Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το μεγάλο λάθος που κάνουμε στην αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων βρίσκεται στην αποσύνδεση της ποιότητας των ψηφοφόρων από την ποιότητα των υποψηφίων. Αγανακτούμε που δεν αλλάζουν ή που αναπαράγονται ως κλώνοι αλλά δεν ρίχνουμε μια ματιά στις ζωές των ανθρώπων που τους ψηφίζουν.
Εν τω μεταξύ, πιο εύκολο θα ήταν να κατανοήσουμε την αβάσταχτη ακινησία του εκλογικού σώματος παρά να απορούμε γιατί το πολιτικό σύστημα παραμένει «θεματοφύλακας» των παλαιών αρχών και αξιών.
Αν ρίξουμε μια ματιά στο διάγραμμα των προχθεσινών ψηφοφόρων για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της Κεντροαριστεράς, θα παρατηρήσουμε ότι ελάχιστη είναι η ανανέωση του εκλογικού σώματος.
Από τον τελευταίο θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ, το 2009, έγιναν δύο βασικές αλλαγές, που δεν ήταν όμως, ικανές να μεταβάλουν την ποιότητα των ψηφοφόρων του χώρου. Η μία ήταν το Μνημόνιο και η άλλη η κάλυψη του κενού από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, δόθηκαν όλα τα άλλοθι για να μην αλλάξει τίποτα και κανένας. Με αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο ποσοστό να μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ για να παλέψει για τα παλιά κεκτημένα και το ισχνό εναπομείναν να φορέσει το προσωπείο του «εκσυγχρονισμού». Για να μπορεί άνετα να παραμένει ασάλευτο στις πεποιθήσεις του...
Σε όλη αυτή την πορεία της οκταετίας, δεν υπήρξε κανείς που να τους μιλήσει ανοιχτά, προτείνοντας ένα νέο όραμα, αποσυνδεδεμένο από τον κρατισμό και την ακινησία του παλαιού κόσμου της εξάρτησης. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν καιροφυλακτούσε απέναντι, ο «Άγιος Βασίλης» του ΣΥΡΙΖΑ να μοιράζει δώρα και προσδοκίες σε δικαίους και αδίκους; Επιπλέον, φύσει και θέσει, αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν ακόμα σε εξάρτηση από το κράτος και ενταγμένοι στα πελατειακά δίκτυα. Οπότε, δεν υφίσταται κανένας λόγος διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού. Εφόσον δεν άλλαξε τίποτα στο «οικοσύστημα» που τους τροφοδοτούσε, γιατί να αλλάξουν οι ίδιοι;
Και γιατί έγιναν οι εκλογές; Γιατί μπήκαν στον κόπο τόσοι άνθρωποι να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο, ενώ δεν υπάρχει ως ανάγκη σ'' αυτό το μέρος της κοινωνίας; Επειδή έπρεπε να ανανεώσουν την εντολή τους και να δηλώσουν την παρουσία τους. Γιατί ήταν αναγκαία η επιβεβαίωση της σχέσης τους με τον κομματικό μηχανισμό, που είχε αρχίσει από καιρό να αμφισβητείται, ως διεκδίκηση του ΣΥΡΙΖΑ που θα κατέληγε σε ιδιοκτησιακό καθεστώς.
Κατά τα άλλα, ούτε οι παλιοί Πασοκτζήδες άλλαξαν σε κάτι ούτε και οι νεώτεροι διαθέτουν κάποιο νέο όραμα που θα αντικαθιστούσε τη «φονταμενταλιστική» τους κουλτούρας. Οι ρίζες είναι πάντα ρίζες και δεν θα ξεριζωθούν μέχρι να αλλάξει το οικονομικό μοντέλο της χώρας. Μέχρι να αποκτήσει η ίδια η πραγματικότητα διαστάσεις εφαρμογής στην κοινωνία, στην οικονομία και στον «βιόκοσμο» μιας σύγχρονης αναπτυξιακής πορείας.
Η ζωή, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις δεν αλλάζουν με λόγια αλλά με τις συνθήκες. Και οι συνθήκες δεν έχουν εμπεδωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και κατά συνέπεια στο ΠΑΣΟΚ. Ούτε και στο μεγαλύτερο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας. Λίγοι είναι οι «γενναίοι» που μπορούν να πουν την αλήθεια. Αν δεν γίνουν γρήγορα περισσότεροι, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε και το πολιτικό σύστημα θα έχει λόγο ύπαρξης. Η πραγματικότητα δεν θα είναι πάντα τόσο ανεκτική με τις «συμφέρουσες» διαθέσεις μας...
