Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Μάκης ήταν παιδικός φίλος. Καλό παιδί, συμπαθής σε όλους. Δεν υπήρχε άνθρωπος να μην τον αγαπάει. Με το αθώο βλέμμα του χαμογελούσε, συμφωνούσε στις συζητήσεις και δεν είχε ποτέ άποψη. Δεν ήταν καλός μαθητής, δεν ήταν συνεπής στα ραντεβού του και δεν αναλάμβανε ευθύνες πουθενά. Μόνο απολάμβανε την αποδοχή της «αθωότητας».
Το πιο τρελό με τον Μάκη, ήταν ότι του συγχωρούσαν τα πάντα. Ο Μάκης δεν πάει στους γάμους γιατί βαριέται, αργεί να έρθει στη δουλειά γιατί του αρέσει ο πρωινός ύπνος, δεν πάει σε κηδείες επειδή δεν αντέχει τη στενοχώρια. Αλλά και σε δουλειές, ο Μάκης κάνει όλες τις γκάφες του κόσμου αλλά κανείς δεν θυμώνει μαζί του. Γιατί απλά, είναι ο Μάκης και γεννήθηκε με την ασυλία στο «DNA» του...
Τα χρόνια πέρασαν, ο πατέρας του πέθανε και του άφησε το μαγαζί. Ο Μάκης κληρονόμησε τη δουλειά αλλά και τις υποχρεώσεις της. Το πρωινό ξύπνημα, τις πληρωμές, τις παραγγελίες και ένα σωρό άλλα πράγματα που μέχρι τώρα, τα παρακολουθούσε από μακριά. Άρχισαν τα δύσκολα αλλά δεν έχασε το χαμόγελό του. Μέχρι που κάποια στιγμή, έβαλε λουκέτο στην επιχείρηση και ησύχασε.
Συνάντησα τον Μάκη, μετά από καιρό, σε μια κοσμική παραλία. Χωρίς δουλειά, χωρίς μαγαζί και χωρίς υποχρεώσεις. Τον φιλοξενούσε ένας φίλος, μου είπε, που τον συμπαθούσε πολύ και είχαν συνεργαστεί στην επιχείρησή του. Αλλά χωρίς ευθύνες και υποχρεώσεις. Μόνο επειδή ήταν ο Μάκης με τη «θετική ενέργεια» και το αθώο χαμόγελο...
Όταν λοιπόν, είδα τον Αλέξη να βγάζει σέλφι στο Γκέτεμποργκ, ενώ στη Μάνδρα ακόμα μετράνε νεκρούς, τον Μάκη σκέφτηκα. Τον παλιό φίλο που κι εγώ συμπαθούσα – όπως όλοι μας - και δεν του καιγόταν καρφί αν χαλούσε ο κόσμος γύρω του.
Θα μου πεις φταίει ο Αλέξης που οι περίφημοι «προηγούμενοι» μπάζωσαν τα ρέματα και έδωσαν άδειες να χτιστούν αυθαίρετα; Όχι, αλλά τυχαίνει να είναι πρωθυπουργός. Και πουθενά δεν λέει ότι ένας πρωθυπουργός κάθεται αναπαυτικά και απολαμβάνει τα λάθη των «προηγούμενων», χαμογελώντας με ικανοποίηση ή αδιαφορία. Πουθενά δεν γράφει ότι ο ηγέτης μιας χώρας πορεύεται στο χρόνο σαν αμέριμνος χαρωπός διαβάτης, ενώ γύρω του γκρεμίζονται τείχη και πέφτουν κορμιά...
Κι όμως, ο Αλέξης θα είναι πάντα ο δικός μας Αλέξης. Όπως ο Μάκης, θα παραμείνει ο άνθρωπος της καρδιάς μας και το γλυκό παιδί που δεν αντέχει να βλέπει τον πόνο των άλλων και γι'' αυτό πίνει μόνος τις μπύρες του στην άλλη άκρη της πόλης.
Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει κακία ούτε στον Μάκη ούτε στον Αλέξη. Έτσι γεννήθηκαν κι έτσι μεγάλωσαν. Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί. Στις παρέες μας, στις σχέσεις μας, στη δουλειά. Και δεν πειράζει που υπάρχουν, γιατί τους «αγαπάμε». Φτάνει μόνο να μην έχουν μαγαζί και να μην γίνονται πρωθυπουργοί. Όλα τα άλλα βολεύονται...
