Ημέρα ενδιάμεσων εκλογών χθες στις ΗΠΑ, και ήδη, πριν ανοίξουν επίσημα οι κάλπες, 35 εκατομμύρια Αμερικανοί που διαμένουν εντός ή εκτός της χώρας έχουν ψηφίσει επιστολικά. Παρόμοιες ρυθμίσεις ισχύουν εδώ και χρόνια στις περισσότερες ανεπτυγμένες δημοκρατίες - όχι όμως και στην Ελλάδα.\r\n

Συνεχίζοντας τις ανταποκρίσεις από τις ΗΠΑ, και μετά το αφιέρωμα του Φιλελεύθερου στις ενδιάμεσες εκλογές που πραγματοποιούνται σήμερα Τρίτη, 6/11, αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε ορισμένα προεκλογικά σποτ που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην αμερικανική πολιτική.

Δύο ημέρες πριν τις αμερικανικές ενδιάμεσες εκλογές και τα προγνωστικά μιλούν για καθαρή νίκη των Δημοκρατικών. Όμως, την Παρασκευή που μας πέρασε το Υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ ανακοίνωσε ορισμένα εντυπωσιακά αποτελέσματα για την οικονομία. Οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 3,1% σε σχέση με πέρυσι γεγονός που ανατρέπει οριστικά την αφήγηση περί ανάπτυξης μόνο για τους έχοντες. Η ανεργία παραμένει σταθερά στο 3,7%.

Μια από τις πιο συχνές κριτικές που έχω αντιμετωπίσει είναι η εξής: “Τι σημασία έχουν εντέλει αυτοί οι δείκτες; Ποιους αφορούν στον πραγματικό κόσμο; Ασχολείται κανείς μαζί τους;”. Ορίστε λοιπόν μια πολύ καλή αφορμή να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους! Ακολουθούν 3 λόγοι που δείκτες όπως ο Doing Business έχουν σημασία.

Τέταρτη λοιπόν μέρα στις ΗΠΑ, και σήμερα θέλω να γράψω για κάτι που μάλλον είτε θα σας σας λυπήσει πολύ, είτε θα σας εξοργίσει. Χτες λοιπόν είχα τη χαρά να συναντήσω έναν καλό μου φίλο στο χώρο εργασίας του, το Office of Personnel Management, το γραφείο δηλαδή διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού για ολόκληρο το ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ.

Τρίτη μέρα σήμερα στις ΗΠΑ, και ξεκίνησα τη μέρα μου διαβάζοντας ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του James Pethokoukis στο μπλογκ του American Enterprise Institute. Στο άρθρο αυτό ο συμπατριώτης μας εξετάζει ένα από τα ερωτήματα που βρίσκονται το τελευταίο διάστημα στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου στην Αμερική: Ποιος είναι ο σωστότερος τρόπος να μετράμε τη φτώχεια.\r\n

Δεύτερη μέρα λοιπόν στις ΗΠΑ, και σήμερα το πρωί κάλεσα ένα Uber για να με πάει από τη Ουάσινγκτον στο Άρλινγκτον. Ήταν μακράν η οικονομικότερη και βολικότερη επιλογή, και μάλιστα χάρη στην καινούρια υπηρεσία της πλατφόρμας, είχα τη δυνατότητα, εφόσον επέλεγα να περπατήσω δύο λεπτά και να μοιραστώ την κούρσα μου με κάποιον συνεπιβάτη - πράγμα που έκανα - να μειωθεί το κόμιστρο από τα 19 δολάρια στα μόλις 8.

Πριν από λίγες ώρες, προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης. Θα μείνω στις ΗΠΑ για λίγες μέρες, και σ’ αυτό το διάστημα θα χρησιμοποιώ ως αφορμή έμπνευσης γι’ αυτή τη στήλη πράγματα που βλέπω εδώ και πιστεύω ότι συνδέονται με τρόπο ενδιαφέροντα με όσα ζούμε στην Ελλάδα.

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, σχεδόν 170 χρόνια μετά το θάνατο του σπουδαίου αυτού Γάλλου δημοσιολόγου και πολιτικού, ελάχιστοι - μετρημένοι μάλλον στα δάχτυλα του ενός χεριού - είναι αυτοί που κατάφεραν να πλησιάσουν τη συμβολή του στην εκλαΐκευση και διάδοση των ιδεών της ελευθερίας.

Δύσκολα θα πάρετε δύο ίδιες απαντήσεις στην ερώτηση τι είναι ο σοσιαλισμός. Αλλιώς τον εννοεί το ΠΑΣΟΚ, αλλιώς οι πολιτικοί επιστήμονες, αλλιώς οι οικονομολόγοι, και αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση όμως, το κοινό σημείο αναφοράς θα είναι η αποδοχή ενός μεγάλου και παρεμβατικού κράτους, που μπορεί να επιβάλλει γραφειοκρατικές δομές στην οικονομική δραστηριότητα προκειμένου να επιτύχει συγκεκριμένα κοινωνικά αποτελέσματα.

Η πρόσφατη παράσταση διαμαρτυρίας φοιτητών στο γραφείο του Υπουργού Παιδείας και τα όσα τραγελαφικά διαμείφθηκαν στον μεταξύ τους διάλογο, τα εγκαίνια υποκαταστήματος του Ρουβίκωνα στο κτήριο της Φιλοσοφικής, αλλά και οι κραυγές αγωνίας από διάφορα πανεπιστήμια της χώρας για τα όσα φρικτά και αποκρουστικά συμβαίνουν έφεραν ξανά στην επικαιρότητα το κρίσιμο ζήτημα της εκπαίδευσης στη χώρα μας.\r\n

Καθώς οδεύουμε σε κάλπες και η ατμόσφαιρα στα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα «μυρίζει» εκλογές, είναι σκόπιμο το να εξετάσουμε τις τεχνικές που σε αρκετές περιπτώσεις μπορούν να κρίνουν μία επιτυχημένη από μία αποτυχημένη υποψηφιότητα.

Είναι γενικώς αποδεκτό ότι το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας δεν συγκαταλέγεται στα καλύτερα του κόσμου. Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, η Ελλάδα αντιμετωπίζει «εκρηκτικό πρόβλημα υπερπλήρωσης των φυλακών» και οι συνθήκες διαβίωσης στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας ενδεχομένως να αποτελέσουν αιτία κυρώσεων από την ΕΕ.\r\n

Ενόψει των επικείμενων Ευρωεκλογών του Μαΐου, το βασικό στοίχημα των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων είναι αναμφίβολα η ήττα του ευρωσκεπτικισμού. Θα περίμενε κανείς λοιπόν τουλάχιστον αυτό το διάστημα η Ευρωπαϊκή Ένωση να δείξει μία κάποια αυτοσυγκράτηση ως προς τις αμφιλεγόμενες και προκλητικές πολιτικές που την απομακρύνουν από τους Ευρωπαίους πολίτες.

Πριν από λίγες μέρες, συναντήθηκα με έναν φίλο μου που διατηρεί ένα μικρό κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Από τότε που τον ξέρω συμφωνούμε στα ιδεολογικά, γι’ αυτό με παραξένεψε πολύ όταν μου είπε ότι στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσει - για πρώτη μάλιστα φορά - ΣΥΡΙΖΑ. Αμέσως όμως έσπευσε να μου εξηγήσει αυτή του την απόφαση..

Ποιος είναι ο κατάλληλος ρόλος του κράτους; Η απάντηση που δίνει ο καθένας μας στο ερώτημα αυτό προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό και την ιδεολογική του ταυτότητα. Οι φιλελεύθεροι θέλουμε ένα κράτος περιορισμένο, που αφήνει περισσότερα περιθώρια για το ξεδίπλωμα των δημιουργικών δυνάμεων των ανθρώπων.

Μετά από σχεδόν 4 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ, ένα είναι βέβαιο: Το μεγαλύτερο επίτευγμα της κυβέρνησης Τσίπρα - Κάμμενου είναι ότι δεν εφάρμοσε σχεδόν τίποτα από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια παροχολογία υψωμένη σε εκθετική δύναμη.

Οι κρατικές επιδοτήσεις στον αθλητισμό δεν είναι ούτε καινούριο ούτε ελληνικό φαινόμενο. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, οι πολιτικοί προσπαθούν να κλέψουν λίγη από τη λάμψη των αθλητών και των συλλόγων τους προκειμένου να κερδίσουν την εύνοια (ψήφο) των οπαδών ή να βγάλουν εντυπωσιακές φωτογραφίες για τα site και τα προεκλογικά τους φυλλάδια.

Τσαρλατάνοι υπάρχουν σε όλα τα πεδία. Στα οικονομικά, αυτός που εδώ και δεκαετίες τους ξεσκεπάζει, είναι ο Τόμας Σόουελ. Μαθητής του Φρίντμαν, πολυγραφότατος και ισχυρή προσωπικότητα, ο Σόουελ έχει εκδώσει ορισμένα από τα καλύτερα και πιο προσβάσιμα στο γενικό κοινό βιβλία με θέμα την οικονομική επιστήμη.

Το σημερινό σύστημα της τοπικής αλλά και της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης στη χώρα μας έχει στο επίκεντρο τους εκάστοτε υπουργούς. Μοιάζει να είναι φτιαγμένο από μία πολιτική τάξη που δεν εμπιστεύεται όσους βρίσκονται έξω από αυτή να διαχειριστούν τις υποθέσεις τους. Ενδεχομένως η κατάσταση αυτή να μην είναι συγκυριακή ή τυχαία αλλά να προέρχεται από τα κατάλοιπα του βαυαρικού συστήματος που εισήχθη στη χώρα μας την εποχή του Όθωνα.

Στις 9 Οκτωβρίου, συμπληρώθηκαν 51 χρόνια από τον θάνατο του Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα, του Αργεντινού επαναστάτη που στιγμάτισε τη Λατινική Αμερική με την ακτιβιστική, πολιτική και στρατιωτική του δράση. Παραδόξως, η ιστορία μέχρι στιγμής του έχει φερθεί πολύ ευγενικά.

Πριν από λίγες ώρες, η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών ανακοίνωσε την απόφασή της να βραβεύσει φέτος τον Πολ Ρόμερ με το Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών. Ο Ρόμερ είναι ένας σημαντικός οικονομολόγος με βασικό επιστημονικό ενδιαφέρον την οικονομική ανάπτυξη και πολύπλευρες συνεισφορές.

Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά η εποχή στην οποία ζούμε είναι από πάρα πολλές απόψεις η καλύτερη εποχή της ανθρωπότητας. Η πρόταση αυτή ακούγεται προκλητική ή ασόβαρη σε μία χώρα που έχει απολέσει το ένα τέταρτο του πλούτου της τα τελευταία 10 χρόνια, που έχει νεανική ανεργία πάνω από 40% και που σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της ζει στα όρια της φτώχειας.

Όσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο περισσότερο η κυβέρνηση θα εντείνει τις προσπάθειές της στα παρακάτω δύο μέτωπα: πρώτον, να πείσει τους αναποφάσιστους για τις επιτυχίες της, και δεύτερον να διατυπώνει όσο το δυνατό περισσότερες υποσχέσεις στην εκλογική της πελατεία. Αυτή άλλωστε είναι η πραγματική δουλειά των πολιτικών και των κομμάτων, η κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας.