Του Αλέξανδρου Σκούρα
Πριν από λίγες μέρες, συναντήθηκα με έναν φίλο μου που διατηρεί ένα μικρό κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Από τότε που τον ξέρω συμφωνούμε στα ιδεολογικά, γι' αυτό με παραξένεψε πολύ όταν μου είπε ότι στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσει - για πρώτη μάλιστα φορά - ΣΥΡΙΖΑ. Αμέσως όμως έσπευσε να μου εξηγήσει αυτή του την απόφαση: “Με άλλη κυβέρνηση, οι δρόμοι θα ξανακλείνουν κάθε δεύτερη μέρα, ξανά θα σπάνε οι βιτρίνες μας στον πετροπόλεμο, ξανά θα τρώμε δακρυγόνα. Με άλλη κυβέρνηση, το κέντρο της Αθήνας θα ξαναγίνει άβατο. Ήδη δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα. Αν ξαναξεκινήσουν τα επεισόδια, το μαγαζί θα το κλείσω”.
Έχει βεβαίως ένα δίκιο. Τι να την κάνεις τη μείωση φόρων και εισφορών, όταν οι πελάτες σου δεν θα μπορούν να φτάσουν στην επιχείρησή σου; Και πόσο μπορείς να βασιστείς στο ότι η επόμενη κυβέρνηση θα έχει και τη βούληση και την ικανότητα να διασφαλίσει την κανονικότητα στη ζωή της πόλης, χωρίς βεβαίως να περιορίσει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι ειρηνικώς, όταν επί δεκαετίες η πραγματικότητα είναι διαφορετική;
Είναι κοινός τόπος πως οι διαδηλώσεις - και ιδιαίτερα οι βίαιες - στην Αθήνα και τα υπόλοιπα αστικά κέντρα μειώθηκαν κατακόρυφα υπό την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο κι αν το τελευταίο διάστημα αρχίζουν πάλι να πυκνώνουν. Και τα παραδοσιακά πλέον επεισόδια γύρω από το Πολυτεχνείο κάθε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ γίνονται εκτός ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων.
Το εντυπωσιακό είναι πως οι βίαιες διαδηλώσεις μειώθηκαν τόσο πολύ παρά το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν κατάφερε ιδιαίτερα ούτε να υλοποιήσει τις πολλές και πλουσιοπάροχες προεκλογικές της υποσχέσεις, ούτε να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των πολιτών και ιδιαίτερα των φτωχότερων. Τι συνέβη λοιπόν;
Η μια πιθανή εξήγηση είναι ότι οι περισσότεροι απ' όσους διαμαρτύρονταν πριν τον Ιανουάριο του 2015 είδαν, ιδίως μετά τη συνθηκολόγηση μετά το δημοψήφισμα, ότι οι διαμαρτυρίες τους ήταν μάταιες. Η “περήφανη διαπραγμάτευση” οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο και μας φόρτωσε επιπλέον περί τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ, κανείς δεν μας παρακάλεσε για να μας δανείσει, κανείς δεν χόρεψε όταν παίξαμε τα νταούλια, οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται πιο απάνθρωπα απ' ό,τι πριν, άνθρωποι χάνουν αχρείαστα τη ζωή τους σε πυρκαγιές και πλημμύρες. Υπάρχει λοιπόν η πιθανότητα οι αγανακτισμένοι του χθες να έγιναν οι απογοητευμένοι του σήμερα.
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη, πιο περίεργη εξήγηση: Οι διαμαρτυρόμενοι μέχρι το 2015 να βλέπουν μεν πώς πάνε τα πράγματα σήμερα, αλλά να μην θέλουν να διαμαρτυρηθούν εναντίον μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις της. Τους αρκεί ότι στην κυβέρνηση βρίσκεται ένα κόμμα της αριστεράς, ό,τι και να κάνει αυτό. Κι αν ισχύει αυτό, τότε μάλλον θα πρέπει να δούμε λίγο πιο προσεκτικά τις σχέσεις της σημερινής κυβέρνησης με τις ομάδες αυτές.
Το τι από τα δύο ισχύει, θα αποδειχθεί εμπειρικά την επομένη των εκλογών αν, όπως όλα δείχνουν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται πλέον στην κυβέρνηση. Αν ο φίλος μου διαψευστεί και οι διαδηλώσεις παραμείνουν λίγες και ως επί το πλείστον ειρηνικές, τότε μαζί με το δίπολο “μνημόνιο-αντιμνημόνιο” θα έχουμε θάψει ως κοινωνία και μια εποχή ακραίας πόλωσης. Αν πάλι ξαναδούμε να καίγεται η Αθήνα, ιδίως μάλιστα για αφορμές που οι διαμαρτυρόμενοι θα μπορούσαν να είχαν επικαλεστεί και κατά τη θητεία της σημερινής κυβέρνησης - αλλά δεν το έκαναν - τότε η δεύτερη εξήγηση θα είναι η σωστή.
Τότε όμως καμία αμφιβολία δεν θα υπάρχει για τους πραγματικούς στόχους των διαμαρτυρομένων. Και το ζητούμενο τότε θα είναι πόσοι από τους πιο μετριοπαθείς συμπολίτες μας θα συνταχθούν ξανά σ' αυτό το νέο κύμα επαναστατικής γυμναστικής. Όπως επίσης ζητούμενο, να το ξαναπώ κι εδώ, θα είναι και το πόσο διατεθειμένη και ικανή θα είναι η τότε κυβέρνηση να εφαρμόσει τον νόμο. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα!
