Του Σάκη Μουμτζή
Η φράση αυτή έχει καταντήσει το σλόγκαν όλων όσοι επιθυμούν να δείξουν ένα προοδευτικό πρόσωπο. Όλων όσοι θέλουν να γίνουν αποδεκτοί από έναν ευρύτερο κύκλο πολιτών. Γι ΄αυτούς τους λόγους καταθέτουν τα διαπιστευτήρια τους στην Αριστερά.
Της έχουν εκχωρήσει την χρήση ενός προοδευτικόμετρου και επιζητούν μια καλή μέτρηση για τα φρονήματα τους. Και όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τέτοιες συμπεριφορές επιδεικνύουν πολιτικοί του φιλελεύθερου χώρου, που είναι πρόθυμοι να προβούν σε ιδεολογικές εκπτώσεις για να αποσπάσουν τα εύσημα της Αριστεράς.
Αλλά ας εξετάσουμε συγκεκριμένα το ζήτημα. Ποιοι είναι αυτοί οι αγώνες της Αριστεράς για τους οποίους αισθάνονται την ανάγκη να την τιμήσουν;
Για να μην ανοίξω τα παλιά τεφτέρια και μου πουν πως ξύνω πληγές, ας δούμε τους αγώνες της Αριστεράς από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν.
Τιμάτε τις καταλήψεις εργοστασίων; τιμάτε τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων; Τιμάτε την πλήρη διάλυση των ΑΕΙ και το «χτίσιμο» των καθηγητών; Τιμάτε ένα χώρο από τον οποίον ξεπήδησαν οι τρομοκρατικές οργανώσεις; Τιμάτε έναν χώρο που θαύμαζε τον σοσιαλιστικό «παράδεισο» των λαϊκών δημοκρατιών; Τιμάτε έναν χώρο που έχει ως πρότυπο τον τσαβισμό; Τιμάτε έναν χώρο που υποκίνησε και υπέθαλψε το κάψιμο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008; Τιμάτε έναν χώρο που «έπνιξε» τις ανανεωτικές φωνές που υπήρχαν σε αυτόν; Τιμάτε έναν χώρο που επέλεξε να έχει το σημερινό αποκρουστικό πρόσωπο, ενώ είχε την δυνατότητα να είναι αλλιώς;
Τι τιμάτε λοιπόν;
Ακούσατε ποτέ κανέναν αριστερό να λέει πως «τιμά την φιλελεύθερη παράταξη και τους αγώνες της ;» ακούσατε κανέναν μαρξιστή να δηλώνει πως σέβεται τις ιδέες του φιλελευθερισμού; Προς τι λοιπόν η δική σας δουλικότητα;
Η Αριστερά από την οποία ζητάτε το πιστοποιητικό προοδευτικότητας, διεξάγει έναν ανηλεή ιδεολογικό αγώνα κατά του φιλελευθερισμού. Και καλώς πράττει. Εσείς όμως γιατί δεν προσήλθατε ποτέ σε αυτόν τον αγώνα;
Απουσιάσατε, ακόμα και όταν κατέρρευσε το παγκόσμιο κομμουνιστικό σύστημα το 1989, με συνέπεια η χώρα μας να είναι η μοναδική στην Ευρώπη που ηγεμονεύουν οι μαρξιστικές ιδέες.
Και ξεκαθαρίζω, πως δεν αναφέρομαι στον βλακώδη αντικομμουνισμό του χωροφύλακα και των διοικητικών μέτρων. Αλλά στην συμμετοχή των διανοουμένων του φιλελεύθερου χώρου στον ιδεολογικό αγώνα που, ούτως ή άλλως, διεξάγεται. Οι ιδέες απέναντι στις ιδέες.
Αλλά όταν υπάρχει ιδεολογική υποτέλεια ο αγώνας είναι, αφετηριακά, υπονομευμένος. Όταν υπάρχουν πολιτικοί του αστικού χώρου που θαυμάζουν κρυφά ή φανερά την Αριστερά και τον κρατισμό της, να μην διαμαρτυρόμαστε για την κυριαρχία της. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βρίσκεται στην δική μας την πλευρά.
Παλαιότερα, οι συμβιβαστικές πολιτικές με την Αριστερά ενδεχομένως να είχαν μια ψηφοθηρική σκοπιμότητα. Το μετριοπαθές προφίλ μπορούσε να αποσπάσει αριστερούς ψήφους.
Σήμερα οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά. Η κάθετη γραμμή δεν είναι μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά μεταξύ μιας φιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας και του Τσαβισμού. Δεν συγχωρείται σήμερα καμία ιδεολογική έκπτωση και η απουσία κανενός από τον ιδεολογικό αγώνα.
Το να αλλάξει μια κυβέρνηση είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να αλλάξουν οι συνειδήσεις. Και παρόμοιες δηλώσεις και συμπεριφορές δεν βοηθούν σε αυτό.
Τέλος, όσοι έχουν μια βιωματική σχέση με την Αριστερά της νεότητας τους, ας της κάνουν ένα μνημόσυνο και ας την φυλάξουν ευλαβικά στο εικονοστάσι τους, γιατί αυτή η Αριστερά δεν υπάρχει πια.
ΥΓ.Για να προλάβω τυχόν ενστάσεις για την μη αναφορά μου στην θετική παρουσία της ανανεωτικής Αριστεράς, οφείλω να πω πως ο εποικοδομητικός ρόλος της και η ουσιαστική παρουσία της τερματίστηκε στις εκλογές του 1977. Κράτησε μόνον τρία χρόνια.
Από τις στάχτες ξεπήδησαν οι μπαχαλάκηδες της Β΄Παναλλαδικής, οι Μπανιάδες και κάτι «περίεργοι» σφυροδρεπανάκηδες.
