Του Ανδρέα Ζαμπούκα
O υπoυργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής έχει απέναντί του μία γυναίκα της οποίας ο άνδρας δολοφονήθηκε από την αριστερή τρομοκρατία. Ο Παύλος Μπακογιάννης υπήρξε θύμα μιας ανεξήγητης επίθεσης του αριστερού εξτρεμισμού, αφήνοντας πίσω του δύο ανήλικα παιδιά. Ο αριστερός όμως υπουργός δεν έχει την παραμικρή διάθεση να σεβαστεί το στοιχειώδες δικαίωμα στο πένθος του πολιτικού αντιπάλου του και με απίστευτη αναίδεια της φώναζε από το βήμα της Βουλής: «θα έπρεπε να ντρέπεστε»!
Mε λίγα λόγια, η ήττα, το πένθος, ο πόνος είναι αποκλειστικό προνόμιο της Αριστεράς και ουδείς άλλος δεν μπορεί να τα «απολαμβάνει» ως σημεία του βιώματος! Οι μη Αριστεροί επομένως, ό τι και να πάθουν, λίγο πολύ τους αξίζει, γιατί πολύ απλά, δεν είναι Αριστεροί. Είναι δηλαδή κάτι σαν «βάρβαροι» θύτες ενός «απάνθρωπου» πολιτισμού που μόνο με τον αφανισμό τους θα επανέλθει το δίκαιο και η ηθική στις κοινωνίες…
Έχω την αίσθηση ότι ιστορικά, έπρεπε να είχαν κερδίσει τον Εμφύλιο. Υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος η χώρα να είχε διαμελιστεί. Αν όμως, το είχαμε αποφύγει, αυτή τη στιγμή, δεν θα υπήρχε η φαντασίωση του αριστερού μεσσιανισμού.
Η άδεια του Κουφοντίνα είναι μια καλή ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Αλλά και η διόγκωση του εξτρεμισμού, τα Εξάρχεια, οι επιθέσεις, η βία, οι κουκουλοφόροι, το μίσος που επικρατεί στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα είναι μερικά από τα κομμάτια του εφιαλτικού παζλ.
Στην ίδια την κοινωνία αιωρείται πάντα ένα κρυφό όραμα «αριστερολαγνείας» που κρύβει διάφορους μικρούς ή μεγάλους μεσσίες. Μικρές εστίες «ελπίδας», «διάσωσης» ή «απόδρασης» σε κάθε πρόβλημα. Αν δεν υπήρχε ο καπιταλισμός, δεν θα πληρώναμε φόρους, δεν θα πληρώναμε φροντιστήρια, δεν θα πλούτιζε ο γείτονας πιο πολύ από μας, δεν θα αγόραζε ακριβό αυτοκίνητο, οι πολιτικοί δεν θα έλεγαν ψέματα θα λέγαμε μόνο εμείς. Αν άφηναν την Αριστερά να κυβερνήσει όπως εκείνη ήθελε, κάθε στιγμή θα ήταν ευκαιρία διάσωσης της ψυχής μας. Κανείς όμως, δεν θέλει τόση δικαιοσύνη στον κόσμο και δεν την αφήνουν. Ω, δεν είμαστε άξιοι μιας τέτοιας λύτρωσης αλλά τουλάχιστον, μπορούμε να την ονειρευόμαστε και ταυτόχρονα να μισούμε όλους τους άλλους.
Η χώρα δεν πρόκειται να απαλλαγεί από το μύθο της Αριστεράς. Είναι πλάνη να θεωρούμε πως η θητεία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είναι αποκαλυπτική για την απάτη που κρύβεται στο “DNA” της. Ίσα ίσα, που η περιθωριοποίηση περισσότερων ανθρώπων τους οδηγεί στην απογοήτευση και διογκώνει το μένος τους εναντίον της αστικής δημοκρατίας. Αυτή που βίωσαν και τους απογοήτευσε, στέλνοντάς τους στην ανεργία...
Το μίσος είναι το φυσικό αποκούμπι των πτωχευμένων ανθρώπων. Εκεί επένδυε πάντα η Αριστερά και ακριβώς εκεί επενδύει και σήμερα. Μέσα από τον ιδεολογικό ρατσισμό και τον φασισμό της ιδεοληψίας. Γι αυτό ο Κοντονής και ο κάθε Κοντονής δεν διανοούνται να αναγνωρίσουν την ήττα σε κανέναν άλλον εκτός από το συνάφι τους.
Δεν πρόκειται να ξεμπλέξει εύκολα η χώρα από το μύθο που ίπταται πάνω της. Και η λύσσα του εξτρεμισμού παραμένει η μόνιμη απειλή για τη δημοκρατία.
Μόνη λύση η αφύπνιση όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων που έχουν τη δύναμη να συνασπιστούν απέναντι στο εμφυλιοπολεμικό μένος που θα προκύψει, όταν χάσει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
