Του Αλέξανδρου Σκούρα
Δεύτερη μέρα λοιπόν στις ΗΠΑ, και σήμερα το πρωί κάλεσα ένα Uber για να με πάει από τη Ουάσινγκτον στο Άρλινγκτον. Ήταν μακράν η οικονομικότερη και βολικότερη επιλογή, και μάλιστα χάρη στην καινούρια υπηρεσία της πλατφόρμας, είχα τη δυνατότητα, εφόσον επέλεγα να περπατήσω δύο λεπτά και να μοιραστώ την κούρσα μου με κάποιον συνεπιβάτη - πράγμα που έκανα - να μειωθεί το κόμιστρο από τα 19 δολάρια στα μόλις 8.
Οδηγός μου ήταν ο Μοχάμεντ από τη Μαυριτανία. Ζει στις ΗΠΑ από το 2003, έχει σπουδάσει εδώ, και για 10 χρόνια εργαζόταν ως υπεύθυνος σε ιατρικό γραφείο. Ως οδηγός στο Uber εργάζεται εδώ και ενάμιση χρόνο - ξεκίνησε στην αρχή part-time, για λίγες μόνο ώρες την ημέρα, αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι έτσι μπορεί να κερδίζει πολύ περισσότερα χρήματα και ταυτόχρονα να ελέγχει ο ίδιος το ωράριό του. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ο Μοχάμεντ κερδίζει ως οδηγός περίπου 4-6.000 δολάρια τον μήνα σε ένα ωράριο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του και εγγυάται ότι θα είναι ασφαλής πίσω από το τιμόνι. Πλέον, σκέφτεται την επόμενη επιχειρηματική του δραστηριότητα στο Amazon.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας, ο Μοχάμεντ μου είπε ακόμη για τις καινοτομίες τις οποίες εφαρμόζει το τελευταίο διάστημα το Uber για να κρατηθεί ένα βήμα μπροστά από τον ανταγωνισμό - έναν ανταγωνισμό ο οποίος, όπως θα περίμενε κανείς, δεν χαρίζεται ούτε στους πρωτοπόρους. Για παράδειγμα, πέραν του ότι με το που θα μπεις στο αυτοκίνητο, έχεις στο κινητό σου όλα τα στοιχεία του οδηγού και του οχήματος, η πλατφόρμα κάθε τόσο κάνει face recognition στους οδηγούς για να διασφαλίσει ότι όντως αυτοί οδηγούν, ενώ τους πριμοδοτεί σημαντικά για να χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη υπηρεσία και να μην μετακινούνται συνεχώς, όπως έχουν το δικαίωμα, μεταξύ του Uber και άλλων υπηρεσιών όπως το Lyft.
Η Αμερική, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι γεμάτη παρόμοιες ιστορίες. Κι αυτό γιατί όταν επιτρέπεις χωρίς προκαταλήψεις και ιδεοληψίες την ανάπτυξη νέων επιχειρηματικών προτάσεων όπως το κανονικό Uber - δηλαδή όχι η νερωμένη εκδοχή που λειτουργεί στη χώρα μας με τα ταξί, αλλά η πλατφόρμα που δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους που έχουν ένα αξιοπρεπές αυτοκίνητο να το χρησιμοποιήσουν για να κερδίσουν τα προς το ζην εξυπηρετώντας τους συνανθρώπους τους - δημιουργείς τις προϋποθέσεις για ιστορίες επιτυχίας. Το Uber και οι παρόμοιες πλατφόρμες επέτρεψαν σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στις ΗΠΑ που διαφορετικά θα δυσκολεύονταν να βρουν δουλειά - σε μετανάστες, ανειδίκευτους, ανθρώπους με δεσμεύσεις ως προς τα ωράριά τους - να βρουν απασχόληση που αποδίδει μια αξιοπρεπή αμοιβή γρήγορα και εύκολα.
Αυτή η σημαντικότατη διευκόλυνση για να βγουν αυτοί οι άνθρωποι από την ανεργία, δεν έγινε με κάποιο γραφειοκρατικό κρατικό πρόγραμμα, αλλά επιτρέποντας την αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση αναγκών και επιθυμιών των ανθρώπων. Το Uber είναι ένα πετυχημένο επιχειρηματικό εγχείρημα γιατί συνέδεσε ιδιοκτήτες αυτοκινήτων με ανθρώπους που θέλουν να μετακινηθούν φτηνότερα και πιο άνετα: δημιούργησε αξία και για τις δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων και ως εκ τούτου δημιούργησε αξία και για την ίδια την πλατφόρμα και τους μετόχους της.
Και προσέξτε κι αυτό: Οι άνθρωποι που εργάζονται στο Uber είναι κύριοι του εαυτού τους. Αποφασίζουν οι ίδιοι πότε και για πόσο θα εργαστούν, είναι υπεύθυνοι να σκεφτούν το πώς θα ικανοποιήσουν καλύτερα τους επιβάτες τους, και γενικά μπαίνουν σε έναν επιχειρηματικό τρόπο σκέψης που τους βοηθά, όπως συμβαίνει με τον νέο φίλο μου τον Μοχάμεντ, να σκεφτούν τα επόμενά τους βήματα.
Πέρα από τις αντιδράσεις των οδηγών ταξί που διεκδικούν εις βάρος όλου του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου τη θωράκισή τους έναντι της εξέλιξης - παγκόσμια απ' ό,τι φαίνεται σταθερά αυτό - δεν είδα να έχει πέσει στις ΗΠΑ ο ουρανός να μας πλακώσει που επιτρέπεται στους οδηγούς του Uber να βγάζουν με αξιοπρέπεια, και χωρίς να το χρωστάνε σε κανέναν, το ψωμί τους. Στην Ελλάδα από την άλλη, είμαστε ταγμένοι να κρατάμε τις Θερμοπύλες του Θύμιου Λυμπερόπουλου...
