Στην πολιτική, όλα τα κόμματα έχουν τις αδύναμες πλευρές τους. Είτε αφορούν το ιδεολογικό επίπεδο είτε την τρέχουσα πολιτική πρακτική. Το πιο ζωτικό σημείο ενός κόμματος είναι το πρότυπο που έχει και που το προβάλλει στην εσωτερική πολιτική σκηνή.

Πενήντα χρόνια μετά την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, οι ερμηνείες για τις αιτίες της είναι πολλές. Όμως, είναι κοινή πεποίθηση –αν όχι όλων—των περισσοτέρων, πως αντίσταση στην δικτατορία έκανε μόνον η Αριστερά. Πάνω σε αυτόν τον μύθο οικοδομήθηκε η μεταπολιτευτική ηγεμονία της. Κυριάρχησαν τα ιδεολογήματα της.

Στο εύλογο ερώτημα, ποιος είναι ο αντίπαλος της ΝΔ, κάποια στελέχη της στέκονται αμήχανα και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να απαντήσουν. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δώσουν την αυτονόητη απάντηση, πως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και για την «ψεκασμένη» δεξιά και την εφημερίδα της, ουδείς ψόγος. Επέλεξαν, ευθύς εξ αρχής, την πολιτική των ίσων αποστάσεων...

Οι Πασχαλινές διακοπές τελείωσαν και μαζί με αυτές και οι ημέρες ξενοιασιάς και χαλάρωσης. Βέβαια, είναι αλήθεια πως φέτος, σε μια νεκρή πολιτικά περίοδο, προέκυψε άφθονος πολιτικός σχολιασμός και πολύ γέλιο από τα καμώματα των Συριζαίων. Οι άνθρωποι δεν μας αφήνουν να πλήξουμε ποτέ. Βάσιμα λοιπόν αναρωτιέμαι, τι θα γίνουμε χωρίς αυτούς.

Στην Ελλάδα, η Αριστερά ποτέ δεν ήταν αντικληρικαλιστική. Ακόμα και στις στιγμές της παντοδυναμίας της, την περίοδο της Κατοχής και αμέσως μετά, με σεβασμό αντιμετώπιζε την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της. Στον δε Εμφύλιο πόλεμο δεν υπήρξαν συστηματικές καταστροφές ναών και ούτε στοχευμένες δολοφονίες κληρικών, λόγω της ιδιότητάς τους και μόνον.

Ολόκληρη η πρόταση του Άδ.Γεωργιάδη προς τον υπουργό Υγείας Π. Πολάκη είναι η εξής: «ο τροχός γυρίζει. Η πλειοψηφία θα αλλάξει και όλα αυτά θα ερευνηθούν. Καλύτερα για εσάς να ερευνηθούν τώρα, παρά τότε». Και η απάντηση του Συριζαίου υπουργού ήταν: «δεν μοιάζουμε ρε κουμπάρε. Γι΄αυτό δεν δεχόμαστε εξεταστική επιτροπή για εμάς».

Δεν είναι οι υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν περιπέσει σε βαθιά μελαγχολία. Δεν είναι οι συγκεκριμένοι ρυπαρογράφοι, που έχουν ξεσαλώσει. Δεν είναι τα πληρωμένα τρόλ του διαδικτύου, που δεν έχουν πλέον πρόθυμους αναγνώστες γι΄αυτά που γράφουν. Η απόγνωση αυτών των ανθρώπων είναι ευεξήγητη. Χάνουν τον «λουφέ» της εξουσίας και τρέμουν την φυλακή.

Στον πόλεμο των 6 ημερών ( Δευτέρα 5 Ιουνίου –Σάββατο 10 Ιουνίου 1967) ο πρόεδρος της Αιγύπτου, μέχρι και το μεσημέρι της Παρασκευής, πίστευε πως οι ενωμένες αραβικές δυνάμεις συνέτριβαν τον στρατό του Ισραήλ. Οι στρατηγοί του φοβούνταν να του πουν την αλήθεια...

Επανήλθε στο προσκήνιο η άποψη πως ο ΣΥΡΙΖΑ με κάποια βοήθεια από την κεντροαριστερά μπορεί να μετασχηματισθεί σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Και αυτή η βοήθεια είναι η συμμετοχή της στο κυβερνητικό σχήμα, αφού εκδιωχθούν οι ΑΝΕΛ.

Είναι διάχυτη η εντύπωση πως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας στηρίζουν την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς αυτή προσπαθεί να περιορίσει στο ελάχιστο τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν κατά την διάρκεια της θητείας της. Για τους εταίρους μας, ένας χρόνος πάνω-κάτω δεν έχει και μεγάλη σημασία.

«Να προετοιμαστεί να λογοδοτήσει στον λαό», ανέκραξε ο γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, Π.Ρήγας. Κάθε λογικός άνθρωπος περιμένει να μάθει πώς θα γίνει αυτή η λογοδοσία. Και κυρίως, πώς θα εκφράσει την σίγουρη καταδίκη του ανάλγητου, νεοφιλελεύθερου τραπεζίτη, ο λαός; Μέσω των κομματικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ; όσων βέβαια έχουν απομείνει; ή με λαϊκό δικαστήριο σε κάποια πλατεία; Ως γνωστόν, υπάρχει επάρκεια «εθνικών εισαγγελέων».

«Στόχος του δεδηλωμένος και αμετακίνητος, η μετατροπή της χώρας μας σε Βενεζουέλα της Μεσογείου, η διαμόρφωση των αναγκαίων προϋποθέσεων ώστε να καταστεί αναπόφευκτη η αποχώρηση της χώρας μας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Και για την επίτευξη του στόχου αυτού, εργάζεται συστηματικά, επίμονα, μεθοδικά». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε ένα άνθρωπο που μεγάλωσε μέσα στο ΚΚΕ.

Κυκλοφόρησε χθες στο διαδίκτυο η φήμη, πως ο πατέρας του Π.Σκουρλέτη φέρεται να έχει τραπεζικούς λογαριασμούς εκτός Ελλάδος. Σε μια φιλελεύθερη κοινωνία δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη. Το τι κάνει ο πατέρας δεν αφορά και δεν αγγίζει τον γιό και αντιστρόφως. Συνεπώς, εν τη γενέσει της η απόπειρα σπίλωσης ή εκβιασμού του Π. Σκουρλέτη πέφτει στο κενό.

«Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η απώλεια δεν συμβαδίζει με την μωρία. Απεναντίας, μηχανεύονται κάθε τι για να μην απωλέσουν την εξουσία. Με πανουργία εφευρίσκουν συνωμοσίες και κατασκευάζουν εχθρούς. Ευρισκόμενοι σε πλήρη απόγνωση, καθώς πάντα έχουν να επιλέξουν μεταξύ μιας κακής και μιας κάκιστης πρότασης, θεωρούν τις φυσιολογικές, για ένα δημοκρατικό πολίτευμα, συνεργασίες κομμάτων, ως απόπειρα εκτροπής.

Η αφωνία της Νέας Δημοκρατίας στην αναστήλωση του πατρικού του Ν.Μπελογιάννη, που έγινε με δαπάνες της Βουλής των Ελλήνων, ανέδειξε το πρόβλημα που υφείρπε εδώ και τρεις δεκαετίες σε αυτόν τον πολιτικό χώρο. Δηλαδή, στο πώς προσεγγίζει και πώς αποτιμά η συντηρητική παράταξη, μετά την Μεταπολίτευση, τα όσα έγιναν στην δεκαετία 1940-1950.

Πίστευα, πως μέχρι το τέλος φθινοπώρου 2016 τα περιθώρια για μιαν ευπρόσωπη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό άνω του 20%, ήταν μεγάλα. Έτσι, θα παρέμενε ως βασικός παίκτης στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενώ η ηγετική ομάδα του, από τον χώρο της αντιπολίτευσης πλέον, και μακριά από τους αναγκαίους εσωκομματικούς συμβιβασμούς που απαιτεί η άσκηση κυβερνητικής εξουσίας, θα μετέπλαθε το κόμμα όπως αυτή το επιθυμούσε.

«Θα ήταν καλύτερα στον ΣΥΡΙΖΑ να αφήσουν την πώληση των μονάδων της ΔΕΗ σε κάποιους άλλους που το έχουν στο DNA τους. Ας παραιτηθεί η κυβέρνηση αφού δεν μπορεί, αφού έχει τσακωθεί με τον εαυτό της.» Αυτά δεν τα είπε κάποιος «ανάλγητος νεοφιλελεύθερος», στο επίσης «ανάλγητο» Liberal, αλλά ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, Γ. Αδαμίδης.

Το πατρικό σπίτι του Ν. Μπελογιάννη μετατράπηκε σε μουσείο με δαπάνες, κυρίως, της Βουλής των Ελλήνων. Ο Μπελογιάννης ήταν για τον κόσμο της Αριστεράς ένας ήρωας που έδωσε και την ζωή του για το κόμμα. Για τους υπόλοιπους Έλληνες, ήταν ένας από τους ηθικούς αυτουργούς των σφαγών στη Νοτιοδυτική Πελοπόννησο το 1944 και ένας κατάσκοπος.

Αυτά που διαδραματίζονται στο χώρο του ΠΑΣΟΚ αποτελούν για τη ΝΔ, την χρυσή ευκαιρία να ηγεμονεύσει στον κεντρώο- μεταρρυθμιστικό χώρο. Ούτως ή άλλως, δεν απειλείται από τα δεξιά κομματίδια με τους περιθωριακούς πολιτικούς. Έχει θωρακισμένα τα νώτα της.

Με αφορμή την προοπτική να ζητήσουν οι εταίροι-δανειστές και από την Νέα Δημοκρατία να δεσμευτεί πως θα τηρήσει τα όσα θα συμφωνήσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί τους, έχει αναπτυχθεί ένας ενδιαφέρων προβληματισμός. Μπορεί μια κυβέρνηση με την υπογραφή της να δεσμεύσει τις επόμενες, γιατί τα ψηφισθέντα μέτρα εκφεύγουν των ορίων της θητείας της;

Από προχθές διακινείται η είδηση πως οι δανειστές θα ζητήσουν από την ΝΔ κάποιας μορφής δέσμευση, ότι θα τηρήσει όσα θα συμφωνηθούν μεταξύ αυτών και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η ΝΔ ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Επειδή όμως οι πιέσεις θα ενταθούν, καλό είναι να γνωρίζουμε τις πολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας πράξης.

Νομίζω πως κανένας, στοιχειωδώς, σοβαρός άνθρωπος δεν θα ήθελε σήμερα να δηλώνει Συριζαίος. Και οι επώνυμοι που τον στήριξαν στις «ένδοξες» εποχές, τώρα ένας-ένας διαχωρίζουν την θέση τους. Επικαλούνται πλάνη. Απογοήτευση ή ενοχές; Μάλλον και τα δύο.

Ο Καπίνο είναι ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού, που τον έσωσε προχθές στο ντέρμπι με τον «αιώνιο αντίπαλο» του, από μια, ιστορικών διαστάσεων, συντριβή. Με την απόδοσή του όχι μόνον περιόρισε την έκταση της ήττας, αλλά θεωρητικά έδινε στους συμπαίκτες τους την δυνατότητα, να πάρουν την ισοπαλία, με λίγη τύχη και περισσότερη προσπάθεια. Κρατούσε την ομάδα του «μέσα στο παιχνίδι», μέχρι τέλους...

Το αίτημα για Εθνική συνεννόηση που προβάλλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι εμφανώς υποκριτικό. Απλώς, αποσκοπεί να προσφέρει χείρα βοηθείας στον κατακρημνιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, πού ήταν ο λαλίστατος, κατά τα άλλα, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν ο Α.Τσίπρας εκφωνούσε τα συνθήματα « ή εμείς ή αυτοί» και « θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε»;