Του Σάκη Μουμτζή
Ο Γιάνης Βαρουφάκης συνεχίζει τις αποκαλύψεις του και συνεχίζει επίσης να λύνει απορίες μας. Έτσι, χθες μας πληροφόρησε γιατί ο Α.Τσίπρας επέλεξε τον Π.Καμμένο και όχι τον Στ.Θεοδωράκη, ως κυβερνητικό εταίρο. Ο Στ. Θεοδωράκης ήταν υπέρ της, πάση θυσία, παραμονής της Ελλάδος στο ευρώ, ενώ ο Π.Καμμένος, φανατικός αντιμνημονιακός, δεν θα έφερνε αντιρρήσεις στον σχεδιασμό των Τσίπρα—Βαρουφάκη για ρήξη με τους δανειστές.
Μάλιστα, όπως είπε ο πρωθυπουργός στο assets του, θα αφήνουν τον Καμμένο να «παίζει» στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και αυτός δεν θα ανακατεύεται στα κοινωνικά θέματα που αφορούν την ιδεολογική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ως εδώ όλα καλά και κατανοητά. Όμως, στην συνέχεια ανακύπτει η εξής απορία. Μετά την θεαματική κυβίστηση της 13ης Ιουλίου 2015 που έκανε ο Α.Τσίπρας, κατανόησε όπως εξομολογείται αυτοκριτικά ο ίδιος, πως ο μόνος βατός δρόμος είναι αυτός των μνημονίων. Δύσκολος και επώδυνος, αλλά ο άλλος δρόμος οδηγεί στο Γουδή.
Εφ΄όσον λοιπόν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έκανε αυτήν την θεμελιακή παραδοχή, γιατί συνέχισε να συγκυβερνά και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου με τον Π.Καμμένο; Τι πιο λογικό, αφού η προοπτική της ρήξης με τους εταίρους είχε διαγραφεί από την ατζέντα του Α.Τσίπρα, να αναδιαμορφώσει και την κυβερνητική συμμαχία.
Τι πιο λογικό, λοιπόν, από το να απευθύνει πρόσκληση στον Στ.Θεοδωράκη να γίνει το Ποτάμι κυβερνητικός εταίρος του. Κι όμως δεν το έκανε, όπως είναι γνωστό. Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας ξανασφράγισε την συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.
Μήπως λοιπόν ο Α. Τσίπρας έχει, ακόμα και σήμερα, στο πίσω μέρος του μυαλού του την σύγκρουση με τους δανειστές μας και θεωρεί τον Π.Καμμένο πιστό σύμμαχο σε αυτήν την πορεία; Μια υπόθεση κάνω. Ένα ερώτημα θέτω.
Όμως, το τελευταίο χρονικό διάστημα κυριαρχεί στην ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ η επιστροφή στην κανονικότητα. Το πώς την εννοεί, είναι ένα ζήτημα. Γιατί, αν κρίνω από τις αήθεις επιθέσεις υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ κατά της Δικαιοσύνης, τον «διάλογο με τις συλλογικότητες των μολότοφ» κλπ, υπάρχει για τους Συριζαίους μια ιδιόμορφη αντίληψη για την κανονικότητα.
Μια αντίληψη που ουσιαστικά την αναιρεί. Ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που επαγγέλλεται τις ρήξεις και τις συγκρούσεις είναι φυσιολογικό να αποστρέφεται κάθε τι που παραπέμπει σε ήπιο πολιτικό κλίμα, σε σεβασμό των θεσμών, σε αποδοχή των κανόνων τις αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Έτσι, η προσπάθεια που καταβάλλει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει πως επιζητεί την κανονικότητα, όπως αυτή ορίζεται από τα ευρωπαϊκά—δημοκρατικά κεκτημένα-- υπονομεύεται από τις δικές της συμπεριφορές.
Και βέβαια, σε αυτές τις πολωτικές και επιθετικές πρακτικές βρίσκει ο ΣΥΡΙΖΑ έναν άξιο και έμπιστο συνεταίρο στο πρόσωπο του Π.Καμμένου. «Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι».
Η δεδομένη πολιτική φυσιογνωμία των ΑΝΕΛ, εξηγεί απόλυτα γιατί ο Τσίπρας δεν προτίμησε τον Σταύρο τον Σεπτέμβριο του 2015. Κάτι μάλλον ανησυχητικό.
Ας το έχουν υπ΄όψη τους αυτό διάφοροι περιφερόμενοι «μαϊντανοί» και κάποιοι ροζέ αριστερούληδες που επιζητούν ρόλους σε ένα σχήμα της κεντροαριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πολιτικές συμμαχίες όταν είναι ευκαιριακές ονομάζονται οπορτουνισμός, σύντροφοι! Και αυτοί που τις προωθούν οπορτουνιστές.
