάνουμε στην αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων βρίσκεται στην αποσύνδεση της ποιότητας των ψηφοφόρων από την ποιότητα των υποψηφίων. Αγανακτούμε που δεν αλλάζουν ή που αναπαράγονται ως κλώνοι αλλά δεν ρίχνουμε μια ματιά στις ζωές των ανθρώπων που τους ψηφίζουν.

Στις εκλογές για το νέο φορέα, ψήφισαν πάνω από 200 χιλ. πολίτες. Με μέσο όρο ηλικίας, πάνω από 50 ετών. Με τους νέους αποκλεισμένους και με τους υποψήφιους να μην ξέρουν την επόμενη μέρα, σε ποιο κόμμα θα κληθούν να ηγηθούν. Το μήνυμα βέβαια είναι θετικό, σε μια περίοδο που ο μηδενισμός και η απογοήτευση κυριαρχούν σε ολόκληρη την κοινωνία.

O υπoυργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής έχει απέναντί του μία γυναίκα της οποίας ο άνδρας δολοφονήθηκε από την αριστερή τρομοκρατία. Ο Παύλος Μπακογιάννης υπήρξε θύμα μιας ανεξήγητης επίθεσης του αριστερού εξτρεμισμού, αφήνοντας πίσω του δύο ανήλικα παιδιά. Ο αριστερός όμως υπουργός δεν έχει την παραμικρή διάθεση να σεβαστεί το στοιχειώδες δικαίωμα στο πένθος του πολιτικού αντιπάλου του...

Για το «ολόγραμμα» του Κώστα Γαβρόγλου είχα μία περίεργη διαίσθηση. Έλεγα μέσα μου «δεν μπορεί, κάτι κρύβει αυτός. Πολύ ήρεμος και γελαστός είναι όταν συναντάει τον Τσίπρα…».Ο υπουργός της Παιδείας είναι ο «σκοτεινός ιππότης», πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Και δίνει εμφανώς, τον αγώνα του να υπεραναπληρώσει όσα χάθηκαν από την απώλεια των ιδεών του\r\n\r\n

Το πρώτο που πρέπει να μας απασχολήσει είναι αν ο πρωθυπουργός γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη προβοκάτσια. Γιατί το πιθανότερο είναι πως μπερδεύει το σημαίνον με το σημαινόμενο, φέρνοντας συνειρμικά, στη μνήμη του, τα εφηβικά του ακούσματα. Τότε που οι «διδαχές» του κομματικού «κορανίου» αναμασούσαν συνεχώς τις ίδιες φράσεις, προκειμένου οι «πιστοί» να διαμορφώσουν την δική τους «αυτονομιστική» διάλεκτο.

Οι άνθρωποι αλλάζουν μόνο μέσα από μικρούς ή μεγάλους θανάτους. Το ίδιο και οι κοινωνίες. Για να γεννηθεί κάτι καινούργιο, θα πρέπει να πεθάνει κάτι παλιό. Σ\\' αυτή τη χώρα, όμως, είναι τόσο έντονη η επιθυμία για επιστροφή στο παρελθόν, που η ανάγκη για αλλαγή αποτελεί κίνδυνο και απειλή για όποιον επιμένει να την επικαλείται.

Ο κ. Τσίπρας συνεχίζει – μαζί με την Εκκλησία και την λαϊκιστική Δεξιά- να πιστεύει ακόμα στις «μεγάλες αφηγήσεις» (μαρξισμός, εθνικισμός, κλπ) και σε πλατιά «ερμηνευτικά σχήματα». Πρώτον γιατί δεν μπορεί να αντιληφθεί τίποτε περισσότερο και δεύτερον, επειδή τον βολεύουν στην άσκηση της εξουσίας του, μέσω του πελατειασμού.

Ας ξεκινήσουμε από ένα εύκολο παραγωγικό συλλογισμό: Η κυβέρνηση αγαπάει τους ανθρώπους. Η κυβέρνηση δεν αγαπάει την μεσαία τάξη. Άρα οι πολίτες της μεσαίας τάξης δεν είναι άνθρωποι… Και έναν επαγωγικό: H κυβέρνηση θέλει να προστατεύσει τους φτωχούς. Με αποτέλεσμα να φορολογεί εξοντωτικά τη μεσαία τάξη.

Ο Γιάννης Μουζάλας είναι ένας από τους εύκολους στόχους στην κυβέρνηση. Διαχειρίζεται τις ευθύνες ενός νευραλγικού υπουργείου το οποίο ποτέ δεν καταφέρνει να βάλει μια τάξη στο Προσφυγικό και συσσωρεύει όλο και περισσότερες εστίες προβλημάτων, όσο συνεχίζεται ο πόλεμος στη Συρία.

Μερικές φορές νομίζω ότι το κάνουν επίτηδες. Προσπαθούν μάλλον, να δημιουργήσουν μία πραγματικότητα στα μέτρα τους, που να ταιριάζει στην κουλτούρα της εξουσίας τους. Καλός «λαός» είναι ο καταβεβλημένος, ο κουρασμένος, ο απαξιωμένος, ο ηττημένος, ο φτωχοποιημένος λαός

Στο κλασικό βιβλίο «Τα κατά συνθήκην ψεύδη του πολιτισμού μας» (1883) ο Μax Nordau καταγράφει τη διαστρέβλωση της αλήθειας ως βασική αρχή της συνύπαρξής μας. Πρώτα αναλύει τις θρησκευτικές κατασκευές, τον γάμο που «θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ψεύδη» και το ύψιστο ψέμα στο οποίο βασίζεται ο κόσμος των media: ότι εκφράζει τη λεγόμενη «κοινή γνώμη», ενώ στην πραγματικότητα, προσπαθεί να τη διαμορφώνει.

Τελικά, η σέξι ξανθιά δασκάλα από το Ναύπλιο, πέτυχε το σκοπό της. Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο έγινε σταρ! Η εμφάνισή της στην παρέλαση δημιούργησε κύμα ενθουσιασμού – και κράξιμο με το ίδιο αποτέλεσμα-στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δίνοντάς της την δυνατότητα να γίνει θέμα στη δημοφιλέστερη ιστοσελίδα της χώρας.

«Αιρέσεις», κρούσματα βίας, «τιμωροί» της κοινωνικής αδικίας υπήρχαν πάντα. Εδώ όμως, έχουμε το πρωτοφανές φαινόμενο να υποθάλπονται ως κανονικότητα, για να εξυπηρετήσουν την «ιδεολογία» της κυβέρνησης. Για να καλύψουν την πολιτική της απάτη, μιας και μετά από κάθε deal με τον καπιταλισμό (F16), πρέπει να «πουληθεί» ο εξτρεμισμός σαν υποκατάστατο αριστεροσύνης στην κοινωνία

Άρχισαν πάλι τα όργανα. Με το που γύρισε ο πρωθυπουργός από την Αμερική, ξεκίνησαν οι συσκέψεις. Ο «θείος» Φλαμπουράρης κλήθηκε αρκετές φορές στο Μαξίμου να εμπνεύσει και άλλους με τις ιδέες του. Ο Ν. Παππάς επίσης, άρχισε να σκέπτεται με ποιον τρόπο θα «συνεργαστεί» με Τσακαλώτο και Χουλιαράκη, ενόψει του σχεδιασμού εναντίον της Τρόικας…