Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σε κάθε καταστροφή, σε κάθε περίπτωση που η φύση δείχνει το εφιαλτικό μεγαλείο της, αποκαλύπτεται η αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να αντιληφθεί τις ελλείψεις της. Η αποσπασματικότητα μάλιστα, των αρμοδιοτήτων είναι τέτοια που διαχέεται σε όλους η διάθεση να απέχουν από τον καταμερισμό ευθυνών.
Σε τραγωδία χωρίς τέλος εξελίσσεται η σφοδρή κακοκαιρία που έπληξε τη Μάνδρα Αττικής καθώς οι νεκροί έχουν φθάσει τους 14, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των Αρχών. Δύο από τους τελευταίους νεκρούς είναι ένας κυνηγός, που αγνοείτο από το πρωί και ένας οδηγός φορτηγού. Ο κυνηγός βρέθηκε στην περιοχή Αγίας Σωτήρας, σε εξωτερικό χώρο, και ο οδηγός στο 26ο χιλιόμετρο της παλαιάς εθνικής οδού Μάνδρας-Θηβών.
Οι εικόνες που καταγράφει η κάμερα είναι βιβλικής καταστροφής. Κι όμως, το σκηνικό βρίσκεται στην Ελλάδα, μια χώρα μεσογειακή με ισορροπημένο κλίμα και ήπιες καιρικές συνθήκες. Να φταίνε τα μπαζωμένα ρέματα, η πολεοδομική αναρχία, η έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων στην Αττική Οδό ή μήπως η αδυναμία οργάνωσης της πολιτείας;
Από όλα τα παραπάνω, πιο πολύ φταίει η παντελής έλλειψη ντροπής (αιδούς) μετά το πέρασμα της καταστροφής. Η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζεται ο όλεθρος. Η αναισθησία απέναντι στο αποτέλεσμα της καταστροφής και ειδικά στους νεκρούς που άφησε πίσω της.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν σέβεται τους νεκρούς της παρά μόνο αν προσφέρονται για εκμετάλλευση. Έτσι τους αντιμετώπιζε πάντα, αξιοποιώντας τη μνήμη τους για εθνικιστική ή πολιτική χρήση. Κάπως έτσι μετρούσε την ανθρώπινη απώλεια από τους πολέμους, τις αιώνιες ήττες της ή τις φυσικές καταστροφές της.
Με λίγα λόγια, κάθε πρόνοια και κάθε διαχείριση ελέγχου δεν αποτελεί προτεραιότητα για την πολιτική στρατηγική του κράτους, απέναντι στον κίνδυνο της απώλειας μιας ζωής. Για παράδειγμα, η πολεοδομική αναρχία στις πόλεις, η αδιαφορία για την προστασία του δάσους στα ελληνικά βουνά, η έλλειψη προγραμματισμού για την αποφυγή μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις δεν είναι προτεραιότητα στην κουλτούρα διαχείρισης του ελληνικού κράτους.
Εκτός από τα παραπάνω, ακόμα βρίσκεται σε ισχύ ο νόμος περί αυθαιρέτων και η «τακτοποίηση». Ακόμα δεν έχουμε κτηματολόγιο και ακόμα στις πολεοδομίες «κανονίζονται» υποθέσεις. Όπως ακόμα το «φιλέσπλαχνο» κράτος σκύβει με κατανόηση, πάνω από την «ανάγκη» των πολιτών του «να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω απ΄το κεφάλι τους»...
Ανωριμότητα ή έγκλημα; Ασυνειδησία ή κακουργηματική ασυνέπεια; Ηλιθιότητα και «ατομικό ιδεώδες»! Κατακερματισμός και απομόνωση από κάθε συλλογική ευθύνη. Ανικανότητα να συγκροτηθεί ένα συνεχές και συνοπτικό πλάνο για τη γενική εικόνα της χώρας. Και κυρίως, αποσπασματικότητα στην ανάθεση ρόλων. Επίτηδες για να απαλλάσσονται οι πάντες από τις ευθύνες τους.
Μην ψάχνετε να βρείτε αιτίες για το κακό που έγινε στη Μάνδρα. Ένας είναι ο λόγος που το κράτος εγκληματεί: το ότι κανείς δεν μας έμαθε να ντρεπόμαστε για τους νεκρούς μας. Παρά μόνο να τους χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι για την ένδεια της ωριμότητάς μας...
