Του Σάκη Μουμτζή
Δεν είναι οι υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν περιπέσει σε βαθιά μελαγχολία. Δεν είναι οι συγκεκριμένοι ρυπαρογράφοι, που έχουν ξεσαλώσει. Δεν είναι τα πληρωμένα τρόλ του διαδικτύου, που δεν έχουν πλέον πρόθυμους αναγνώστες γι΄αυτά που γράφουν. Η απόγνωση αυτών των ανθρώπων είναι ευεξήγητη. Χάνουν τον «λουφέ» της εξουσίας και τρέμουν την φυλακή.
Εκείνο που με εντυπωσιάζει είναι κατάσταση παροξυσμού στην οποία βρίσκονται απλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, ψηφοφόροι του, που δεν προσδοκούν τίποτα άλλο, παρά την δικαίωση της επιλογής τους. Και επειδή αυτή η δικαίωση δεν έρχεται, αντί να εκτιμήσουν ψύχραιμα και λογικά την κατάσταση, παραφέρονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Βρίζουν, λοιδορούν, συκοφαντούν, προσβάλλουν, όποιον δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους. Αντί για τον διάλογο επιλέγουν τις τσιρίδες, τις υστερικές κραυγές και τις εκφράσεις των χουλιγκάνων ποδοσφαιρικών γηπέδων.
Και ο πόνος και η παραφορά αυτών των ανθρώπων μεγαλώνει, καθώς βλέπουν πως δεν έχουν να πουν τίποτα για τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, και ασχολούνται, ακόμα, με τους «προηγούμενους» και με τον «Κούλη.» Αρρωσταίνουν όταν τον βλέπουν να προηγείται με double score του «δικού» τους. Υποθέτω, πως αντιλαμβάνονται ότι η ενασχόληση τους, αποκλειστικά, με τους «άλλους», αποτελεί το έσχατο στάδιο της ξεφτίλας τους.
Αυτή η ψυχωσική αντιμετώπιση της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης εκ μέρους αυτών των δυστυχισμένων συνανθρώπων μας, δεν προμηνύει τίποτα το θετικό και για τους ίδιους και για το κόμμα τους. Επειδή με τα γραφόμενα τους, τους άναρθρους σχολιασμούς τους, εκπέμπουν έναν φανατισμό, απωθούν όσους λογικούς ανθρώπους έχουν απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Με την εκφορά του λόγου τους κάνουν ζημία στο κόμμα τους. Και αυτό βέβαια, επειδή βρίσκονται σε κατάσταση ομαδικής παράκρουσης, δεν το καταλαβαίνουν.
Και η ηγεσία τι κάνει; Και να θέλει δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που έδωσε, δεν μπορεί να πείσει για τα όσα κάνει. Το αφήγημα της, διαψεύδεται, πριν καν αρχίσει η διήγηση του. Έτσι, π.χ. « πριν ο αλέκτωρ φωνήσαι τρις», ο Schulz και ο Schaeuble χτύπησαν ταυτόχρονα.
Ο πρώτος δήλωσε πως «αν η Ελλάδα επιθυμεί να παραμείνει στο ευρώ, θα πρέπει να κάνει μεταρρυθμίσεις» και ο δεύτερος πως «πρώτα θα εφαρμοσθούν πλήρως τα όσα συμφωνήθηκαν και μετά θα γίνει η συζήτηση για το χρέος.» Και οι δύο στόχευσαν την καρδιά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεταρρυθμίσεις είναι το κόκκινο πανί για το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς για να μην γίνουν, και η ρύθμιση του χρέους αποτελεί την σημαία των Συριζαίων.
Είναι λογικό λοιπόν, όλοι αυτοί που πίστεψαν στα «παχιά λόγια» του Αλέξη, να βιώνουν τώρα τραυματικά την ματαίωση. Δεν μπορούν να πιστέψουν πως εξαπατήθηκαν τόσο πολύ. Και επειδή εξαντλήθηκε το ρεπερτόριο του Παπασταύρου, της ΒΜW του Βενιζέλου και των cds του Παπανδρέου, προσπαθούν να κατασκευάσουν καινούργιους εχθρούς. Όμως, ξέμειναν οι απογοητευμένοι σύντροφοι από πυρομαχικά.
Ύστατο καταφύγιο τους, η προσφιλής «λάσπη» για να επιβεβαιώσουν τον μεγάλο λαϊκό βάρδο που λέει: «δεν είναι εύκολο να αλλάξεις/ έχει κι΄η λάσπη ηδονή».
ΥΓ. Προς όλους αυτούς που με βρίζουν σκαιότατα στα σχόλια τους, τους πληροφορώ πως δεν καταλαβαίνω τίποτα. Έχω «σπασμένη χολή» και γερό στομάχι. Τους αφιερώνω, με πολλή αγάπη, τους στίχους του Άκη Πάνου: « για σένα ο δρόμος είναι δρόμος/τι πα να πει είναι στραβός/ ποιο θά ''ναι το φινάλε όμως/ δεν το μαντεύεις ακριβώς».
