Του Σάκη Μουμτζή
Πρώτον, γιατί δεν είναι ήρωες και δεύτερον, γιατί δεν θέλουν να κάνουν έξοδο.
Πίστευα, πως μέχρι το τέλος φθινοπώρου 2016 τα περιθώρια για μιαν ευπρόσωπη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό άνω του 20%, ήταν μεγάλα. Έτσι, θα παρέμενε ως βασικός παίκτης στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενώ η ηγετική ομάδα του, από τον χώρο της αντιπολίτευσης πλέον, και μακριά από τους αναγκαίους εσωκομματικούς συμβιβασμούς που απαιτεί η άσκηση κυβερνητικής εξουσίας, θα μετέπλαθε το κόμμα όπως αυτή το επιθυμούσε.
Η ευκαιρία χάθηκε. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε την επιλογή της παραμονής στην διακυβέρνηση του τόπου, πάση θυσία. Και το «πάση θυσία» μεταφράζεται «με οποιοδήποτε κόστος». Και αυτό το κόστος το πληρώνει ήδη. Σήμερα, δημοσκοπικά, βρίσκεται αισθητά κάτω από το 20% και έπεται συνέχεια.
Συνεπώς, δεν έχουν κανέναν λόγο να επιχειρήσουν τώρα ηρωική έξοδο. Επειδή δεν είναι μόνον εξουσιολάγνοι, αλλά είναι και σκληροί μαχητές- λόγω της επιθετικής ιδεολογίας τους--θα μετέλθουν κάθε μέσο, όχι απλώς για να παραμείνουν στην εξουσία, αλλά και για ανακάμψουν πολιτικά. Να μετατρέψουν τον διαφαινόμενο εκλογικό περίπατο της Νέας Δημοκρατίας σε ντέρμπι.
Η εκτίμηση μου είναι πως διαθέτουν δύο βασικά σενάρια. Το πρώτο είναι η προσφυγή σε δημοψήφισμα με δίλημμα κραυγαλέο και ανεπίδεκτο απορρίψεως, της μορφής « εγκρίνεται αυτήν την συμφωνία;» Είναι λογικό η αντιπολίτευση να βρεθεί μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Κανένα κόμμα δεν θα μπορούσε να στηρίξει την ψήφιση αντιλαϊκών μέτρων, κι έτσι η μόνη διέξοδος τους θα ήταν η πρόταση για αποχή. Μια πρόταση όμως που για να έχει επιτυχία, ώστε να καταστήσει το δημοψήφισμα άκυρο, χρειάζεται την κοινή στάση όλων των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Κάτι που δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο.
Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επιδιώξει, ανεξαρτήτως της εγκυρότητας ή μη του δημοψηφίσματος, να εκφράσει την απορριπτική τάση του εκλογικού σώματος και της κοινωνίας. Μια κοινωνία, που κουρασμένη από τα μέτρα διακατέχεται, σε ένα σημαντικό ποσοστό, από την αντίληψη «αποθανέτω μετά των αλλοφύλων». Μόνον πως ουδείς αλλόφυλος θα πεθάνει.
Το μειονέκτημα της διενέργειας δημοψηφίσματος είναι η αναξιοπιστία του Α.Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, το πώς χειρίστηκαν το 61,3% που τους έδωσε ο Ελληνικός λαός το καλοκαίρι του 2015. Αυτό υπονομεύει αφετηριακά το όλο εγχείρημα. Όμως, επειδή η συγκυβέρνηση στην κατάσταση που βρίσκεται δεν έχει πληθώρα επιλογών, πιθανόν να προσφύγει σε αυτήν την λύση.
Εναλλακτικά, υπάρχει βέβαια και το σχέδιο Οικουμενικής κυβέρνησης με πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γιατί, το κυρίαρχο ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, και τις δυνάμεις που τον στηρίζουν, είναι να παραμείνει ως έχει η σύνθεση της βουλής. Αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα ώστε οι εξελίξεις να βρίσκονται υπό τον έλεγχο τους. Το αν θα επιτύχει αυτός ο σχεδιασμός εξαρτάται αποκλειστικά από την στάση της Νέας Δημοκρατίας, καθώς κανένα άλλο κόμμα δεν θα αναλάβει το κόστος του εγχειρήματος, με την αξιωματική αντιπολίτευση εκτός κυβέρνησης.
Η θέση της Νέας Δημοκρατίας είναι ξεκάθαρη—εκλογές τώρα—αν και υπάρχουν στο εσωτερικό της υποστηρικτές του «να βάλουμε πλάτη».
Ο τρίτη λύση για την συγκυβέρνηση, που είναι αυτή της τρέχουσας διαχείρισης, οδηγεί στην εκλογική συντριβή. Γιατί, και δεν γνωρίζουν διαχείριση και η τρέχουσα πραγματικότητα είναι ιδιαιτέρως δύσκολη.
Η ευκαιρία την ηρωικής εξόδου χάθηκε. Τώρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα.
