Το σημαντικό έργο των κυβερνήσεων Σαμαρά έχει αναπτυχθεί επαρκώς. Ένα έργο δύσκολο, καθώς ο μέσος πολίτης δεν είχε αντιληφθεί ακόμα το μέγεθος του προβλήματος που έπρεπε να διαχειρισθεί η κυβέρνησή του. Σήμερα θα ασχοληθώ με δύο προσωπικές επιλογές του πρώην πρωθυπουργού που σήμερα είναι απόλυτα δικαιωμένες.

Αλέξη μου, κάντο όπως ο Μαδούρο. Μην ακούς και μην επηρεάζεσαι από αυτούς που σε βρίζουν και σε κατηγορούν, επειδή θέλεις να γίνουμε Βενεζουέλα. Όλοι αυτοί θέλουν το κακό σου, Αλέξη μου. Όλοι οι φιλελέδες που σου προσάπτουν αυτές τις κατηγορίες, φίλοι σου είναι; Όχι. Άρα πρέπει να κάνεις ακριβώς αυτά για τα οποία σε εγκαλούν. Να γίνεις ο Μαδούρο της Μεσογείου. Θα σε σέβονται.

Είναι γνωστό πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αφοπλιστικά ειλικρινή. Όσα σκέφτονται τα λένε και δημόσια. Κινούνται μεταξύ της αφέλειας και του θράσους. Έτσι την πρόθεση τους να διώξουν από την χώρα τους άξιους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να την δημοσιοποιήσουν. Στον κόσμο τους αυτή η στόχευση είναι κάτι το φυσιολογικό...

Η φράση αυτή έχει καταντήσει το σλόγκαν όλων όσοι επιθυμούν να δείξουν ένα προοδευτικό πρόσωπο. Όλων όσοι θέλουν να γίνουν αποδεκτοί από έναν ευρύτερο κύκλο πολιτών. Γι ΄αυτούς τους λόγους καταθέτουν τα διαπιστευτήρια τους στην Αριστερά. Της έχουν εκχωρήσει την χρήση ενός προοδευτικόμετρου και επιζητούν μια καλή μέτρηση για τα φρονήματα τους.

Ολοι ασχοληθήκατε με τα 7 sms που αντάλλαξαν ο Βαρουφάκης με τον Τσίπρα στις 11 Μαϊου του 2015, και σας διέφυγε το σημαντικότερο. Πως ο Αλέξης εκείνη την εποχή κάπνιζε πούρο. Μάλιστα, ήταν συνήθεια προσφάτως κτηθείσα. Οπως αποκαλύπτει ο Γιάνης, την απόφαση για την επιβολή των capital controls ο Τσίπρας την έλαβε με το πούρο στο χέρι.

Η πολιτική είναι σκληρό παιχνίδι. Δεν υπάρχει συγγνώμη σε αυτό. Γιατί η συγγνώμη σημαίνει και παραδοχή της νίκης του αντιπάλου. Γι\\' αυτό και κανένας πολιτικός –απ\\' όσο θυμάμαι- δεν την ζήτησε. Συνεπώς, ματαιοπονούν όσοι εγκαλούν τον Α. Τσίπρα γιατί δεν ζητεί συγγνώμη από τον Α. Σαμαρά και τον Β. Βενιζέλο.

Η θεαματική επανεμφάνιση του Γ.Βαρουφάκη δεν έγινε μόνον για να διαφημίσει το βιβλίο του. Άλλωστε η Ελληνική αγορά είναι μικρή. Ο βασικός στόχος είναι πολιτικός. Δηλαδή, να δώσει με περιγραφικό τρόπο το πολιτικό στίγμα του κόμματος του. Γιατί ο Γ.Βαρουφάκης πρέπει να μετατρέψει το ακροατήριο του σε πολιτικούς του φίλους.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης συνεχίζει τις αποκαλύψεις του και συνεχίζει επίσης να λύνει απορίες μας. Έτσι, χθες μας πληροφόρησε γιατί ο Α.Τσίπρας επέλεξε τον Π.Καμμένο και όχι τον Στ.Θεοδωράκη, ως κυβερνητικό εταίρο. Ο Στ. Θεοδωράκης ήταν υπέρ της, πάση θυσία, παραμονής της Ελλάδος στο ευρώ, ενώ ο Π.Καμμένος, φανατικός αντιμνημονιακός, δεν θα έφερνε αντιρρήσεις στον σχεδιασμό των Τσίπρα—Βαρουφάκη για ρήξη με τους δανειστές.

Στην επέτειο της Μεταπολίτευσης θυμήθηκα πόσο δύσκολο ήταν τότε το εγχείρημα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, που ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, που είχε σχηματίσει. Ο στρατός δεν είχε απλώς χουντικούς θύλακες. Σχεδόν όλοι οι αξιωματικοί του επρόσκειντο, λίγο ή πολύ, στο δικτατορικό καθεστώς.

Το κατσαπλιάδικο πνεύμα είναι σύμφυτο με την κυβερνώσα Αριστερά. Το έζησαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας. Δυστυχώς, τρεις γενιές μετά, αυτό το πνεύμα της αρπαγής και της λεηλασίας, που υπαγορεύεται από το μίσος και τον φθόνο, ξαναζεί.

Είναι λογικό, από την στιγμή που ο πρώην πρωθυπουργός έδειξε πως δεν τον ενδιαφέρει η επανεμφάνιση του στο ανώτατο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, κάποιοι από τους παλιούς του συνεργάτες να αναζητήσουν καινούργιους ρόλους, αποστασιοποιημένοι από το κόμμα που τους ανέδειξε.

Αυτή η φράση του Π. Καμμένου έχει δύο αναγνώσεις. Η πρώτη επιβεβαιώνει έναν παράφορο έρωτα που γεννήθηκε μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Η δεύτερη υποστηρίζει πως ο Π. Καμμένος με αυτήν την, όλο έρωτα, δήλωση του έστελνε, συγχρόνως, μήνυμα στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, πως δεν έχουν άλλη επιλογή.

Είναι προφανές, νομίζω, πως ο Στ. Κοντονής με την επίμαχη δήλωση του απευθυνόταν κυρίως στο ακροατήριο, που είχε κινητοποιηθεί οργανωμένα και μεθοδικά, εδώ και πολύ καιρό, για την αποφυλάκιση της νεαρής κυρίας. Ήταν ένας ανέξοδος τσαμπουκάς για εντυπώσεις.

Οσο περνά ο καιρός ανοίγουν στόματα και μαθαίνουμε τι έγινε όλο το πρώτο εξάμηνο του 2015. Αντιληφθήκαμε πως τίποτα από αυτά που μαθαίναμε τότε αποσπασματικά δεν ήταν τυχαίο, αλλά εντασσόταν σε μια ακολουθία γεγονότων. Σήμερα αντιλαμβανόμαστε πως όλα είχαν μια λογική συνάφεια και αποτελούσαν μέρος ενός σχεδίου.

Πώς θα το πετύχει αυτό; Εξαρτάται από την ερμηνεία που θα δώσει στο γιατί 190.000 ψηφοφόροι της, σε μια καθοριστικής σημασίας εκλογική αναμέτρηση, δεν προσήλθαν στις κάλπες. Η απάντηση στο συγκεκριμένο πρόβλημα κρύβει και την λύση του.

Το 1936, στον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο τέσσερις φάλαγγες των εθνικιστών πολιορκούσαν την Μαδρίτη. Όταν ρώτησαν τον επικεφαλής των φρανκιστών στρατηγό Εμίλιο Μόλα, ποια φάλαγγα θα εισέλθει πρώτη στη Μαδρίτη, αυτός απάντησε «η 5η φάλαγγα», διευκρινίζοντας πως εννοεί τους οπαδούς του Φράνκο που βρίσκονται μέσα στην πρωτεύουσα.

Όσοι εκτιθέμεθα καθημερινά με τον δημόσιο λόγο μας, πανηγυρίσαμε την αθώωση του Ανδρέα Πετρουλάκη. Αποδείχθηκε πως οι Ελληνες δικαστές, αγέρωχοι, μπορούν και διακρίνουν τα όρια της κριτικής και της σάτιρας, από αυτά της συκοφαντικής δυσφήμισης.

Ας δούμε τι συμβαίνει στη χώρα που έχουν ως πρότυπο στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τη Βενεζουέλα, και θα αντιληφθούμε προς τα πού θέλουν να μας οδηγήσουν. Άλλωστε, κατά δήλωσή τους, μισούν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία με τους θεσμούς της και προκρίνουν το νεφέλωμα της άμεσης δημοκρατίας που, εκ της «χύδην» φύσεώς της, δεν παρέχει καμία εγγύηση στον πολίτη.

Εκείνο που πόνεσε πιο πολύ ήταν, πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλέχτηκε, γιατί κινητοποιήθηκε ένας κόσμος που δεν έχει σχέση με την παραδοσιακή Δεξιά. Και αυτό το γεγονός του δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Να κατακτήσει τον κεντρώο-μεταρρυθμιστικό-φιλελεύθερο χώρο.

Το 1992 ο Π. Καμμένος έγραψε το βιβλίο «Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη». Σε αυτό κατονομάζει συγκεκριμένα στελέχη του Συνασπισμού και του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ για τρομολατρεία και συμπάθεια προς τους τρομοκράτες. Το πραγματολογικό υλικό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Η ερμηνεία που προκύπτει από αυτό δεν είναι αυθαίρετη.

Πάγια θέση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης είναι η πρόσκληση στον ηττημένο, μετά τις εκλογές ΣΥΡΙΖΑ, να συμμετάσχει στο νέο κυβερνητικό σχήμα, χωρίς όμως να μπορεί να επηρεάσει την συγκρότηση του και τις πολιτικές του. Ωστόσο αυτή θεωρία εμφανώς πάσχει για έξι λόγους.

Είναι αλήθεια, πως ο πρωθυπουργός έχει ένα ιδιόμορφο χιούμορ, σε σημείο που να μην αντιλαμβάνεται ο συνομιλητής του, αν μιλά σοβαρά ή αν αστειεύεται. Έτσι, όταν αναφέρεται στα «επιτεύγματα» της οικονομίας επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ, είναι αδύνατον να καταλάβουμε αν μας κάνει πλάκα ή αν εννοεί αυτά που λέει. Το ένα είναι πιο ανησυχητικό από το άλλο!

Η αφετηρία ενός διαλόγου είναι πάντοτε οι παραδεδεγμένες αξιολογικές κρίσεις που επέχουν θέση αξιώματος. Στην προκειμένη περίπτωση είναι κοινός τόπος πως η δικτατορία ήταν μια απεχθής κατάσταση ipso facto. Ουδείς αμφισβήτησε πως βασάνισε, εξόρισε, λογόκρινε. Ουδείς θεώρησε την κατάλυση του πολιτεύματος θετική ενέργεια.

Η ομιλία του Γ.Α.Παπανδρέου στο συνέδριο της ΔΗ.ΣΥ. ήταν αποκαλυπτική όχι μόνον του πολιτικού αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται, αλλά και ενός προσωπικού δράματος που βιώνει. Δεν μπορεί να αποδεχθεί, πώς αυτός που σήκωσε τον «Σταυρόν του μαρτυρίου», είναι ο αποσυνάγωγος της πολιτικής ζωής του τόπου και ο Κώστας Καραμανλής να αποτελεί εθνική εφεδρεία. Αυτό τον πληγώνει και επηρεάζει την κρίση του.