Του Σάκη Μουμτζή
Στο εύλογο ερώτημα, ποιος είναι ο αντίπαλος της Νέας Δημοκρατίας, κάποια στελέχη της στέκονται αμήχανα και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να απαντήσουν. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δώσουν την αυτονόητη απάντηση, πως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και για την «ψεκασμένη» δεξιά και την εφημερίδα της, ουδείς ψόγος. Επέλεξαν, ευθύς εξ αρχής, την πολιτική των ίσων αποστάσεων. Μάλλον, συριζογέρνοντας. Αλλά οι Νεοδημοκράτες; Τι έπαθαν αυτοί; Τυφλώθηκαν;
Μάλλον τυφλώθηκαν από το γεγονός πως το κύριο βάρος του αντιπολιτευτικού αγώνα το φέρει ο Άδωνις Γεωργιάδης, που αποτελεί, συγχρόνως, και το καλύτερο ανάχωμα για τις διαρροές προς τα δεξιά. Δίνει πόνο και στον ΣΥΡΙΖΑ και στην «ψεκασμένη» δεξιά. Γι΄αυτό και τον έχουν στοχοποιήσει αμφότεροι.
Αντί λοιπόν, σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας να υπερασπιστεί και να στηρίξει τον αντιπρόεδρο του κόμματος, από τους κόλπους της άρχισαν να ακούγονται παραφωνίες. Βουλευτές που δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μιλούν κάνουν πικρόχολα σχόλια για τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Οι εκδοχές γι΄αυτό είναι δύο: ή είναι εντελώς ανόητοι ή επιθυμούν την περαιτέρω παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πιθανόν να τους βολεύει. Βυθισμένοι στην πολιτική ραστώνη τους, χωρίς ίχνος αντιπολιτευτικής διάθεσης, επιτίθενται σε αυτόν που κάνει ό,τι δεν κάνουν αυτοί. Αντιπολίτευση.
Και επειδή χαλά το σκηνικό της αντιπολιτευτικής αφασίας που οι ίδιοι έχουν στήσει, νομίζουν πως μπορεί να τον κοντύνουν, συμπράττοντας ουσιαστικά με τους Πολλάκηδες. Και δεν αναφέρομαι σε γραφικούς, που νομίζουν πως ο λόγος τους μετρά και πως οι βλακώδεις δηλώσεις τους αποτελούν είδηση, αλλά για βουλευτές που ο αρχηγός του κόμματος, τους εμπιστεύθηκε συγκεκριμένα καθήκοντα στον αντιπολιτευτικό αγώνα.
Και αυτοί αντί να τιμήσουν την αποστολή τους, όταν ανοίγουν το στόμα τους δεν ασχολούνται με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τον Άδωνι. Είναι προφανές, πως αυτές οι λίγες, ευτυχώς, φωνές, δεν εκφέρουν μιαν άλλη πολιτική άποψη. Δεν καταθέτουν πολιτική διαφωνία. Υπονομεύουν με την συμπεριφορά τους την ενότητα της παράταξης και την αποτελεσματικότητα του αντιπολιτευτικού της λόγου.
Ίσως και να ανήκουν σε αυτούς—και είναι πολλοί—που δεν επιθυμούν να γίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρωθυπουργός. Φοβούνται για τις βαρονίες τους και για τα κομματικά τους κεκτημένα. Αλλά κυρίως φοβούνται πως, αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης γίνει πρωθυπουργός, θα αποστρατευθεί μια ολόκληρη κλάση στελεχών της Νέας Δημοκρατίας στην οποίαν ανήκουν και αυτοί.
Και ο αρχηγός του κόμματος τι κάνει; Μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα ανοχής, άρχισε να τιμωρεί τους υποτρόπους. Η περίοδος προσαρμογής και ανοχής έληξε και κάθε στέλεχος βρίσκεται ενώπιον των ευθυνών του.
Ο στόχος είναι ένας και μόνον ένας. Ο ΣΥΡΙΖΑ. Και η πολιτική γραμμή είναι μια και μόνον μια. Εδώ και τώρα εκλογές. Στην μάχη δεν χωρούν διαφωνίες και αμφισβητήσεις. Οποίος διαφωνεί ή λιποψυχεί μένει στην άκρη. Η κριτική μετά.
Ίσως αυτά να ξενίζουν κάποιους Νεοδημοκράτες, καθώς γράφονται από κάποιον που δεν είναι Νεοδημοκράτης, αλλά που αναγνωρίζει πως το κόμμα αυτό αποτελεί το μοναδικό προπύργιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Άντεξε στους δύσκολους καιρούς, με αρχηγό τον Α. Σαμαρά, και τώρα βρίσκεται, πιο δυνατό, στην επίθεση.
Και αυτό που καταλαβαίνω εγώ, είναι αδιανόητο να μην το καταλαβαίνουν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Τρελάθηκαν;
