Του Σάκη Μουμτζή
Το 1992 ο Π. Καμμένος έγραψε το βιβλίο « Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη». Σε αυτό κατονομάζει συγκεκριμένα στελέχη του Συνασπισμού και του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ για τρομολατρεία και συμπάθεια προς τους τρομοκράτες.
Το βιβλίο αναφέρεται σε δηλώσεις που έγιναν, σε συμπεριφορές που γνωρίζαμε, σε κείμενα που γράφηκαν, από τα κατονομαζόμενα στελέχη της Αριστεράς.
Το πραγματολογικό υλικό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Η ερμηνεία που προκύπτει από αυτό δεν είναι αυθαίρετη. Υποστηρίζεται μάλιστα, από την γονιδιακή σχέση της Αριστεράς, συνολικά, με την βία και την τρομοκρατία. Ως γνωστόν, η βία και η κεντρικά οργανωμένη τρομοκρατία, ιστορικά, ήταν μορφές πάλης αποδεκτές από τους μαρξιστές.
Όταν εμφανίστηκε η θεωρητική επεξεργασία του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό, ένα μέρος της Αριστεράς - σε παγκόσμια βάση μειοψηφικό - διαχώρισε την θέση του από τον ένοπλο αγώνα και την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας.
Όμως, και αυτό το ανανεωτικό κομμάτι της μαρξιστικής Αριστεράς, θεωρούσε τους οπαδούς της τρομοκρατίας και του ένοπλου αγώνα, ως παραστρατημένους συντρόφους. Η κριτική προς αυτούς ήταν «πως έκαναν ζημία στην υπόθεση της Αριστεράς.» Δηλαδή, την τρομοκρατική πράξη την κατέκριναν επειδή αμαύρωνε την δική τους εικόνα και όχι γιατί ήταν αυτή καθ΄εαυτή μια απεχθής πράξη.
Όσες φωνές στην Ελλάδα, από τον χώρο της Αριστεράς, αντιτάχθηκαν σε αξιακό επίπεδο στην αριστερή τρομοκρατία, τελικά απομονώθηκαν και αποδοκιμάστηκαν, από την πλειοψηφία αυτού του χώρου. Γιατί, η αποστροφή προς την ερυθρά τρομοκρατία συνεπαγόταν και άλλες αναθεωρητικές προσεγγίσεις, που δεν χωρούσαν στο αριστερό χωνευτήρι.
Έτσι λοιπόν, η κόκκινη τρομοκρατία αντιμετωπίστηκε από την Αριστερά σαν μια εσωτερική υπόθεση της. Σαν μια ιδεολογικοπολιτική παρέκκλιση. Συνεπώς, ήταν απολύτως φυσιολογικό, οι εγκληματικές ενέργειες των παραστρατημένων συντρόφων, να θεωρούνται καταδικαστέες πράξεις με υψιπετή όμως σκοπό.
Ως εκ τούτου, αυτές οι πράξεις είχαν και έχουν πολιτικό χαρακτήρα, και όχι εγκληματικό. Οι δράστες ήταν και είναι πολιτικοί κρατούμενοι και όχι κοινοί δολοφόνοι.
Κι έτσι προς συμπαράσταση τους κάθε φορά κινητοποιείται ο γνωστός θίασος των δημοσιογράφων, των διανοουμένων της δεκάρας, των πολιτικών σαν αυτούς που κατονομάζει ο Π.Καμμένος στο βιβλίο του. Και τα θύματα, προφανώς, κάτι θα έκαναν κι αυτά για να τα στοχοποιήσουν οι «λαϊκοί αγωνιστές.»Μετά την φυσική εξόντωση τους, έπεται και η ηθική.
Αντιθέτως, οι Χρυσαυγίτες επειδή δεν εμπνέονται από υψηλά ιδανικά είναι εγκληματίες και η οργάνωση τους εγκληματική. Εδώ βέβαια, η ριζοσπαστική Αριστερά αυτοπαγιδεύεται. Γιατί θεωρώντας την νεοναζιστική Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση και όχι τρομοκρατική, αφήνει όλη την μεταπολιτευτική τρομοκρατία να πάρει χρώμα κόκκινο. Τα ερμηνευτικά αδιέξοδα, παράγουν και αδιέξοδες πολιτικές θεωρήσεις.
Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο βιβλίο του Π.Καμμένου, δεν το έχουν αυτοί που τους χαρακτηρίζει τρομολάτρες. Γι΄αυτούς είναι τίτλος τιμής. Το πρόβλημα το έχει σήμερα ο συγγραφέας, καθώς μοιράζεται την εξουσία μαζί τους και συγκυβερνούν.
Αυτοί οι τρομολάτρες τον στηρίζουν με την ψήφο τους στην Βουλή για να συγκαλυφθούν οι έκνομες παρεμβάσεις του στην Δικαιοσύνη. Δεν ξέρω για τι θα πρέπει να ντρέπεται ο Π .Καμμένος. Για το βιβλίο που έγραψε ή για τον σημερινό συνεταιρισμό του με αυτούς που τότε αποκαλούσε «συμπαθούντες των τρομοκρατών.»
Εκτός αν είναι υπεράνω ντροπής! Ξετσίπωτος, όπως λέμε!
