Του Σάκη Μουμτζή
Οι Πασχαλινές διακοπές τελείωσαν και μαζί με αυτές και οι ημέρες ξενοιασιάς και χαλάρωσης. Βέβαια, είναι αλήθεια πως φέτος, σε μια νεκρή πολιτικά περίοδο, προέκυψε άφθονος πολιτικός σχολιασμός και πολύ γέλιο από τα καμώματα των Συριζαίων. Οι άνθρωποι δεν μας αφήνουν να πλήξουμε ποτέ. Βάσιμα λοιπόν αναρωτιέμαι, τι θα γίνουμε χωρίς αυτούς.
Σοβαρολογώντας τώρα, έφτασε πλέον η ώρα των μεγάλων αποφάσεων για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, δεν θεωρώ δεδομένο πως θα υπογράψουν τελικά την συμφωνία για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Η δυσκολία νομίζω δεν βρίσκεται τόσο στα μέτρα των περικοπών, όσο στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν και που πλήττουν ευθέως τον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τα συμφέροντα των παλαιοπασόκων που προσχώρησαν σε αυτόν.
Τα εργασιακά και ο συνδικαλιστικός νόμος δεν μπορούν να ξεπερασθούν αναίμακτα για την ηγετική ομάδα του κόμματος. Είναι δεδομένο, πως το ΔΝΤ θα εντάξει την προ-νομοθέτηση τους στα προαπαιτούμενα για την ρύθμιση του χρέους. Το δίλημμα είναι σοβαρό και απαιτεί ξεκάθαρη τοποθέτηση.
Αν σε αυτό το σκηνικό προσθέσουμε και την τύχη της καταρρέουσας ΔΕΗ - το προπύργιο του βαθέως και αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ-- που, τώρα βέβαια, βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβανόμαστε εύκολα, πόσο δυσχερής, εκρηκτική θα έλεγα, είναι η κατάσταση.
Στα τρία αυτά καυτά θέματα—εργασιακά, συνδικαλιστικός νόμος, ΔΕΗ—η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν είναι δεδομένη. Μπορεί να υπάρξουν εκπλήξεις, και ο Α.Τσίπρας το γνωρίζει αυτό. Επειδή διδάχθηκαν από το μάθημα του 2015, όταν βάδισαν στην σύγκρουση χωρίς εναλλακτικό σχέδιο, τώρα άρχισαν να παίρνουν έγκαιρα τα μέτρα τους.
Άρχισαν να συγκεντρώνουν το απαιτούμενο ποσό για να πληρώσουν με ίδιους πόρους τις δόσεις του Ιουλίου, στεγνώνοντας την οικονομία. Βέβαια, οι εταίροι μας τους ξεκαθάρισαν πως μια τέτοια ενέργεια ουσιαστικά ακυρώνει όλο το τρίτο μνημόνιο, και αρχίζουμε από την αρχή.
Το πλήγμα ήταν μεγάλο για την συγκυβέρνηση, αλλά πιθανόν πάνω σε αυτό το θέμα να στηθεί το σκηνικό της ρήξης. «Εμείς έχουμε τα λεφτά που συγκεντρώσαμε με τις θυσίες του Ελληνικού λαού και οι δανειστές θέλουν να μας έχουν εξαρτημένους από τις δόσεις τους.»
Οι όροι της αντιπαράθεσης είναι απλοί και κατανοητοί, ενώ η πλευρά της συγκυβέρνησης υποδύεται, στα μάτια των ψηφοφόρων της, το θύμα απέναντι στον ισχυρότερο και ανάλγητο θύτη. Είναι ο νοικοκύρης που τον «γδέρνει» ο τοκογλύφος.
Υπάρχει φυσικά και το σενάριο των ομαλών εξελίξεων, δηλαδή υπογραφή της συμφωνίας, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, καλή τουριστική σεζόν, κλπ. Όμως, αυτό το καλό σενάριο δεν απαντά στο ερώτημα: προς τι όλα αυτά; Σε τι αποβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί να χρησιμοποιήσει τα αναπτυξιακά εργαλεία των οποίων δεν γνωρίζει την χρήση και δεν επιθυμεί τα αποτελέσματα τους; Αν υπάρξει σταδιακή ανάκαμψη της οικονομίας θα προλάβει να καρπωθεί, πολιτικά, αυτό το γεγονός;
Βέβαια, το δέλεαρ της νομής της εξουσίας είναι σημαντικότατο. Όμως, όσο παραπάνω ημέρες παραμένουν στην εξουσία, τόσο πιο κοντά προς την αυτοδυναμία ωθούν την Νέα Δημοκρατία και το κόμμα τους προς την πολιτική εξαέρωση.
Συνεπώς, ο επόμενος μήνας είναι καθοριστικός για την πατρίδα μας και για την πολιτική τάξη συνολικά, μέσα στον οποίον τα πάντα μπορεί να συμβούν.
Η συμφωνία της Μάλτας δεν πρέπει να μας εφησυχάζει.
