Του Αλέξανδρου Σκούρα
Οι κρατικές επιδοτήσεις στον αθλητισμό δεν είναι ούτε καινούριο ούτε ελληνικό φαινόμενο. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, οι πολιτικοί προσπαθούν να κλέψουν λίγη από τη λάμψη των αθλητών και των συλλόγων τους προκειμένου να κερδίσουν την εύνοια (ψήφο) των οπαδών ή να βγάλουν εντυπωσιακές φωτογραφίες για τα site και τα προεκλογικά τους φυλλάδια. Οι τρόποι με τους οποίους οι πολιτικοί εισβάλλουν στον αθλητισμό είναι συνήθως οικονομικοί - αν και στη χώρα μας έχουμε ζήσει και πιο ενεργητικές μορφές παρεμβάσεων. Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για τους λόγους που το κράτος θα πρέπει να μην αναμειγνύεται στον επαγγελματικό αθλητισμό - τουλάχιστον οικονομικά.
Οι φτωχοί επιδοτούν τους πλούσιους:
Ας δούμε τα πράγματα λίγο από την αρχή όσον αφορά τον επαγγελματικό αθλητισμό. Οι ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες, για παράδειγμα, είναι εταιρίες με σκοπό το κέρδος, δεν είναι ΜΚΟ. Οι μέτοχοι και οι επενδυτές δικαιούνται μερίσματα όταν αυτά είναι διαθέσιμα και οι αθλητές δεν είναι εθελοντές αλλά καλοπληρωμένα στελέχη της εταιρίας. Όταν λοιπόν, μία περιφέρεια αποφασίζει να επιδοτήσει το γήπεδο μιας ΠΑΕ, στην ουσία παίρνει χρήματα από τους φτωχούς πολίτες που πασχίζουν να τα φέρουν εις πέρας και τα δίνει σε μεγαλοεπιχειρηματίες, εκατομμυριούχους αθλητές, και καλοπληρωμένα στελέχη. Είναι αλήθεια ότι τέτοιου είδους έργα έχουν μεγάλη απήχηση στους οπαδούς των ομάδων αυτών, ίσως και στους κατοίκους της περιοχής που χτίζεται ένα νέο γήπεδο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι επιδοτήσεις αυτές είναι θεμιτές.
Αντίστοιχα, όταν μία δημόσια επιχείρηση, όπως η ΕΡΤ, αγοράζει τα τηλεοπτικά δικαιώματα κάποιων αθλητικών ομάδων με ποσά πολύ μεγαλύτερα από την πραγματική τους αξία ή ακόμα και με ποσά που σίγουρα θα την ζημιώσουν, τότε μιλάμε και πάλι για απευθείας επιδότηση των πλουσίων από τους φτωχούς. Η αδικία αυτή καθίσταται ακόμα πιο εξοργιστική αν ληφθεί υπόψη ότι σε τέτοιες περιπτώσεις όλα τα εμπλεκόμενα μέρη (που είναι αρκετά) αποκομίζουν σημαντικά οφέλη ενώ οι φορολογούμενοι που είναι οι ζημιωμένοι της υπόθεσης υπόκεινται σε διεσπαρμένα κόστη - δηλαδή πληρώνουν όλοι από λίγο παραπάνω. Είναι δηλαδή ένα “παιχνίδι” που είναι σχεδιασμένο ώστε να μην γίνεται ιδιαίτερα αισθητό από όσους το πληρώνουν και πολύ αισθητό σε όσους λαμβάνουν τα οικονομικά προνόμια.
Αλλοιώνεται ο ανταγωνισμός:
Τα επαγγελματικά σπορ είναι άκρως ανταγωνιστικά. Οι αθλητικοί σύλλογοι, πέρα από τους αθλητές και τις διοικήσεις τους, δαπανούν τεράστια ποσά σε ιατρικό, τεχνικό, και επιστημονικό προσωπικό προκειμένου να αποκτήσουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα έναντι των αντιπάλων τους. Φυσικά, όλα αυτά δεν γίνονται μόνο για την τιμή της κάθε ομάδες ή των οπαδών τους αλλά και επειδή οι ομάδες που ξεχωρίζουν από τον ανταγωνισμό τους λαμβάνουν και σημαντικά οικονομικά οφέλη - όπως για παράδειγμα η ΑΕΚ που φέτος έλαβε αρκετά εκατομμύρια επειδή βγήκε στο Champions League. Όταν το κράτος μπαίνει στη διαδικασία να επιδοτήσει επαγγελματικά αθλητικά σωματεία, στην ουσία τους παρέχει τη δυνατότητα να αποκτήσουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα έναντι των αντιπάλων τους δωρεάν! Με τις επιδοτήσεις, το κράτος διαλέγει νικητές και ηττημένους ή τουλάχιστον διευκολύνει κάποιους εις βάρος των υπολοίπων.
Οι πραγματικές μας ανάγκες:
Αυτόν τον καιρό κυκλοφορεί η είδηση για το σκανδαλώδες ποσό που δαπάνησε η ΕΡΤ προκειμένου να αποκτήσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα ομάδων της Σουπερ Λιγκ. Είναι σαφές ότι αν όντως η απόφαση αυτή λήφθηκε από πολιτικούς παράγοντες, θα πρέπει όλοι μας να αναρωτηθούμε αν τα κίνητρά τους ήταν όντως η διάσωση του ποδοσφαίρου ή αυτά που αναφέρθηκαν στην πρώτη παράγραφο. Όμως, ακόμα και αν τα κίνητρα ήταν αγαθά, τίθεται ένα σοβαρό θέμα για τις προτεραιότητες μίας κυβέρνησης που επιλέγει να επενδύσει σημαντικά ποσά σε επαγγελματικές ομάδες.
Μπορούν άραγε να μας απαντήσουν είτε οι αρμόδιοι πολιτικοί άρχοντες είτε η διοίκηση της ΕΡΤ για το αν η επένδυση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, που θα επιβαρυνθούμε ως φορολογούμενοι, είναι η καλύτερη δυνατή επένδυση για τους Έλληνες φορολογουμένους; Το ερώτημα φυσικά είναι ρητορικό. Όλοι γνωρίζουμε ότι από τη στιγμή που έχουμε προβλήματα υποδομών, ασφάλειας, εκπαίδευσης και παράλληλα υπερφορολογούμαστε σχεδόν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη χώρα, πως οποιοδήποτε ποσό ξοδεύει το κράτος προς όφελος μεγαλοεπιχειρηματιών ή εκατομμυριούχων αθλητών είναι απλή σπατάλη.
