Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πριν απ΄όλα, να συμφωνήσουμε στα εξής: Ο Καρανίκας δεν είναι ακριβώς άνθρωπος. Ο Καρανίκας είναι το «ολόγραμμα» μιας ιδέας που προέκυψε από την ανάγκη του πολιτικού συστήματος να εφεύρει τον δικό του «επαναστάτη». Τον απροσχημάτιστο, επιθετικό, ανερμάτιστο και προκλητικό «υπασπιστή» μιας άτεχνης εξουσίας που δρα ανεξέλεγκτος για να τροφοδοτεί με λούμπεν γοητεία, τη μέση αντίληψη των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Επιπλέον, το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον δεν αφορά το πρόσωπο αλλά το σύμβολο που απηχεί ένα μεγάλο ποσοστό αισθητικής σε διάφορα κοινωνικά στρώματα, όχι μόνο στο χώρο της Αριστεράς.
Επομένως, ο Καρανίκας και να μην υπήρχε ως αληθινό πρόσωπο, το κόμμα έπρεπε να τον εφεύρει, προκειμένου να εξυπηρετήσει την ιδεολογία του. Ανήκει ασφαλώς, στην ευρύτερη συνομοταξία Πολάκη με τον οποίο είναι πιθανόν να συντονίζονται για να μην συμπίπτουν οι επιθέσεις τους. Και συνηθίζει να στοχοποιεί «θύματα» που ανήκουν σε ειδικές κατηγορίες «ταξικών εχθρών» ανυπεράσπιστων και κατάλληλων για αποδόμηση και ευτελισμό.
Το ζήτημα είναι ότι ο Καρανίκας βρίζει γιατί μπορεί. Προκαλεί βέβαια, κοινωνιολογικό ενδιαφέρον το ότι βρίσκει το κατάλληλο έδαφος, έχοντας την κάλυψη μιας πολιτικής εξουσίας που του επιτρέπει να το κάνει. Όπως επίσης και μία κοινωνία όπου ο μέσος όρος των πολιτών δεν εξεγείρεται με τέτοια φαινόμενα «λεκτικού εξτρεμισμού» και «ρητορικής τρομοκρατίας».
Αυτό συμβαίνει γιατί το λούμπεν υφέρπει με διαφορετική αισθητική στην πολιτική, εδώ και πολλά χρόνια. Με άλλη μορφή, άλλο στιλ και άλλη απεικόνιση στην κοινή γνώμη. Και ίσως, αυτή είναι η βασική αιτία που ο ΣΥΡΙΖΑ «νομιμοποιεί» την δράση του, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα μηδενιστικά ένστικτα των «αγανακτισμένων» ψηφοφόρων του.
Είναι όμως αυτό πολιτική; Προφανώς όχι. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να είναι πολιτική η πολεμική δηλώσεων, τα σχόλια και οι αντιδράσεις με κέντρο του κόσμου τον Καρανίκα.
Από την άλλη, δεν είναι πολιτική ο πελατειασμός, η επανάληψη έτοιμων σχημάτων και οι υποσχετικές με κρατικό χρήμα. Δεν μπορεί να είναι πολιτική η υποκριτική παράταση ενός χρεοκοπημένου ασφαλιστικού συστήματος ή ο αδιέξοδος «ντεντερμινισμός» της κομματικής αναπαραγωγής ανώφελων ειδώλων.
Συμπερασματικά, ο Καρανίκας δεν είναι παρά το αποκύημα ενός σαθρού και αρρωστημένου «βιότοπου», που για μεγάλα διαστήματα, νοσεί και δημιουργεί μικρούς ή μεγάλους παρασιτικούς οργανισμούς.
Ο ίδιος ζει και αναπαράγεται δια της αυτοφυούς του υπόστασης και το οικοσύστημα τον ανέχεται γιατί αποτελεί κατά ένα μέρος, γέννημα των γονιδίων του.
Δεν υπάρχει ούτε τρόπος ούτε πρόταση ούτε συνταγή απαλλαγής της κοινωνίας από τη απειλή Καρανίκα. Γιατί στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί καμία απειλή. Παρά μόνο ένα είδος – από τα πολλά- αποκαλυπτικής έκφρασης μιας σοβαρής και επικίνδυνης εξουσίας.
