Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι άνθρωποι αλλάζουν μόνο μέσα από μικρούς ή μεγάλους θανάτους. Το ίδιο και οι κοινωνίες. Για να γεννηθεί κάτι καινούργιο, θα πρέπει να πεθάνει κάτι παλιό.
Σ'' αυτή τη χώρα, όμως, είναι τόσο έντονη η επιθυμία για επιστροφή στο παρελθόν, που η ανάγκη για αλλαγή αποτελεί κίνδυνο και απειλή για όποιον επιμένει να την επικαλείται. Στην πραγματικότητα, θα είναι πολύ γενναίος όποιος πολιτικός αρχηγός βγει απερίφραστα και φωνάξει δυνατά τον βασικό λόγο της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους. Μόνο να το περιγράψει θεωρητικά με ρητορικές εναλλαγές και συνειδητές άρσεις στρογγυλεμένων θέσεων.
Εν τω μεταξύ, όπως, σιγά σιγά, γίνεται αντιληπτό, την Άνοιξη, είναι πολύ πιθανές οι εκλογές. Είναι σχεδόν αδύνατον να ολοκληρώσει την Τρίτη αξιολόγηση και το σημαντικότερο, να βάλει μόνιμη ταφόπλακα στις διαθέσεις των εργατοπατέρων με τον συνδικαλιστικό νόμο.
Το ερώτημα όμως, εδώ είναι η ατζέντα των εκλογών, την οποία θα την καθορίσει και πάλι, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, θα κάνει πρόωρα και τις εκλογές. Ποιο θα είναι το διακύβευμα; Να μην αλλάξει τίποτα! Να μην σταματήσουν την υπονόμευση του κράτους οι συνδικαλιστές, να μην οριστούν ειδικά συμβούλια στις ΔΕΚΟ, να μην κοπούν οι συντάξεις των «άγαμων θυγατέρων», να μην σταματήσουν τα επιδόματα, να μην απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος και να μην πάψει το ελληνικό κράτος να αποτελεί τον μόνιμο προστάτη των φτωχοποιημένων Ελλήνων.
Προσέξτε τώρα τι γίνεται. Την παραπάνω ατζέντα θα κληθούν να την ακολουθήσουν οι πάντες. Όχι για να την αποδεχτούν αλλά για να την διαπραγματευτούν, επιδιώκοντας τη μέγιστη δυνατή ανατροπή της! Και δεν θα είναι δική τους επιλογή. Θα είναι η επιλογή της ίδιας της κοινωνίας ή οποία δεν φαίνεται ούτε τώρα έτοιμη να ζητήσει κάτι περισσότερο από την ασάλευτη πραγματικότητα που βιώνει. Δεν θα θέλει και πάλι, να συζητήσει για αλλαγές, γιατί, μέχρι τώρα, συνεχίζει να αγνοεί προκλητικά, την αιτία του μεγάλου προβλήματος: το διογκωμένο ελληνικό κράτος.
Επομένως, η ίδια η φύση του πολιτικού κλίματος θέτει τους κανόνες και αναζητά λύσεις εκτός ρεαλισμού και πραγματικότητας. Γιατί η επίκληση και μόνο, της αόριστης ανάπτυξης αποκλείεται να καλύψει τα τεράστια κενά της νοσηρότητας που επικρατεί στις δομές της οικονομίας. Πώς θα αναπτυχθεί η επιχειρηματικότητα, με το Δημόσιο να την πολεμάει με κάθε τρόπο (πολεοδομίες, Αρχαιολογίες, Δ.Ο.Υ, φορείς υπουργείων κτλ); Στους Δελφούς, το μουσείο κατεβάζει ρολά κάθε Τρίτη, επειδή δεν μετακινούνται υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού σε κενές θέσεις, με τους ξενοδόχους να ξεκινούν κινητοποιήσεις…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται να πολεμήσει το κρατικοδίαιτο δράκο, απολογούμενος για το αυτονόητο. Όπως και οποιοσδήποτε άλλος θα θελήσει να αντιπαρέλθει στην νέα εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ, που θα υπερασπιστεί λυσσαλέα, το «αυτονόητο δικαίωμα» των Ελλήνων να επανέλθουν στον «ευεργετικό» κρατισμό τους.
Θα τα καταφέρει να αλλάξει την ατζέντα του κρατισμού; Έχει ελπίδες. Περισσότερες από ποτέ. Γιατί τώρα πια, η μεσαία τάξη αισθάνεται τον κίνδυνο της διάλυσης και συσπειρώνεται, μπροστά στο μεγάλο αδιέξοδο. Αφήνοντας πίσω την έμμεση ή άμεση διασύνδεσή της με το Δημόσιο. Γενναιότητα χρειάζεται και γερό στομάχι. Η ευκαιρία πάντως, είναι ιστορική…
Φτάνει μόνο, η ΝΔ και όποιες άλλες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις βρεθούν μπροστά, να μην ακολουθήσουν την ατζέντα του Τσίπρα. Να αντισταθούν και να διαμορφώσουν μία άλλη ρητορική, πείθοντας τους ψηφοφόρους τους για μία κοινωνία απαλλαγμένη από τα βάρη του παρελθόντος.
