Του Σάκη Μουμτζή
Νομίζω πως κανένας, στοιχειωδώς, σοβαρός άνθρωπος δεν θα ήθελε σήμερα να δηλώνει Συριζαίος. Και οι επώνυμοι που τον στήριξαν στις «ένδοξες» εποχές, τώρα ένας-ένας διαχωρίζουν την θέση τους. Επικαλούνται πλάνη. Απογοήτευση ή ενοχές; Μάλλον και τα δύο.
Με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ανώνυμους και διάσημους, η κατάσταση είναι απλή. Αποστασιοποιούνται, διακριτικά ή κραυγάζοντας, και ψάχνουν να βρουν μιαν άλλη στέγη. Το πρόβλημα το σοβαρό βρίσκεται στα στελέχη και τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, που εισπράττουν την χλεύη και τις λοιδορίες των εξαπατηθέντων.
Γιατί όλοι αυτοί που τους αποδοκιμάζουν σε κάθε δημόσια εκδήλωση τους, δεν είναι φιλελεύθεροι. Δεν είναι υπερασπιστές του «Μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού». Είναι οι δικοί τους ψηφοφόροι που εκφράζουν την οργή τους για την εξαπάτηση.
Αυτό είναι το δράμα των υπουργών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, αν τους αποδοκίμαζαν δεξιοί «νεοφιλελεύθεροι» ή οπαδοί του «ακραίου κέντρου» θα μπορούσαν να αποδώσουν αυτές τις ενέργειες στις «δυνάμεις της αντίδρασης» που θέλουν να ανακόψουν το κυβερνητικό έργο.
Τώρα όμως που τους προπηλακίζουν –προς το παρόν μόνον με τα λόγια—πρώην ομοϊδεάτες τους, βιώνουν μια σχιζοφρενική κατάσταση. Ψυχικά, βρίσκονται με το μέρος αυτών που τους αποδοκιμάζουν. Αναγνωρίζουν πως έχουν δίκιο. Πολύ θα ήθελαν να βρίσκονταν στην θέση τους, καθώς κατά βάθος τους ζηλεύουν, γιατί τους θυμίζουν τις παλιές καλές εποχές.
Μάλιστα, κάποιοι κουτοπόνηροι Συριζαίοι δηλώνουν πως εξακολουθούν να ανήκουν στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, καθώς ό,τι γίνεται τους έχει επιβληθεί.
Γι΄αυτό και οι προτροπές των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι να συμμετάσχουν στις πορείες και στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Αντιπολιτεύονται τον εαυτό τους.
Αυτή η χυδαιότητα των Συριζαίων, ουσιαστικά, επιδιώκει να αποσυνδέσει την ασκούμενη πολιτική από την κυβερνητική εξουσία. Να αποποιηθεί το «κακό» μνημόνιο, αλλά να διατηρήσει την γλυκιά νομή της εξουσίας.
Όμως η ζωή κινείται διαφορετικά. Για να εξακολουθούν να κυβερνούν θα πρέπει να καταβάλλουν ένα σημαντικό τίμημα. Θα πρέπει κάτι να δώσουν για να απολαμβάνουν την άσκηση της εξουσίας. Και αυτό που τους ζητείται να καταβάλλουν, είναι η αριστερή συνείδηση τους.
Γιατί για να παραμείνουν στην διακυβέρνηση του τόπου, χρειάζονται ευρώ και για να τα πάρουν θα πρέπει να ασκήσουν πολιτική, που ουδεμία σχέση έχει με τα πιστεύω τους και τα οράματα τους. Μέχρι στιγμής, έχουν πληρώσει ένα σημαντικό μέρος του απαιτούμενου τιμήματος.
Τώρα, οι «ανάλγητοι» δανειστές θέλουν να τους ξεριζώσουν ολόκληρη την αριστερή ψυχή τους. Αφού τους διακόρευσαν πολιτικά, το καλοκαίρι του 2015, επιζητούν την άνοιξη του 2017 να τους βγάλουν στο «πεζοδρόμιο» επί χρήμασι. Γιατί αυτό ακριβώς βιώνουν, το τελευταίο διάστημα, οι Συριζαίοι.
«Καταθέστε την ιδεολογία σας για να σας δώσουμε λεφτά να κυβερνήσετε. Και τα δύο δεν μπορείτε να τα έχετε». Σε αυτό το υπαρξιακό δίλημμα καλείται να απαντήσει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, και φαίνεται πως διστάζει.
Προσπαθεί να διατηρήσει ένα κομμάτι, έστω μικρό, της αριστερής συνείδησης της, για να μπορεί να το επιδεικνύει. Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Γιατί αν τα ξεπουλήσει όλα, το μαγαζί βαρά διάλυση.
Σήμερα, αν στις συγκεντρώσεις τους μαζεύονται 20-30 άτομα, σε λίγο, όπως χαρακτηριστικά είπε ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, «δεν θα γεμίζουμε ούτε ταξί.»
