Του Σάκη Μουμτζή
Όσοι εκτιθέμεθα καθημερινά με τον δημόσιο λόγο μας, πανηγυρίσαμε την αθώωση του Ανδρέα Πετρουλάκη. Αποδείχθηκε πως οι Ελληνες δικαστές, αγέρωχοι, μπορούν και διακρίνουν τα όρια της κριτικής και της σάτιρας, από αυτά της συκοφαντικής δυσφήμισης.
Η, εν όλω, απόρριψη της αγωγής του Π. Καμμένου, ελευθερώνει γραφίδες και στόματα από την Δαμόκλειο σπάθη των αγωγών και των δυσβάστακτων αποζημιώσεων. Δίνει ένα μάθημα στα δημόσια πρόσωπα πως οφείλουν τουλάχιστον να ανέχονται την κριτική προς τα πρόσωπα τους, χωρίς κανέναν επιθετικό προσδιορισμό. Όταν κάποιος υποστηρίζει πως δέχεται την «καλόπιστη κριτική», ουσιαστικά λέει πως δεν δέχεται καμία κριτική. Γιατί τελικός κριτής του τι είναι καλόπιστο ή κακόπιστο σχόλιο, είναι ο ίδιος.
Το επίμαχο άρθρο δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2015, όταν η δημοτικότητα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν στα ύψη. Και αυτό του δίνει πρόσθετη αξία. Γιατί είναι εύκολο να κάνουμε επίθεση και κριτική στον «πεσμένο», θέλει όμως κότσια και θάρρος όταν σχολιάζουμε αρνητικά τον ισχυρό.
Το άρθρο αναφερόταν στην επονείδιστη συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την «ψεκασμένη», λαϊκιστική Δεξιά. Για την ανερυθρίαστη σιωπή των στελεχών της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς, μπροστά στα πεπραγμένα του κυβερνητικού εταίρου τους Π. Καμμένου.
Τότε, τον Μάρτιο του 2015 κανένας μας δεν μπορούσε να φανταστεί πως ο γάμος αυτός δεν ήταν αποτέλεσμα συνοικεσίου, αλλά παράφορου έρωτα, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια. Η έλξη ήταν αμοιβαία και ισχυρή.
Και τα δύο κόμματα τα ένωνε και τα ενώνει το μίσος τους για τους πολιτικούς αντιπάλους τους, που έχουν μετατραπεί σε εχθρούς. Και τα δύο κόμματα τα ένωνε και τα ενώνει η δυσανεξία τους στην κριτική και στην άλλη άποψη.
Αυτή η ιδεολογικοπολιτική όσμωση φάνηκε το βράδυ των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015, όταν ο Α. Τσίπρας αγκάλιασε ανυπόκριτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τον Π. Καμμένο σφραγίζοντας την συνέχιση της συνεργασίας τους.
Αυτή η μέθεξη εμπόδισε τα στελέχη της ριζοσπαστικής Αριστεράς- πάντα ευαίσθητα στα ανθρώπινα δικαιώματα όταν είναι στην αντιπολίτευση—να διαχωρίσουν την θέση τους από την απόπειρα φίμωσης ανεπιθύμητων φωνών.
Γιατί η αγωγή του Π. Καμμένου δεν είχε στόχο μόνον τον Α. Πετρουλάκη. Έστελνε μήνυμα εκφοβισμού σε κάθε ενοχλητική πένα για τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και αυτό επεσήμαναν με δηλώσεις τους όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου.
Είναι, ιστορικά γνωστή η δυσανεξία της κυβερνώσας Αριστεράς στην ελευθερία της έκφρασης. Η υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών για την οποία αγωνίζεται όταν είναι στην αντιπολίτευση, είναι προσχηματική. Η δήθεν ευαισθησία της μαρξιστικής Αριστεράς στις δημοκρατικές ελευθερίες, εξαφανίζεται όταν αυτή καταλαμβάνει την εξουσία.
Γιατί λοιπόν να αντιδράσουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην δίωξη του Α. Πετρουλάκη; Η σιωπή τους δεν ήταν αναγκαία λόγω της συνεργασίας τους με τους ΑΝΕΛ, αλλά απέρρεε από την βασική αντίληψη που έχουν για την άσκηση της εξουσίας. Το γονιδίωμα τους φέρει τον ολοκληρωτισμό.
Προφανώς, στην προκειμένη περίπτωση ΔΕΝ ισχύει η περίφημη δήλωση του Μάνου Χατζηδάκι, ενός Έλληνα που πολεμήθηκε όσο λίγοι από τον εθνολαϊκισμό: «όταν το πρόσωπο του τέρατος δεν σε τρομάζει, έχεις αρχίσει να του μοιάζεις».
Την κυβερνώσα Αριστερά δεν την τρομάζει το πρόσωπο του τέρατος, γιατί η ίδια είναι το τέρας!
