Του Σάκη Μουμτζή
Είναι γνωστό πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αφοπλιστικά ειλικρινή. Όσα σκέφτονται τα λένε και δημόσια. Κινούνται μεταξύ της αφέλειας και του θράσους.
Έτσι την πρόθεση τους να διώξουν από την χώρα τους άξιους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να την δημοσιοποιήσουν. Στον κόσμο τους αυτή η στόχευση είναι κάτι το φυσιολογικό. Και οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται μέσα στα όρια του δικού τους κόσμου. Σε αυτόν απευθύνονται.
Όποιος δεν γνωρίζει τον τρόπο σκέψης των μαρξιστών εκπλήσσεται με αυτά που ακούει και με αυτά που βλέπει. Οι δηλώσεις του κ.Γαβρόγλου που προτρέπουν τους άριστους πανεπιστημιακούς να ψάξουν για δουλειά στο εξωτερικό, όπου και θα αμειφθούν καλύτερα, εξοργίζει για τον κυνισμό της.
Η κυβερνώσα Αριστερά δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις με τους αρίστους. Η αριστεία ήταν και είναι ρετσινιά γι΄αυτήν. Γιατί ο άριστος είναι –κατά τεκμήριον –ανήσυχο και ανυπότακτο μυαλό. Ερευνά και αμφισβητεί. Και η αμφισβήτηση δεν αφορά μόνον το γνωστικό του πεδίο. Ακουμπά και την εξουσία.
Γι΄αυτό τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν τρέφουν καμία συμπάθεια για τους άριστους. Αντικειμενικός σκοπός τους είναι να συγκροτήσουν μια κοινωνία στην οποία θα κυριαρχούν οι μέτριοι και οι ψοφοδεείς πολίτες απέναντι στην κράτος.
Όταν η Αριστερά ήταν στην αντιπολίτευση, εκμεταλλευόμενη τα δικαιώματα που της παρείχε αφειδώς το φιλελεύθερο πολίτευμα, αμφισβητούσε τα πάντα. Ήταν μια δύναμη ανατροπής και ανυπακοής.
Όταν όμως καταλαμβάνει την εξουσία αλλάζει συμπεριφορά.
Θέλει να συγκροτήσει μια κοινωνία της συντήρησης και της ακινησίας,
την οποία θέλει να υπερασπισθεί με κάθε τρόπο. Επικαλούνται την σοσιαλιστική νομιμότητα, μια έννοια που δηλώνει ουσιαστικά την απαγόρευση της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία.
Αυτή η συντηρητική νοοτροπία, οδήγησε τα σοσιαλιστικά καθεστώτα σε μαρασμό και τους ανθρώπους σε εξαθλίωση. Όταν οι άριστοι ή συμβιβάζονται ή φεύγουν, την κοινωνία την χαρακτηρίζει η μετριοκρατία και ο κομφορμισμός. Κυριαρχούν τα σκυμμένα κεφάλια.
Και οι άριστοι δεν φεύγουν μόνον για την καλύτερη αμοιβή. Φεύγουν γιατί εκεί, στο εξωτερικό, δεν θα έχουν πάνω από το κεφάλι τους κάποιον μαρξιστή υπουργό που θα βγάζει τα απωθημένα μιας ζωής, ούτε τους ερυθροτραμπούκους που λυμαίνονται τα Ελληνικά πανεπιστήμια.
Η έξοδος από παρόμοιες καταστάσεις είναι τις περισσότερες φορές οδυνηρή. Οι κάθε λογής Γαβρόγλου, οι κάθε λογής καλόγεροι του μαρξισμού θα επιστρέψουν στις σπηλιές τους, αφήνοντας όμως μια κοινωνία ισοπεδωμένη. Χωρίς τους αρίστους.
Είναι ευτύχημα που η Νέα Δημοκρατία δεσμεύθηκε πως θα επαναφέρει τον νόμο Διαμαντοπούλου, που ψηφίσθηκε από την Βουλή των Ελλήνων με ευρυτάτη πλειοψηφία και που το ξήλωμα του, δυστυχώς, άρχισε από τις συντηρητικές δυνάμεις της Νέας Δημοκρατίας.
Ας ελπίσουμε πως σιγά –σιγά τα Πανεπιστήμια μας θα ξαναγίνουν αυτό που ήταν στις δεκαετίες του 50 και του 60, όταν συγκαταλέγονταν στα καλύτερα της Ευρώπης.
Δηλαδή, εργαστήρια παραγωγής γνώσεων.
