Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Αν είχε ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο μαζί του, τώρα θα ήταν ορκισμένοι εχθροί και θα υπονόμευε ο ένας τον άλλον. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχαν αλλάξει στρατόπεδο και ο καθένας θα ζούσε στο δικό του ιδεολογικό κάστρο.
Δεν είναι όμως έτσι. Οι δυο τους βρίσκονται από χρόνια σε άλλα στρατόπεδα. Μεγάλωσαν σε άλλες γειτονιές, με διαφορετικές παρέες. Όταν ο Πάνος τα έσπαγε στα μπουζούκια, ο Αλέξης συναντούσε τους φίλους του σε μπαράκια και μικρά κουτούκια. Όταν ο Καμμένος προσπαθούσε να «επιβιώσει» στη Λεόντειο, ο Τσίπρας ήταν πρώτος μάγκας και πρόεδρος στο σχολείο του. Και όταν ο Πάνος ξεδίπλωνε το όραμά του για μια ταξική κοινωνία, ο Αλέξης σχεδίαζε το δικό του κρατικοδίαιτο «σοβιέτ».
Η ζωή όμως, τους ένωσε, χωρίς να το περιμένουν. Πάντα υπάρχει λόγος για να βρεθούν μαζί, δυο ξένοι κόσμοι, όταν το σύμπαν μετράει τις εφεδρείες του. Το Μνημόνιο ήταν μόνο η αφορμή. Γιατί σαν κατηγορηματική προσταγή, η «ένωση» θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, για να αποδείξει ότι η «κοσμική αρμονία» και ο «έρωτας» των ετερώνυμων αποτελούν αναπόσπαστο γεγονός της πραγματικότητας που μας περιβάλλει.
Η λυσσαλέα υπεράσπιση χθες, στη Βουλή, για τις πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία, έδειξε ότι ο Αλέξη Τσίπρας είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα για τον υπουργό του. Ακόμα και την ίδια την εξουσία. Και πράγματι, επιδεικνύει σπάνιο πολιτικό σθένος – εξ ου και το βραβείο στο Παρίσι- αφού στο όνομα της φιλίας, δεν τηρεί ούτε καν τα προσχήματα του πολιτικά αυτονόητου στη Βουλή.
Για του λόγου το αληθές, αρκεί να δούμε πως φέρθηκε στους παλιούς συντρόφους. Και τι λένε σήμερα για εκείνον, ο Αλαβάνος (ο πολιτικός του πατέρας), ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης και πολλοί άλλοι που ένιωσαν την ψυχρολουσία του χωρισμού, όταν ο Αλέξης «ξενέρωσε» τόσο γρήγορα μαζί τους. Ειδικά, στην περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου όπου διαδραματίστηκαν σκηνές απείρου κάλλους, όταν παγερά και αδιάφορα, πήρε την απόφαση του χωρισμού στη Βουλή.
Κι όμως, ο Αλέξης αγάπησε έναν ξένο, προδίδοντας τους δικούς του συντρόφους. Και το έκανε επειδή αυτός ο άλλος είναι Δεξιός. Επειδή είναι ο συμπαθητικός «μπούλης» - έτσι τον αποκάλεσε κάποτε ο ίδιος στη Νίσυρο- που έλειπε από την παρέα του.
Η εξήγηση είναι μάλλον απλή: Η λογική εξέλιξη του κάθε Αριστερού που σέβεται τον εαυτό του είναι να γίνει κάποτε, η δικτάτορας ή Δεξιός. Γιατί άλλο οι παρέες και τα οράματα και άλλο η εξουσία που από τη φύση της είναι Δεξιά. Άλλο η περίοδος της εφηβείας που ψάχνεται κανείς με τις περιστασιακές σχέσεις και άλλο η ωριμότητα που ξέρεις πια τι θέλεις και ερωτεύεσαι δυνατά.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και έτσι θα συνεχίσουν στο μέλλον. Οι δυο τους βιώνουν μια ολέθρια σχέση πάθους, που όλοι εμείς καλούμαστε να την παρακολουθούμε με δέος και απαράμιλλη γοητεία. Σχέση αυτοθυσίας ενός Αριστερού που όταν μεγάλωνε θα γινόταν Δεξιός και ενός Δεξιού που θα απολάμβανε- από ταξική θέση ισχύος- το συναίσθημα αυτοθυσίας ενός Αριστερού.
Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν φαίνεται να σπάει τον δυνατό δεσμό τους και το πιθανότερο είναι πως θα κάνουν τα πάντα για να φτάσουν στο τέλος μαζί. Ακόμα και αν πάει ο Πάνος στο Ειδικό Δικαστήριο, ακόμα και αν καταδικαστεί.
Ο έρωτας χρόνια, χρώμα και ράτσα δεν κοιτά. Μόνο κρυμμένες αρετές ( τυχοδιωκτισμός, ψέματα, αλαζονεία, λαϊκισμός) που δένουν με όρκους αφοσίωσης τα αιώνια «θύματά» του…
