Του Σάκη Μουμτζή
Τις ηρωικές εποχές του ΣΥΡΙΖΑ, ο Α. Τσίπρας διακήρυσσε urbi et orbi πως είναι άθεος. Κάτι το απολύτως λογικό, καθώς μαρξισμός και θρησκεία δεν συμβαδίζουν.
Βέβαια, στην Ελλάδα, η Αριστερά ποτέ δεν ήταν αντικληρικαλιστική. Ακόμα και στις στιγμές της παντοδυναμίας της, την περίοδο της Κατοχής και αμέσως μετά, με σεβασμό αντιμετώπιζε την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της. Στον δε Εμφύλιο πόλεμο δεν υπήρξαν συστηματικές καταστροφές ναών και ούτε στοχευμένες δολοφονίες κληρικών, λόγω της ιδιότητάς τους και μόνον.
Ιστορικά, όλοι οι ηγέτες της Αριστεράς, πριν τη δικτατορία και μετά, είχαν μιαν ιδιόμορφη σχέση με την Εκκλησία. Ενώ η θεωρία τους την απέρριπτε κατηγορηματικά, αυτοί στεκόταν απέναντι στον κλήρο με σεβασμό και οι χειρισμοί τους ήταν πολύ προσεκτικοί.
Γνώριζαν πως το θρησκευτικό συναίσθημα του Ελληνικού λαού είναι βαθύ και πως στη συνείδηση του απλού πολίτη οι έννοιες Έθνος και Εκκλησία είναι αλληλένδετες. Συνεπώς, έπρεπε να αποσυνδέσουν, στην προκειμένη περίπτωση, την θεωρία από την πράξη.
Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης τρεις φορές έγινε απόπειρα να εισέλθει η Πολιτεία στο ζωτικό χώρο της Εκκλησίας. Και τις τρεις φορές οι εκπρόσωποι της υπέστησαν πανωλεθρία. Ο Α. Τρίτσης, ο Κ. Σημίτης και ο Ν. Φίλης, αντελήφθησαν καθυστερημένα την πολιτική ισχύ της.
Ο Α. Τσίπρας την τελευταία στιγμή «ανέκρουσεν πρύμναν», θυσιάζοντας τον υπουργό του. Οι προσωπικές του πεποιθήσεις, καθώς και όλων σχεδόν των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, παραμερίστηκαν μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. Αντελήφθησαν πως χωρίς την ανοχή της Εκκλησίας δεν μπορούν να απολαμβάνουν τα προνόμια της εξουσίας. Κατάλαβαν εγκαίρως την πολιτική δύναμη του άμβωνα, κάτι που δεν το εκτίμησε σωστά ο Κ. Σημίτης και το «πλήρωσε».
Στη μετριοπαθή αντιμετώπιση της Εκκλησίας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, συνετέλεσε και η κυβερνητική συνύπαρξη με τους ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου, ενός μικρού μεν κόμματος, αλλά με σημαντικές προσβάσεις στην Εκκλησία και με ιδιαίτερα θρησκευόμενους ψηφοφόρους.
Έτσι, είδαμε όλοι τον άθρησκο πρωθυπουργό, με την λαμπαδίτσα του, να στέκεται στην εκκλησία σαν καλός Χριστιανός, και τους βουλευτές του, που ειρωνευόταν το Άγιο Φως, να ανάβουν τις λαμπάδες τους από αυτό, όπως ορίζει η παράδοση. Χωρίς «ηρωικές» δηλώσεις και τζάμπα μαγκιές.
Δεν γνωρίζω αν αυτή η συμπεριφορά τους αποτελεί κάτι σαν την λενινιστική υποχώρηση για να κερδίσουν χρόνο. Ή αν, όντως, αντελήφθησαν την ιστορική δύναμη της Εκκλησίας και τις ρίζες της στο λαό, και αποφάσισαν να συνυπάρξουν αρμονικά.
Πάντως, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα που περνά, αποδυναμώνεται πολιτικά, είναι δύσκολο πλέον να προχωρήσει σε δυναμική αναμέτρηση μαζί της. Άλλωστε, αν αποτολμήσει κάτι τέτοιο, θα ανατραπεί, πάραυτα, από τον Π. Καμμένο.
Χωρίς να θέλω να δραματοποιήσω ή να ειρωνευτώ την μεταστροφή αυτή των μαρξιστών του ΣΥΡΙΖΑ, κάνω την απλή και λογική εικασία, πως αν χρειαστεί και εξαπτέρυγα θα γίνουν και καντήλια θα ανάβουν, για να κρατήσουν την εξουσία τους.
Φαντάζομαι τον Α. Τσίπρα ντυμένο με τα χρυσοποίκιλτα ιερά άμφια να υποδέχεται του χρόνου το Άγιο Φως. Αν, ό μη γένοιτο, είναι ακόμα πρωθυπουργός.
